Wat zou het leuk zijn mocht niet enkel de "sterre" stille blijven staan boven de kerststal, maar ook - voor eventjes toch- de tijd. Het zuiderse klimaat verbergt bovendien het naderende eindejaar, verdoezelt dat de maand december ten einde loopt en we nog maar 1 keer iets van ons hebben laten horen en doet ons vergeten dat we reeds meer dan 3 maanden onderweg zijn.
Onze dagen blijven vanaf het moment dat we opstaan tot we gaan slapen goed gevuld. Geen enkele minuut laten we verloren gaan. In het OPA-kantoor zijn er ze verbaasd over dat we nooit eens 5 minuten gewoon op onze stoel kunnen zitten. "Siempre trabajando", "Steeds aan het werk" zeggen ze.
Zelfs vandaag op kerstmis zijn we niet thuis geweest, maar kon je ons opnieuw vinden bij de meisjes van San Jose. Vandaag werd er niet speciaals gedaan, dus hebben wij voor een film en een muziekaal pak gezorgd. Sommige meisjes hadden bezoek van familieleden, maar dat was de minderheid. We hebben traantjes gezien, verdriet omdat het bezoek waarop werd gehoopt niet kwam. Het was de raarste kerste kerst van ons leven. Enkel de kerstboom, de twee kerststallen en de radio'tjes die ze gisteren hadden gekregen toonden dat het kerstdag was.
We kunnen nog 3 dagen in San Jose werken, daarna gaan we terug naar Cuzco om Nieuwjaar te vieren en verder te trekken naar Bolivia. De 6 weken zijn dus zo goed als voorbij. Het spijt ons dat we de meisjes moeten achterlaten, maar we zijn ook blij dat we wegkunnen in tegenstelling tot de meisjes zelf. De sfeer binnen is niet de plaats om groot te worden. Doordat we er zo lang zijn, kennen we de werking beter en zien we meer dingen die ons meer en meer op de zenuwen werken. Waarom mogen die meisjes niet naar een romantische film kijken? Waarom moet iedereen zijn bord tot de laatste rijstkorrel opeten? Waarom moet alles tot in de puntjes geregeld zijn. Discipline is dan het antwoord, discipline maakt het werken gemakkelijker, creert orde en rust. Maar dat is echt niet wat die meisjes nodig hebben. Roberto klaagt over het feit dat wanneer de meisjes uit San Jose mogen, ze onzeker zijn en geen initiatief durven nemen, ze niet willen werken en willen dat Roberto alles voor hen regelt. En frustreert het ons dus dat we van zeer dichtbij kunnen zien wat er gebeurt en vooral hoe alles gebeurt.
Een zeer boeiende ervaing dus, maar hard, moeilijk en vermoeiend.
In de weekends hebben we de voorbije weken dan ook voor voldoende ontspanning gezorgd. Om ons gedachten te verzetten en uit te waaien zijn we twee weekend geleden naar de zee in Moliendo geweest. Samen met Eduardo uit Cuzco hebben we ons op 't strand gelegd, vooral niets gedaan behalve een zeemeermin gemaakt en in de golven gesprongen. De oceaan is zo sterk! We konden van de golven niet genoeg krijgen: mooi om te zien en leuk om ons erdoor te laten meevoeren.
Het weekend erop hebben we het iets actiever gemaakt door te stappen in de Canoin de Colca. 6u met de bus van hier, en dat noemen ze dan "in de buurt van Arequipa"!! Terug in de natuur, de bergen, frisse lucht, weg van de autos met hun uitlaatgassen, weg van de regels, terug vrij kunnen doen wat we willen. Opnieuw: zalig. Nu beseffen we ook hoe heilig weekends zijn voor werkende mensen.
Het weekend in een notendop ziet er als volgt uit: Afzien op een steile afdaling, wandelen tussen oases, de weg zoeken in dorpjes van misschien 20 huisjes, aankomen in de oase net boven de rivier en gestoken worden door muggen (we waren net van onze muggenbeten verlost...), zwemmen in het zwembad dat elke hostel daar had, ons overslapen en pas om 5.45 aan de steile klim kunnen beginnen maar toch voor de zon boven geraken, de beste pizza van Peru eten, naar de Condors gaan kijken waar voor sommige toeristen 35 dollar voor betalen en 12u op een bus zitten, terug 6u op de bus naar Arequipa en verwelkomt worden door drukte en tenslotte thuis nog eens pizza maken omdat we de smaak te pakken hadden. Dan vergeet ik nog het belangrijkste van de opsomming: spierpijn en stijf zijn tot de donderdag erop!
In de voorbije week stond kerstmis centraal. Kerstkaartjes maken, naar het kerstfeestje van OPA gaan, het kerstfeest van Depolna, kerstfotos nemen om een kerstkaartje te kunnen maken, kerstinkopen doen, kerstavond hier thuis en tenslotte kerst in San Jose.
