Een goeie morgen Belgie! Om de dag met een lach te beginnen, hebben we voor jullie een anekdote van een half uur oud:.
Morgen hebben we een verjaardagsfeestje van de schoonbroer van Carmen. Om daar niet met lege handen toe te komen hebben we een cake gebakken. Maar zonder weegschaal en met andere boter is dat hier een beetje anders uitgedraaid dan we hadden gedacht. Toen de cake genoeg afgekoeld was om uit de bakvorm te komen, bewoog die voor geen centimeter. Uiteindelijk is het gelukt om hem los te krijgen, maar toen ik het deksel van de taart ophief en zag wat er onder zat, heb ik dat deksel er onmiddellijk terug over gelegd. Carmen kwam kijken en zei de hilarische woorden "esa no es una torta, es una discoteca!" (dit is geen taart, maar een discotheek!). We lagen krom van het lachen.
De taart zullen we maar voor onszelf houden en de cake die Carmen had gemaakt weggeven, een perfecte cake trouwens...
Er zijn fotos van ons baksel, maar die zullen later volgen. Ondertussen zijn er nieuwe fotos te zien van Cuzco, die van Arequipa volgen morgen.
Geniet van jullie dag, wij gaan slapen!
Katrien
27 november 2011
Musica no tiene una nacionalidad, solo tiene ganas
Terwijl Katrien Belgische cake leert maken aan Carmen en Carmen Peruaanse cake leert maken aan Katrien, zit ik aan de keukentafel met twee kleine katjes rond m'n voeten.
We hebben er een drukke week op zitten. Op de bus zitten, op een andere bus zitten, jeugdgevangenis bezoeken, op de bus zitten, andere jeugdgevangenis bezoeken, volleybal spelen, film kijken, op de bus zitten, op een klein busje zitten, film kijken, nog eens dezelfde film kijken in een andere jeugdgevangenis, zingen, op de bus zitten, viool, fluit en gitaar spelen, op de bus zitten en bijna verongelukken, praten met de jongens en meisjes in de gevangenissen, muziekles voorbereiden, op de bus zitten, cena-avondmaal koken, lachen met Laura en Renato, onze eerste aardschudding gevoeld, op de bus zitten en nog maar eens op de bus zitten.
Het is leuk om in een familie te wonen, maar het heeft ook zijn nadelen. Ze wonen heel erg ver van het centrum van de stad, waardoor we elke dag heel veel uren op de bus zitten (minstens 2 uur per dag). Goed om onze armspieren te trainen, want zelden is er plaats om te zitten. Of als je het geluk hebt om in het midden van de bus te staan, geplet tussen alle mensen, hoef je je niet vast te houden. Zo doen de mannen dat toch, maar misschien is dat omdat ze tussen twee blanke meisjes stonden...
Maar af en toe hebben we ook een leuk gesprek. Zo zei een vrouw ons: Musica no tiene nacionalidad, solo tiene ganas. Muziek heeft geen nationaliteit, het bezit alleen maar plezier.
Deze week waren er 2 Franse vrijwilligers die in alle jeugdgevangenissen films toonden. Roberto stuurde ons met hen mee, zodat we de verschillende plaatsen zouden leren kennen. We zagen een gemengde gevangenis, een voor jongens en een voor meisjes. Hier in Peru zitten zowel slachtoffers als 'misdadigers' samen. Het gaat om kinderen die stelen, die zich prostitueren, die mishandeld worden, seksueel misbruikt... Een beetje de kinderpsychiatrie van bij ons dus. Mijn eerste indruk was vrij positief, zeker bij de meisjes. Daar krijgen ze les en zijn er veel activiteiten. In de gemengde gevangenis is dat niet zo en wordt er ook niet toegestaan dat er meer dan twee uur per dag vrijwilligers gaan helpen. Daar worden ze ook bewaakt door de politie, terwijl het in de andere gevangenissen eerder begeleiders en opvoeders zijn.
De komende weken gaan we elke voormiddag naar de meisjesgevangenis (hun leeftijd is tussen 13 en 17), waar we muziekles mogen geven, wat werken rond gezondheid (bv. het belang van tandenpoetsen, handen wassen, gezonde voeding), dansen, spelen, praten... Wat we maar willen. In de nadmiddag gaan we dan met een Italiaanse vrijwilliger (Gigi) naar de gemengde gevangenis, waar we spelletjes spelen, sporten, armbandjes maken... Daar zitten kinderen van 6 tot 17 jaar oud. De tijd dat ze er zitten varieert van 1 week tot 6 maand.
Op vrijdag en zaterdag gaan we naar Juan XXIII, de sloppenwijk. Gisteren was het internationale dag tegen geweld tegen vrouwen. Eerst hebben we wat verteld over kinderrechten en vrouwenrechten aan de kinderen en dan een knutselwerkje gemaakt. Vandaag was het ontspannende dag: volleyballen, voetballen en gezelschapsspelletjes spelen met de kinderen.
Als we thuis komen (rond 19 uur) is er vaak nog niemand thuis en koken wij voor de familie. De vegetarische spaghetti van Annelien, de courgettesoep van Hendrik, de linzenstoofpot van de mama van Jasper en de fruitpap van Katrien vielen alvast in de smaak! Het motto is hier wel: hoe zoeter, hoe liever, dus het verse zure mango-passievruchtsap vond Renato bijna niet te drinken. Ook bij de kinderen in de sloppenwijk is het zoetigheid wat de klok slaat. Een ijsje kost hier 3 eurocent, met als gevolg dat die kinderen heel de dag door ijsjes eten. O ja, voor zij die het niet weten, het is hier elke dag ongeveer 25 tot 30 graden, zonder regen of wolken. Het is dan ook heel raar op dit moment om Jingle Bells op de straat te horen en overal de kerstversiering te zien. Roberto vraagt ons ook om kerstliedjes aan te leren aan de kinderen, maar Katrien en ik zijn nog niet echt in de stemming met deze zalige zonneschijn.
Katrien is sinds deze week de trotse bezitster van een nieuwe gitaar! Nu oefenen we samen viool en gitaar. Laura, de dochter van Roberto, wilde al lang viool leren, dus heeft ze een vervroegd kerstcadeau gekregen en ben ik geprommoveerd tot vioollerares. Zo zie je maar, todo is posible en la vita... :)
Gezelschapsspelletjes spelen doen ze hier ook graag en dat gaat gepaard met heel veel gelach. Vorige week speelden 'stronten' met de kaarten. Wie 3 keer verloor moest dansen. Hilariteit alom!
Morgen is er een verjaardagsfeest van de schoonzus van Carmen (waarvoor we taarten aan het bakken zijn). Volgens Carmen zijn dat altijd leuke feestjes waar er heel veel salsa gedanst wordt. We zijn benieuwd...
Dans het leven en streel de wereld,
Annelien
We hebben er een drukke week op zitten. Op de bus zitten, op een andere bus zitten, jeugdgevangenis bezoeken, op de bus zitten, andere jeugdgevangenis bezoeken, volleybal spelen, film kijken, op de bus zitten, op een klein busje zitten, film kijken, nog eens dezelfde film kijken in een andere jeugdgevangenis, zingen, op de bus zitten, viool, fluit en gitaar spelen, op de bus zitten en bijna verongelukken, praten met de jongens en meisjes in de gevangenissen, muziekles voorbereiden, op de bus zitten, cena-avondmaal koken, lachen met Laura en Renato, onze eerste aardschudding gevoeld, op de bus zitten en nog maar eens op de bus zitten.
Het is leuk om in een familie te wonen, maar het heeft ook zijn nadelen. Ze wonen heel erg ver van het centrum van de stad, waardoor we elke dag heel veel uren op de bus zitten (minstens 2 uur per dag). Goed om onze armspieren te trainen, want zelden is er plaats om te zitten. Of als je het geluk hebt om in het midden van de bus te staan, geplet tussen alle mensen, hoef je je niet vast te houden. Zo doen de mannen dat toch, maar misschien is dat omdat ze tussen twee blanke meisjes stonden...
Maar af en toe hebben we ook een leuk gesprek. Zo zei een vrouw ons: Musica no tiene nacionalidad, solo tiene ganas. Muziek heeft geen nationaliteit, het bezit alleen maar plezier.
Deze week waren er 2 Franse vrijwilligers die in alle jeugdgevangenissen films toonden. Roberto stuurde ons met hen mee, zodat we de verschillende plaatsen zouden leren kennen. We zagen een gemengde gevangenis, een voor jongens en een voor meisjes. Hier in Peru zitten zowel slachtoffers als 'misdadigers' samen. Het gaat om kinderen die stelen, die zich prostitueren, die mishandeld worden, seksueel misbruikt... Een beetje de kinderpsychiatrie van bij ons dus. Mijn eerste indruk was vrij positief, zeker bij de meisjes. Daar krijgen ze les en zijn er veel activiteiten. In de gemengde gevangenis is dat niet zo en wordt er ook niet toegestaan dat er meer dan twee uur per dag vrijwilligers gaan helpen. Daar worden ze ook bewaakt door de politie, terwijl het in de andere gevangenissen eerder begeleiders en opvoeders zijn.
De komende weken gaan we elke voormiddag naar de meisjesgevangenis (hun leeftijd is tussen 13 en 17), waar we muziekles mogen geven, wat werken rond gezondheid (bv. het belang van tandenpoetsen, handen wassen, gezonde voeding), dansen, spelen, praten... Wat we maar willen. In de nadmiddag gaan we dan met een Italiaanse vrijwilliger (Gigi) naar de gemengde gevangenis, waar we spelletjes spelen, sporten, armbandjes maken... Daar zitten kinderen van 6 tot 17 jaar oud. De tijd dat ze er zitten varieert van 1 week tot 6 maand.
Op vrijdag en zaterdag gaan we naar Juan XXIII, de sloppenwijk. Gisteren was het internationale dag tegen geweld tegen vrouwen. Eerst hebben we wat verteld over kinderrechten en vrouwenrechten aan de kinderen en dan een knutselwerkje gemaakt. Vandaag was het ontspannende dag: volleyballen, voetballen en gezelschapsspelletjes spelen met de kinderen.
Als we thuis komen (rond 19 uur) is er vaak nog niemand thuis en koken wij voor de familie. De vegetarische spaghetti van Annelien, de courgettesoep van Hendrik, de linzenstoofpot van de mama van Jasper en de fruitpap van Katrien vielen alvast in de smaak! Het motto is hier wel: hoe zoeter, hoe liever, dus het verse zure mango-passievruchtsap vond Renato bijna niet te drinken. Ook bij de kinderen in de sloppenwijk is het zoetigheid wat de klok slaat. Een ijsje kost hier 3 eurocent, met als gevolg dat die kinderen heel de dag door ijsjes eten. O ja, voor zij die het niet weten, het is hier elke dag ongeveer 25 tot 30 graden, zonder regen of wolken. Het is dan ook heel raar op dit moment om Jingle Bells op de straat te horen en overal de kerstversiering te zien. Roberto vraagt ons ook om kerstliedjes aan te leren aan de kinderen, maar Katrien en ik zijn nog niet echt in de stemming met deze zalige zonneschijn.
Katrien is sinds deze week de trotse bezitster van een nieuwe gitaar! Nu oefenen we samen viool en gitaar. Laura, de dochter van Roberto, wilde al lang viool leren, dus heeft ze een vervroegd kerstcadeau gekregen en ben ik geprommoveerd tot vioollerares. Zo zie je maar, todo is posible en la vita... :)
Gezelschapsspelletjes spelen doen ze hier ook graag en dat gaat gepaard met heel veel gelach. Vorige week speelden 'stronten' met de kaarten. Wie 3 keer verloor moest dansen. Hilariteit alom!
Morgen is er een verjaardagsfeest van de schoonzus van Carmen (waarvoor we taarten aan het bakken zijn). Volgens Carmen zijn dat altijd leuke feestjes waar er heel veel salsa gedanst wordt. We zijn benieuwd...
Dans het leven en streel de wereld,
Annelien
20 november 2011
nieuwe fotosite
De limiet op picasa is bereikt, vandaar dat vanaf nu de volgende fotos op een andere website zullen staan: https://picasaweb.google.com/annelien.katrien
Tot en met Cuzco zouden normaal gezien alle fotos te zien moeten zijn,
veel kijkplezier!
Katrien
Tot en met Cuzco zouden normaal gezien alle fotos te zien moeten zijn,
veel kijkplezier!