Over elk van ons kerstactiviteiten kan ik hier een verhaal schrijven. Het kerstfeest hier thuis was gezellig, we zijn hier echt met ons gat in de boter gevallen dat we hier in een familie die we ondertussen een beetje kennen kerst kunnen vieren. Op zo een moment besef je wel hoe belangrijk je familie is en zou je wel eventjes het vliegtuig heen en weer willen nemen. Nieuwjaar vieren zonder vrienden zal dan ook raar aanvoelen.
Voor het kerstfeest hier hebben Annelien en ik voor de aperitief gezorgd, iets wat ze hier niet gewoon zijn. Een cocktail drinken wel, maar er iets bijeten niet. We hebben worteltjes en bloemkool met cocktailsaus gemaakt, ook doritos met advocaat, dan wantan met kaas erin gefrituurd en een Daiquiri gemaakt. We zijn er goed in! We beloven jullie nu al een cocktailparty als we terug zijn! Carmen heeft voor het avondeten gezeogd: pizza EN varkensvlees in de rodewijnsaus. Wow, veel, wel lekker. Varkensvlees eten ze hier zelden, meestal koevlees, maar dat is echt niet hetzelfde. Mocht ik hier in Peru leven, word ik vegetarier, want het vlees vind ik (en Annelien trouwens ook) echt niet het lekkerste wat er is en altijd kip steekt ook tegen. Ah: kip aant spit met frietjes is hier alomtegenwoordig trouwens. Zoals zij pitta of frietjes eten, zo eten zij hier kip aant spit. Of op de kerstfeestjes is dat ook een klasieker om op te eten. Na het eten hebben we muziekaal pak gespeeld en om 24u werd kindje Jesus blootgesteld aan de wereld en konden we 30 min kijken naar vuurwerk dat letterlijk vanaf elk huis in heel de stad werd afgeschoten. Congata, waar we wonen, ligt een beetje op een heuvel waardoor we de stad konden zien en al het vuurwerk dat van daaruit werd afgeschoten. Waw, echt super veel! En dat terwijl het hier illigaal is... je zou het niet zeggen. En dan was het nog niet gedaan. Het is dan de gewoonte om op straat te gaan, al dan niet met een paar glazen en een champagnefles, om iedereen een kus te geven en vrolijk kerstfeest te wensen. We hebben ook nog een bezoekje gebracht aan de oma die 2 straten verder woont en dan ons bed in. Ze vieren kerstdag hier uitgebreider dan ons en met nieuwjaar is het nog meer qua tradities. Ze strooien rijst in het huis, gaan met een rugzak een blokje rond lopen, doen rood ondergoed aan, maken een mandje met droog eten voor pacha mama en nog een paar dingen die ik me niet meer kan herinneren. Jammer dat we dat hier niet gaan meemaken, maar we gaan de familie een beetje met rust laten en nieuzjaar in Cuzco gaan vieren.
Het kerstfeest van OPA en Depolna hebben 1 kenmerk gemeen: een italiaan was verantwoordelijk en dat had zo zijn gevolgen. Alles werd op het laatste nippertje geregeld, met als gevolg dat we met enkele kleine kadootjes en een zelfgemaakte cake voor de poort van Depolna stonden en te horen kregen dat het feest net afgelopen was... We hebben dan maar een vervolg gemaakt op het kerstfeestje en hen nog 2u langer vergezelt. In Depolna komen alle jongeren en kinderen terecht voor ze een instelling toegewezen krijgen. Een doorgangsplaats dus. Als je gaat weet je niet wie er nog zal zijn en of er nieuwe jongeren bijgekomen zijn. Een ondankbare plaats om te werken als vrijwilliger omdat je niets kan opbouwen, maar wel noodzakelijk omdat die kinderen daar anders gewoon zitten te wachten. Meestal zit je daar maximum 1 week, maar sommige hebben we daar zeker een maand gezien. 1 meisje zagen we bijvoorbeeld opeens zitten tussen de meisjes in San Jose nadat we haar 4 weken in Depolna hadden gezien. Het grote verschil in vrijheid tussen de twee plaatsen moet voor haar ook niet gemakkelijk zijn. Opnieuw nieuwe mensen leren kennen, vrienden maken, aanpassen, regels leren (al zal het wellicht vooral ondervinden zijn, want dat kan niet allemaal neergeschreven of gezegd worden). We mogen ons hier niet te veel inleven of we het vreet aan ons, maar nog eens is het hier een ideale plaats om ervaring op te doen, om onderzoek (en zelfonderzoek) te doen en een beetje liefde, warmte en verstrooiing aan jongeren te geven.
In deze maand zijn er in ons dagelijkse routine zoveel kleine dingen gebeurd die het schrijven waard zijn, maar die me hier zeker een dag aan de computer zouden kluisteren. Ons dagboek bijhouden wordt daardoor ook moeilijk omdat we alles willen bijhouden om niet te vergeten, want vergeten gaat zo snel als je veel meemaakt. Het voornaamste heb ik denk ik hier op deze blog geschreven en een les dat we geleerd hebben is dat we hier regelmatiger moeten schrijven om meer concrete verhalen te kunnen schrijven. We doen ons best om dat de komende weken te doen!
Van ons alle twee een vrolijk kerstfeest en alvast een gelukkig nieuw jaar!
Groetjes!
Katrien