Katrien
Soñar no cuesta nada
Hey Hey,
Eindelijk bericht vanuit Arequipa! Normaal zouden we dinsdag naar Arequipa gegaan zijn zoals Annelien had geschreven, maar Cuzco hield ons bezig. Cuzco is een zalige stad, zeker ´savonds... Ons ritme is erdoor veranderd en onze kennissenkring uitgebreid. Zo veel leuke cafètjes, lekkere cocktails, enthousiaste mensen, mooie artesanias... Deze mix heeft ons in contact gebracht met Eduardo. Een jongen van 25 die op 5 min van het centrum een project heeft in 1 van de armste wijken van Cuzco. Het is ongelooflijk zot om op zo een kleine afstand zo een grote kloof te zien. De wijk ligt op 1 van de omringende heuvels en aan de voet ervan zie je het welvarende Cuzco liggen met al de rijke toeristen en dure winkels. Vandaar dat we nog een dag langer in Cuzco gebleven zijn en Pisaq gelaten hebben voor wat het is, om een dag met CooperationPeru op te trekken. Op het programma stond het schilderen van het klaslokaal. Tegen 14u waren we in de comunidad en Eduardo had het plan om op 1 namiddag de hele klas te schilderen. Dat is natuurlijk niet gelukt, het plafond heeft wel een nieuze witte laag gekregen. Vanaf het eerste moment had ik een flash back naar mijn stage in Mongolië. Hoe de kinderen reageerden, hoe hun gemoedstoestand kon veranderen van het ene op het andere moment, hoe ze om aandacht vroegen, hoeveel energie ze bezitten, hoe moeilijk het was om iets uitgelegd te krijgen, hoe moe we `s avonds waren. Een goeie voorbereiding voor wat er ons in Arequipa de volgende dag te wachten stond.
Woensdag zijn we dan na een busrit van 12u in Arequipa aangekomen. Bijna hadden we de bus gemist. We waren een uur op voorhand in het busstation (om 6.20!), maar toen ik ging vragen of de bus er nog niet was op het uur dat normaal de afspraak was, zei de mevrouw dat de bus vertraging had. 15min later gingen we het nog eens vragen omdat het toch niet meer normaal was en bleek dat de bus al aan het wegrijden was! Dus wij lopen met ons veel te zware rugzakken en na een boos gezicht van de chauffeur mochten we toch nog mee. Onderweg zijn we tientallen keren gestopt om mensen en `handeltjes` op te halen. Rond etenstijd stapten 2 mevrouwtjes op met een half warm beest, rijst en een sausje. Dat beest werd op de trappen van de bus versneden en in zakjes verkocht voor 8 of 10 soles. Ook mevrouwtjes met drinken, de typische kaas, een ander middagmaal reeds klaargemaakt in plastieken potten, of een man die eerst een uur staat te praten over prostaat en impotentie en ongezond eten om daarna een middeltje te verkopen. En dan vergeet ik nog te vertellen over de 4 horror of actiefilñs die getoond werden. Alles behalve een aangename rit dus.
In Arequipa zijn we met de taxi naar Roberto`s huis gereden. Het ligt op 45min rijden met de auto van het centrum, en op 1u30 van Juan XXIII waar we meestal zullen werken, maar voor de rest zijn we hier met ons gat in de boter gevallen. Een mooi en groot huis met een badkamer die groter is dan bij ons thuis. Een familie die ons verwelkomde met een reuze glimlach. Een kamer met een kast waar we ons gerief eindelijk eens konden uitpakken en een bed om zalig is te slapen. Een mama die lekker kan koken, een papa die Belgische bieren en chocola de max vindt (hij heeft een Chimay als relikwie in zijn kast staan), een een zoon die op zoek is naar wat hij wil in het leven en een dochter die meer weet dan ons twee samen. Tis leuk om savonds samen aan tafel te zitten, te babbelen, spelletjes te spelen. Het is wel nog wat zoeken en kijken hoe alles hier in zijn werk gaat, hoe het huishouden hier in elkaar zit. Ondertussen zijn we twee dagen verder en we zien dat hier alle twee dik zitten om hier 1,5maand te spenderen.
Met ons werkveld hebben we ook al kennis gemaakt. De gevangenis is vooral het werk van Roberto, daar zijn we nog niet naartoe gegaan. Wellicht in de toekomst als we ons hier wat gesetteld hebben, zullen we daar ook naartoe gaan. Maar voorlopig kennen we enkel het werk van Carmen, de mama. Zij werkt in Juan XXIII. Een wijk aan de andere kant van de stad waar ze sonds 1,5jaar werkt. Morgen is het de internationale dag van de rechten van het kind en in dat kader hebben we de voorbije dagen met de kinderen affiches en muziekinstrumenten gemaakt. Daarvoor hebben we gisteren voormiddag in de stad rondgelopen om in alle cafes en restaurantjes te vragen of ze kroonkurken hadden en op de markt hebben we blikken dozen gevonden bij de jugerias. Een fantastische uitvinding: kraamjes met fruit dat ze dan persen. (een luxeproduct hier aangezien 1 sapje, je krijgt wel bijna een liter, zoveel kost als een dagschotel met soep. Maar voor ons betekenen ze de nodige vitamines.) In de namiddag hebben we dan blikkendozen met steentjes gevuld en dichtgeplakt met stevige plakband en lege chipspapieren van op straat. En ook rammelaars met kroonkurken op een stok genageld. Lawaai verzekerd!
De kinderen hebben ook een droom op een lintje geschreven en dat aan een ballon gehangen. Met dat alles zijn we dan vandaag de straat opgegaan om te vragen om stromend water in hun huis te krijgen. Na de mars zijn we dan met z`n allen gaan zwemmen in het zwembad aan onze kant van de stad.
Het klinkt allemaal zeer mooi, maar veel hebben we niet bereikt, onze dromen over een betoging met publieke aandacht, waren te groots. Annelien en ik dachten dat de mars door de stad zou zijn, maar we zijn enkel van het dorp tot aan de rand van de stad gestapt en dan met de bus naar het zwembad. Voor de kinderen was het goed om te beseffen dat er iets mogelijk is, dat er verandering kan komen, maar naar de buitenwereld toe is er niets veranderd en zal alles bij het oude blijven. We kunnen ons ook afvragen waar we mee bezig zijn: andere vrijwilligers gaan in Afrika waterputten bouwen opdat vrouwen niet eerst 5km moeten lopen om ook maar 1 druppel water te hebben. Hier hebben ze een publieke kraan op 5m van hun deur. Natuurlijk gun ik hen van harte het comfort van een kraan waar als je eraan draait, er water uitkomt. Maar volgens mij is dit een deel van het fenomeen van de urbanisatie, de steden die steeds groter worden en zich uitbreiden. Als buitenwijken deel van de stad worden, ontstaan er nieuwe buitenwijken waar opnieuw de armste laag van de bevolking komt wonen die geen water in un huis hebben, ... Wat is een recht? Wat een plicht?
Na de betoging zijn we met het busje dat daar in het dorpje stond naar het zwembad gereden. De kinderen wouden leren zwemmen. We hebben dat geprobeerd, maar zwemmen is iets van lange adem en op een korte termijn van een half uur kan je niet al te veel resultaat tonen. We waren langer dan 30min in het zwembad, maar het water was te koud om er lang in de zitten. Toch voor ons, de kinderen hebben het langer volgehouden. smiddags kregen de kinderen een broodje met worst en mayonaise en popcorn dat Carmen deze morgen om 5u (!) had gemaakt. We hadden genoeg broodjes voorzien, maar sommige kinderen moeten een tweede keer met een pokerface om een broodje zijn komen vragen, want er waren er geen meer genoeg voor de volwassenen. We zijn dan maar buiten een broodje gaan eten op straat met een sapje. Gelukkig stond er buiten een mevrouwtje met sandwichen, want onze magen trokken echt samen van de honger.
Tegen 15u waren we thuis en we waren allemaal zodanig moe dat we allemaal zijn gaan slapen. Tot 18u hebben we ins ons bed gelegen en dat deed eens deugd. De vermoeidheid van het reizen zit nog in ons kleren en hier is er een werk- en schoolritme, wat zoveel betekent als opstaan om 7u en slapen om 22u. Een groot verschil met ons luxeleven van de voorbije weken!
Ik heb gehoord dat de eerste sneeuw ondertussen in België is gevallen!
Gooi maar een sneeuwbal in ons plaats!
Hier gaat het weer veranderen, vroeger dan nornaal is er regen op komst....
Een warme groet vanuit Arequipa!
Katrien
Eindelijk bericht vanuit Arequipa! Normaal zouden we dinsdag naar Arequipa gegaan zijn zoals Annelien had geschreven, maar Cuzco hield ons bezig. Cuzco is een zalige stad, zeker ´savonds... Ons ritme is erdoor veranderd en onze kennissenkring uitgebreid. Zo veel leuke cafètjes, lekkere cocktails, enthousiaste mensen, mooie artesanias... Deze mix heeft ons in contact gebracht met Eduardo. Een jongen van 25 die op 5 min van het centrum een project heeft in 1 van de armste wijken van Cuzco. Het is ongelooflijk zot om op zo een kleine afstand zo een grote kloof te zien. De wijk ligt op 1 van de omringende heuvels en aan de voet ervan zie je het welvarende Cuzco liggen met al de rijke toeristen en dure winkels. Vandaar dat we nog een dag langer in Cuzco gebleven zijn en Pisaq gelaten hebben voor wat het is, om een dag met CooperationPeru op te trekken. Op het programma stond het schilderen van het klaslokaal. Tegen 14u waren we in de comunidad en Eduardo had het plan om op 1 namiddag de hele klas te schilderen. Dat is natuurlijk niet gelukt, het plafond heeft wel een nieuze witte laag gekregen. Vanaf het eerste moment had ik een flash back naar mijn stage in Mongolië. Hoe de kinderen reageerden, hoe hun gemoedstoestand kon veranderen van het ene op het andere moment, hoe ze om aandacht vroegen, hoeveel energie ze bezitten, hoe moeilijk het was om iets uitgelegd te krijgen, hoe moe we `s avonds waren. Een goeie voorbereiding voor wat er ons in Arequipa de volgende dag te wachten stond.
Woensdag zijn we dan na een busrit van 12u in Arequipa aangekomen. Bijna hadden we de bus gemist. We waren een uur op voorhand in het busstation (om 6.20!), maar toen ik ging vragen of de bus er nog niet was op het uur dat normaal de afspraak was, zei de mevrouw dat de bus vertraging had. 15min later gingen we het nog eens vragen omdat het toch niet meer normaal was en bleek dat de bus al aan het wegrijden was! Dus wij lopen met ons veel te zware rugzakken en na een boos gezicht van de chauffeur mochten we toch nog mee. Onderweg zijn we tientallen keren gestopt om mensen en `handeltjes` op te halen. Rond etenstijd stapten 2 mevrouwtjes op met een half warm beest, rijst en een sausje. Dat beest werd op de trappen van de bus versneden en in zakjes verkocht voor 8 of 10 soles. Ook mevrouwtjes met drinken, de typische kaas, een ander middagmaal reeds klaargemaakt in plastieken potten, of een man die eerst een uur staat te praten over prostaat en impotentie en ongezond eten om daarna een middeltje te verkopen. En dan vergeet ik nog te vertellen over de 4 horror of actiefilñs die getoond werden. Alles behalve een aangename rit dus.
In Arequipa zijn we met de taxi naar Roberto`s huis gereden. Het ligt op 45min rijden met de auto van het centrum, en op 1u30 van Juan XXIII waar we meestal zullen werken, maar voor de rest zijn we hier met ons gat in de boter gevallen. Een mooi en groot huis met een badkamer die groter is dan bij ons thuis. Een familie die ons verwelkomde met een reuze glimlach. Een kamer met een kast waar we ons gerief eindelijk eens konden uitpakken en een bed om zalig is te slapen. Een mama die lekker kan koken, een papa die Belgische bieren en chocola de max vindt (hij heeft een Chimay als relikwie in zijn kast staan), een een zoon die op zoek is naar wat hij wil in het leven en een dochter die meer weet dan ons twee samen. Tis leuk om savonds samen aan tafel te zitten, te babbelen, spelletjes te spelen. Het is wel nog wat zoeken en kijken hoe alles hier in zijn werk gaat, hoe het huishouden hier in elkaar zit. Ondertussen zijn we twee dagen verder en we zien dat hier alle twee dik zitten om hier 1,5maand te spenderen.
Met ons werkveld hebben we ook al kennis gemaakt. De gevangenis is vooral het werk van Roberto, daar zijn we nog niet naartoe gegaan. Wellicht in de toekomst als we ons hier wat gesetteld hebben, zullen we daar ook naartoe gaan. Maar voorlopig kennen we enkel het werk van Carmen, de mama. Zij werkt in Juan XXIII. Een wijk aan de andere kant van de stad waar ze sonds 1,5jaar werkt. Morgen is het de internationale dag van de rechten van het kind en in dat kader hebben we de voorbije dagen met de kinderen affiches en muziekinstrumenten gemaakt. Daarvoor hebben we gisteren voormiddag in de stad rondgelopen om in alle cafes en restaurantjes te vragen of ze kroonkurken hadden en op de markt hebben we blikken dozen gevonden bij de jugerias. Een fantastische uitvinding: kraamjes met fruit dat ze dan persen. (een luxeproduct hier aangezien 1 sapje, je krijgt wel bijna een liter, zoveel kost als een dagschotel met soep. Maar voor ons betekenen ze de nodige vitamines.) In de namiddag hebben we dan blikkendozen met steentjes gevuld en dichtgeplakt met stevige plakband en lege chipspapieren van op straat. En ook rammelaars met kroonkurken op een stok genageld. Lawaai verzekerd!
De kinderen hebben ook een droom op een lintje geschreven en dat aan een ballon gehangen. Met dat alles zijn we dan vandaag de straat opgegaan om te vragen om stromend water in hun huis te krijgen. Na de mars zijn we dan met z`n allen gaan zwemmen in het zwembad aan onze kant van de stad.
Het klinkt allemaal zeer mooi, maar veel hebben we niet bereikt, onze dromen over een betoging met publieke aandacht, waren te groots. Annelien en ik dachten dat de mars door de stad zou zijn, maar we zijn enkel van het dorp tot aan de rand van de stad gestapt en dan met de bus naar het zwembad. Voor de kinderen was het goed om te beseffen dat er iets mogelijk is, dat er verandering kan komen, maar naar de buitenwereld toe is er niets veranderd en zal alles bij het oude blijven. We kunnen ons ook afvragen waar we mee bezig zijn: andere vrijwilligers gaan in Afrika waterputten bouwen opdat vrouwen niet eerst 5km moeten lopen om ook maar 1 druppel water te hebben. Hier hebben ze een publieke kraan op 5m van hun deur. Natuurlijk gun ik hen van harte het comfort van een kraan waar als je eraan draait, er water uitkomt. Maar volgens mij is dit een deel van het fenomeen van de urbanisatie, de steden die steeds groter worden en zich uitbreiden. Als buitenwijken deel van de stad worden, ontstaan er nieuwe buitenwijken waar opnieuw de armste laag van de bevolking komt wonen die geen water in un huis hebben, ... Wat is een recht? Wat een plicht?
Na de betoging zijn we met het busje dat daar in het dorpje stond naar het zwembad gereden. De kinderen wouden leren zwemmen. We hebben dat geprobeerd, maar zwemmen is iets van lange adem en op een korte termijn van een half uur kan je niet al te veel resultaat tonen. We waren langer dan 30min in het zwembad, maar het water was te koud om er lang in de zitten. Toch voor ons, de kinderen hebben het langer volgehouden. smiddags kregen de kinderen een broodje met worst en mayonaise en popcorn dat Carmen deze morgen om 5u (!) had gemaakt. We hadden genoeg broodjes voorzien, maar sommige kinderen moeten een tweede keer met een pokerface om een broodje zijn komen vragen, want er waren er geen meer genoeg voor de volwassenen. We zijn dan maar buiten een broodje gaan eten op straat met een sapje. Gelukkig stond er buiten een mevrouwtje met sandwichen, want onze magen trokken echt samen van de honger.
Tegen 15u waren we thuis en we waren allemaal zodanig moe dat we allemaal zijn gaan slapen. Tot 18u hebben we ins ons bed gelegen en dat deed eens deugd. De vermoeidheid van het reizen zit nog in ons kleren en hier is er een werk- en schoolritme, wat zoveel betekent als opstaan om 7u en slapen om 22u. Een groot verschil met ons luxeleven van de voorbije weken!
Ik heb gehoord dat de eerste sneeuw ondertussen in België is gevallen!
Gooi maar een sneeuwbal in ons plaats!
Hier gaat het weer veranderen, vroeger dan nornaal is er regen op komst....
Een warme groet vanuit Arequipa!
Katrien
13 november 2011
Cusco en Macchu Picchu
En de stad deed ons dat dolle avontuur direct vergeten. Amai, het is hier prachtig! Veel kleine straatjes, een prachtige plaza de armas ('de markt' van bij ons), weinig verkeer. Van sfeer lijkt het heel goed op Gent, dus we voelen ons hier wel thuis! 't Is een alternatieve stad met veel hippies, toch in de buurt waar wij zitten. Maar ook duizend winkeltjes met allemaal kleren en tassen en kousen en oorbellen en doeken en... Als we een miljoen hadden kochten we alles. :) Er zijn wel heel erg veel toeristen. Je ziet soms meer toeristen dan Peruanen.
In het busstation hadden we Sally ontmoet, een praatzieke Engelse van 26 die alleen aan het reizen is. Katrien en ik waren kapot vande voorbije twee dagen en wouden gewoon wat rust, maar dat was niet echt mogelijk met alle verhalen die zij ons wou vertellen, vaak tot in de kleinste details. We zochten samen een hostel. Gelukkig bleef zij in de hostel toen wij gingen eten in een ongelooflijk lekker vegetarisch restaurant. Eindelijk eens groenten na twee dagen geleefd te hebben op water, brood, bananen en petit beurre- koeken. De uitbaatster was een zalige madam. Daarna eindelijk ons bed in...
Donderdag wat rondgelopen in de stad, tickets gekocht voor Macchu Picchu en toen we terugliepen naar onze hostel zagen we een jongen staan op de straat. We keken allebei naar elkaar van: He, ik ken jou van ergens, maar van waar ook alweer?' Het was een Argentijn die we de eerste dag op de boerderij in Ecuador hadden leren kennen. Zo'n leuk gevoel om die terug te zien na al die tijd. Hij moest die avond optreden met zijn vriendin, die we ook kenden van op de boerderij, in een leuk cafe. Zuid-Amerikaanse muziek op viool en gitaar, zo mooi! En goed. 't Was een leuke avond. en vooral: we verstonden alles wat de Argentijn zei! Argentijnen hebben een moeilijk accent en de eerste week op de boerderij verstond ik gewoon niets van wat hij zei, maar nu opeens wel. We krijgen ook steeds meer complimenten over ons Spaans en het gaat ook steeds beter om te praten en te begrijpen, dus da's superleuk!
We leerden daarna nog de contrabassist van het symfonie-orkest van Cusco kennen, die ons ook nog een concertje gaf en toen was het dringend tijd voor ons bed, want de volgende dag was het Macchu Pichu dag!
Eerst 8 uur in de auto naar een klein dorpje, dan nog 3 uur gestapt naar het dorpje waarvan je naar Macchu Pichu vertrekt. Daar hebben we een nacht geslapen (het leek wel een ski-oord! Alles heel toerisctisch en sjiek en nogal fake) en de volgende dag zijn we om 4 uur opgestaan om de klim naar Macchu Pichu te maken. De anderen van de groep gingen met de bus, maar wij wilden liever te voet, een beetje uit protest tegen gans dat circus dat rond Macchu Pichu hangt. Het kost veel geld, overal moet je voor betalen, je mag geen rugzak van meer dan 20 liter bij je hebben (wij hebben geen andere...) en nog allerlei andere regels. Maar goed, dat kon je wel verwachten natuurlijk.
De klim was lastig, maar na een uur waren we boven en ja, Macchu Picchu is ongelooflijk. Echt de moeite om te zien. En dat in weeral een ongelooflijke omgeving. Het ligt in het oerwoud en de bergen zijn er prachtig. Het moet zalig geweest zijn om daar te wonen. en het is zo gek dat ze nog maar 100 jaar weten dat daar een stad ligt. We kregen een rondleiding van de gids, die goed was.
Na 4 uur moesten we alweer naar beneden en dan nog de 3 uur durende wandeling terug naar de bus. Er ligt wel een treinverbinding tussen de twee dorpjes, maar die is heel erg duur en in handen van Japannezen, dus hebben we gestapt. Maar een mooie wandeling door het regenwoud, dus dat was niet erg. Dan nog 8 uur terug naar Cusco met het busje en tegen 22 uur waren we terug. Heel erg moe van het vele reizen en stappen, maar ook heel erg tevreden! De contrabassit had ons uitgenodigd om te komen kijken naar de salsaband waar hij ook in speelde en dat hebben we dan ook gedaan. Onze eerste keer salsa in Zuid-Amerka, dat werd tijd! Weer een hele leuke avond, maar we waren ook heel erg blij toen we gisteren in ons bed zaten. De blokkade, de trip naar Macchu Picchu en het drukke nachtleven van cusco speelde ons toch een beetje parten.
Nu is het middag, schijnt de zon en straks gaan we naar Pisac. morgen dan nog een dagje Cusco en dinsdag vertrekken we naar Arequipa om te gaan werken in de gevangenis. Het zal raar zijn om niet meer te reizen. In het begin was het lastig om te reizen en telkens alles te zoeken, maar nu is het echt heerlijk. Maar het is ook fake, want zeker hier in Peru leer je vooral toeristen kennen.
Ik hoop dat met jullie alles goed gaat!
SoFie, dat concertje op viool krijg je zeker! En er zitten al schelpjes in m'n rugzak, Jef en Brigitte! :)
Heel veel liefs,
Annelien
In het busstation hadden we Sally ontmoet, een praatzieke Engelse van 26 die alleen aan het reizen is. Katrien en ik waren kapot vande voorbije twee dagen en wouden gewoon wat rust, maar dat was niet echt mogelijk met alle verhalen die zij ons wou vertellen, vaak tot in de kleinste details. We zochten samen een hostel. Gelukkig bleef zij in de hostel toen wij gingen eten in een ongelooflijk lekker vegetarisch restaurant. Eindelijk eens groenten na twee dagen geleefd te hebben op water, brood, bananen en petit beurre- koeken. De uitbaatster was een zalige madam. Daarna eindelijk ons bed in...
Donderdag wat rondgelopen in de stad, tickets gekocht voor Macchu Picchu en toen we terugliepen naar onze hostel zagen we een jongen staan op de straat. We keken allebei naar elkaar van: He, ik ken jou van ergens, maar van waar ook alweer?' Het was een Argentijn die we de eerste dag op de boerderij in Ecuador hadden leren kennen. Zo'n leuk gevoel om die terug te zien na al die tijd. Hij moest die avond optreden met zijn vriendin, die we ook kenden van op de boerderij, in een leuk cafe. Zuid-Amerikaanse muziek op viool en gitaar, zo mooi! En goed. 't Was een leuke avond. en vooral: we verstonden alles wat de Argentijn zei! Argentijnen hebben een moeilijk accent en de eerste week op de boerderij verstond ik gewoon niets van wat hij zei, maar nu opeens wel. We krijgen ook steeds meer complimenten over ons Spaans en het gaat ook steeds beter om te praten en te begrijpen, dus da's superleuk!
We leerden daarna nog de contrabassist van het symfonie-orkest van Cusco kennen, die ons ook nog een concertje gaf en toen was het dringend tijd voor ons bed, want de volgende dag was het Macchu Pichu dag!
Eerst 8 uur in de auto naar een klein dorpje, dan nog 3 uur gestapt naar het dorpje waarvan je naar Macchu Pichu vertrekt. Daar hebben we een nacht geslapen (het leek wel een ski-oord! Alles heel toerisctisch en sjiek en nogal fake) en de volgende dag zijn we om 4 uur opgestaan om de klim naar Macchu Pichu te maken. De anderen van de groep gingen met de bus, maar wij wilden liever te voet, een beetje uit protest tegen gans dat circus dat rond Macchu Pichu hangt. Het kost veel geld, overal moet je voor betalen, je mag geen rugzak van meer dan 20 liter bij je hebben (wij hebben geen andere...) en nog allerlei andere regels. Maar goed, dat kon je wel verwachten natuurlijk.
De klim was lastig, maar na een uur waren we boven en ja, Macchu Picchu is ongelooflijk. Echt de moeite om te zien. En dat in weeral een ongelooflijke omgeving. Het ligt in het oerwoud en de bergen zijn er prachtig. Het moet zalig geweest zijn om daar te wonen. en het is zo gek dat ze nog maar 100 jaar weten dat daar een stad ligt. We kregen een rondleiding van de gids, die goed was.
Na 4 uur moesten we alweer naar beneden en dan nog de 3 uur durende wandeling terug naar de bus. Er ligt wel een treinverbinding tussen de twee dorpjes, maar die is heel erg duur en in handen van Japannezen, dus hebben we gestapt. Maar een mooie wandeling door het regenwoud, dus dat was niet erg. Dan nog 8 uur terug naar Cusco met het busje en tegen 22 uur waren we terug. Heel erg moe van het vele reizen en stappen, maar ook heel erg tevreden! De contrabassit had ons uitgenodigd om te komen kijken naar de salsaband waar hij ook in speelde en dat hebben we dan ook gedaan. Onze eerste keer salsa in Zuid-Amerka, dat werd tijd! Weer een hele leuke avond, maar we waren ook heel erg blij toen we gisteren in ons bed zaten. De blokkade, de trip naar Macchu Picchu en het drukke nachtleven van cusco speelde ons toch een beetje parten.
Nu is het middag, schijnt de zon en straks gaan we naar Pisac. morgen dan nog een dagje Cusco en dinsdag vertrekken we naar Arequipa om te gaan werken in de gevangenis. Het zal raar zijn om niet meer te reizen. In het begin was het lastig om te reizen en telkens alles te zoeken, maar nu is het echt heerlijk. Maar het is ook fake, want zeker hier in Peru leer je vooral toeristen kennen.
Ik hoop dat met jullie alles goed gaat!
SoFie, dat concertje op viool krijg je zeker! En er zitten al schelpjes in m'n rugzak, Jef en Brigitte! :)
Heel veel liefs,
Annelien
De blokkade (2)
We zaten dus veilig in onze hostel in Andahuaylas, samen met Alex de Roemeen. Wij hadden niet echt haast, maar hij moest de volgende dag in Cusco zijn voor de Inka trail, de vierdaagse trekking naar Macchu Picchu, die hij al gereserveerd en betaald had, dus hij hoopte ergens toch een bus te vinden. De mensen zeiden dat we om 3 uur 's nachts naar de kleine busstation moesten gaan om daar een klein busje naar Abacay te vinden. Goed, dan eerst maar iets gaan eten. de stad was stil. Geen verkeer, niet zoveel mensen op straat en alle hekkens van de winkels en restaurants naar beneden, je kon enkel binnen via een klein deurtje. Je voelde de spanning hangen (ofwel was het mijn eigen spanning die ik voelde...), maar weer wisten we niet of het nu gevaarlijk was of niet, of we elk moment een steen tegen ons hoofd konden krijgen of niet. Echt een raar gevoel.
Na het eten gaan slapen rond 22 uur en de wekker gezet om 2 uur in de nacht. Aiaiai! We liepen naar het busstation, maar daar waren de eerste bussen al vol. Gelukkig was er een vrouw die ons vertelde dat er nog een busje kwam en 3u30 en daarmee konden we dan mee. Voor 25 soles, ongeveer 8 euro. Ik was al blij dat ze geen grof geld vroegen. dat deden de taxi's wel: 150 soles!!! Maar waarschijnlijk hadden we dat ook wel gedaan, want ze vertelden dat de situatie zich aan het uitbreiden was. Ergens was ik graag gebleven om alles van dichtbij mee te maken en te kunnen spreken met de mensen, maar misschien zaten we dan wel heel lang vast en was dit onze enige kans om snel in cusco te geraken. en we hadden een jongen bij ons, wat ons (mij toch) toch iets meer vertrouwen gaf. Goed, het overvolle busje in (stel je onze oude witte camionette voor, maar dan met vier rijen zetels langs achter. Veel plaats was er dus niet. Tijdens de rit lagen er overal stenen en bomen langs de weg om de weg te versperren en moest de chauffeur constant slalommen. Na een halfuur stopte de bus en moesten we allemaal uitstappen, De bagage van het dak en in drie woorden Spaans zeiden ze ons de berg op de klimmen, slap wijzend in de richting van een boom een stuk hoger en dat er daar een ander busje op ons zou wachten. Dat was om een gevaarlijk stuk blokkade te vermijden. En o ja, we moesten ook stil zijn en geen licht gebruiken. Dat was het vreselijkste moment van de reis. Het was pikdonker, we moesten een ongelooflijk steile helling op (ongeveer loodrecht naar boven) met onze zware rugzakken, niet wetend waar we waren, niet wetend of er daar wel een busje zou staan, niet wetend of er gevaar was en alleen maar vooruit kunnen en niet meer terug. Toen voelde ik me echt een vluchteling en was ik bang. Gelukkig waren de andere mensen uit de bus heel behulpzaam en hielpen we elkaar om de heuvel op te raken. De opluchting was groot toen we het busje zagen. De rest vande rit was rustig, met weeral prachtige uitzichten en een mooie zonsopgang. de platte band die we nog hadden onderweg was een futiliteit en we konden bijna niet geloven dat we 6 uur later echt in Abancay waren. Het was 9 uur, de zon scheen en in het busstation riepen de busmaatschappijen om te hardst om ons hun tickets naar Cusco te verkopen. We waren weer in het 'normale' Peru. Voor ons voelde het alsof het 9 uur in de avond was omdat we al zo lang op waren en van al de spanning. Tegen 16 uur waren we dan eindelijk in Cusco...
Na het eten gaan slapen rond 22 uur en de wekker gezet om 2 uur in de nacht. Aiaiai! We liepen naar het busstation, maar daar waren de eerste bussen al vol. Gelukkig was er een vrouw die ons vertelde dat er nog een busje kwam en 3u30 en daarmee konden we dan mee. Voor 25 soles, ongeveer 8 euro. Ik was al blij dat ze geen grof geld vroegen. dat deden de taxi's wel: 150 soles!!! Maar waarschijnlijk hadden we dat ook wel gedaan, want ze vertelden dat de situatie zich aan het uitbreiden was. Ergens was ik graag gebleven om alles van dichtbij mee te maken en te kunnen spreken met de mensen, maar misschien zaten we dan wel heel lang vast en was dit onze enige kans om snel in cusco te geraken. en we hadden een jongen bij ons, wat ons (mij toch) toch iets meer vertrouwen gaf. Goed, het overvolle busje in (stel je onze oude witte camionette voor, maar dan met vier rijen zetels langs achter. Veel plaats was er dus niet. Tijdens de rit lagen er overal stenen en bomen langs de weg om de weg te versperren en moest de chauffeur constant slalommen. Na een halfuur stopte de bus en moesten we allemaal uitstappen, De bagage van het dak en in drie woorden Spaans zeiden ze ons de berg op de klimmen, slap wijzend in de richting van een boom een stuk hoger en dat er daar een ander busje op ons zou wachten. Dat was om een gevaarlijk stuk blokkade te vermijden. En o ja, we moesten ook stil zijn en geen licht gebruiken. Dat was het vreselijkste moment van de reis. Het was pikdonker, we moesten een ongelooflijk steile helling op (ongeveer loodrecht naar boven) met onze zware rugzakken, niet wetend waar we waren, niet wetend of er daar wel een busje zou staan, niet wetend of er gevaar was en alleen maar vooruit kunnen en niet meer terug. Toen voelde ik me echt een vluchteling en was ik bang. Gelukkig waren de andere mensen uit de bus heel behulpzaam en hielpen we elkaar om de heuvel op te raken. De opluchting was groot toen we het busje zagen. De rest vande rit was rustig, met weeral prachtige uitzichten en een mooie zonsopgang. de platte band die we nog hadden onderweg was een futiliteit en we konden bijna niet geloven dat we 6 uur later echt in Abancay waren. Het was 9 uur, de zon scheen en in het busstation riepen de busmaatschappijen om te hardst om ons hun tickets naar Cusco te verkopen. We waren weer in het 'normale' Peru. Voor ons voelde het alsof het 9 uur in de avond was omdat we al zo lang op waren en van al de spanning. Tegen 16 uur waren we dan eindelijk in Cusco...
10 november 2011
De blokkade
De voorbije twee dagen hebben we een heel klein beetje mogen meemaken hoe het in de oorlog moet geweest zijn. Maar vooraleer ik dat verhaal vertel, eerst nog een beetje over onze dagen in Huaraz en Ayacucho.
Katrien is nog een paar dagen ziek geweest, waardoor we dus nog een aantal dagen in Huaraz zijn gebleven. Maar dat was ok. Melina en Sam, de twee Fransen waren ook een beetje ziek en hielden het ook rustig, dus heb ik mijn dagen gevuld met lang ontbijten, Spaans leren, samen naar de markt gaan, samen koken, oorbellen maken in de zon, genieten van de prachtige uitzichten, viool spelen en veel praten. Flavio, de Peruaan die we ontmoet hadden, kon ons heel veel vertellen over Peru. Hijzelf woont in Lima en is nu op reis in Peru. Het waren boeiende gesprekken! Vooral over alle moeilijkheden in dit land, zoals de mijnen en hun vervuiling, de armoede en de drugsproblematiek. Er zijn enorm veel verslaafden hier, maar het is goedkoper om drugs te kopen dan om eten te kopen. Een groot pak marihuana kost 10 soles, 3 euro ongeveer en voor cocaine betaal je slechts 50 soles, 15 euro ongeveer. De toegankelijkheid is dus veel te gemakkelijk.
Jammer dat flavio niet naar huis ging, want ik had graag met hem Lima bezocht. Nu zijn we er enkel gepasseerd met de bus omdat de grote steden ons toch niet aanspreken en omdat het er te gevaarlijk is. Dus zaterdag zijn we dan vertrokken. Eerst 10 uur naar Lima en dan nog eens 9 uur naar Ayacucho, waar we zondag rond 7 uur 's morgens aankwamen. Ik had een vreselijke busrit. Waarschijnlijk iets verkeerd gegeten, maar ik moest overgeven en had heel veel krampen. Ik dacht al dat i kde diarree van Katrien had over gekregen, maar gelukkig was het beter toen ik uit de bus was.
Ayacucho is een mooie stad. Heel veel kerken, een leuke markt en ook een markt met allemaal artisanale producten zoals truien, tassen, oorbellen, doeken... Gevaarlijk voor Katrien en mij, want alles is zo mooi! :) We zijn ook in de wijk geweest waar ze alle producten maken. Heel erg arm. Een man toonde ons hoe hij tapijten maakte en vertelde dat zijn tapijten opgekocht werden om dan ergens anders verkocht te worden voor woekerprijzen. Er was ook een museum met de tapijten die de mensen gemaakt hadden. We moesten er naar toe langs een aarden weg, dus erg aantrekkelijk is het niet voor toeristen.
Ayacucho is trouwens helemaal niet aantrekkelijk bij toeristen, terwijl het echt de moeite is om te bezoeken. Maar toen we een bus gingen zoeken voor onze reis naar Cusco werd snel duidelijk waarom er zo weinig toeristen naar Ayacucho gaan. Er rijden heel weinig busmaatschappijen tussen de twee steden, want een groot gedeelte van de weg is niet verhard. Daar hadden we even niet op gerekend! Of beter, we hadden ons slecht geïnformeerd. Maar goed, de vrouw van de toeristische dienst zei dat het een heel mooie route was en ze had gelijk. Prachtige bergen, prachtige uitzichten! En op de middag stopten we in een klein dorpje om te eten en de benen even te strekken: een meerwaarde die de dure busmaatschappijen niet hebben! Maar om 15 uur stopte de bus opnieuw in een dorpje, maar deze keer was het niet voor een gezellige pitstop. De weg was geblokkeerd door de lokale bevolking als protest tegen de vervuiling door de mijnen. Dat is hier een groot probleem. De mijnen (koper, goud, zilvermijnen) zijn in handen van multinationals. De Peruanen krijgen er werk door, maar ook alle vervuiling. De multinationals kan het niet veel schelen dat het drinkwater vervuild is, zij hebben hun grondstoffen aan een goedkope prijs ende problemen zijn voor de Peruanen. De blokkades zijn heel frequent hier. Als je meer wil weten hierover: http://catapa.be/ Dit is een Belgische organisatie die strijdt voor mijnbouw in Zuid-Amerika zonder dat de natuur en de bevolking geschaad wordt.
Dus we konden niet meer verder. We moesten wachten op een bus politiemannen die zouden proberen te onderhandelen. Intussentijd speelde ik wat viool en kwamen veel mensen van het dorp kijken. We maakten een praatje en vroegen wat over de mijnen en de vervuiling. Na een uur of zo kwam de politiebus toe en na een halfuur onderhandelen was het resultaat dat we niet verder konden met de bus. De communicatie daarover was miniem. De buschauffeur zei enkel: neem je bagage en volg de politiemannen. Daar is er een andere auto. Dat deden we dan maar. We stapten langs de landweggetjes naar beneden, nageroepen door de activisten en nagekeken door gans het dorp. Op dat moment schaamde ik me omdat ik blank ben en voelde ik ook wat het moet zijn voor een Afrikaan of en Turk om in België nagefloten te worden. Het viel ook op in Ayacucho dat de mensen heel vaak 'gringo, blanke' riepen en niet op een vriendelijke manier, maar echt als scheldwoord. De politie liep natuurlijk veel sneller dan ons en na 10 minuten bleven we wat op een afstand, samen met een Roemeen en drie Duitse toeristen. Het was een raar, want we wisten niet of de situatie nu gevaarlijk was of niet. en we dachten allebei: 'Gelukkig dat papa en mama dit niet weten!' Na een halfuur stappen (met dank aan de adrenaline om onze zware rugzakken te dragen...) kwamen we op de grote weg en daar hadden we het geluk dat er net een klein taxibusje passeerde. We propten ons erin , op weg naar de stad Andahuaylas, waar er een hostel was en het niet gevaarlijk was. Ze vertelden ons dat die blokkade in het dorp maar een kleintje was en dat er een veel grotere blokkade was na Andahuaylas en het niet meer mogelijk was om naar Cusco te gaan en we dus in Andahuaylas moesten blijven tot de blokkade gedaan was. Dat was meestel na drie dagen, maar het kon ook langer duren, vertelden ze.
Bijna aangekomen in de stad kwam er een auto van de andere kant die riep dat we moesten omkeren. Het busje draaide zich en reed een andere weg in en op dat moment zien we een ganse bende jongeren (van 5 tot 25 jaar) op ons afstormen. Ik verwachtte elk moment een steen tegen m'n hoofd, maar gelukkig bleef dat uit. De chauffeur stapte uit en vroeg of we verder mochten, maar zonder veel woorden werden de banden van zijn bus plat gezet en werden wij bevolen uit te stappen. Toen ze zagen dat we blanken waren werden ze milder en zeiden ze zelfs waar we een hostel konden vinden in de stad. Blijkbaar was het dus niet hun bedoeling om mensen pijn te doen, maar verhinderden ze gewoon elk transport. Een vrouw die ook bij ons in het busje zat vergezelde ons naar de voorwijk van de stad. Ze zei dat we misschien een kans hadden op een bus naar Cusco, maar dan moesten we wel naar het centrum van de stad en dat was een half uur stappen. de Duitsers belsisten om in de voorwijk te blijven, maar Katrien, de Roemeen (Alex) en ik beslisten om naar het centrum te gaan. Het was niet gevaarlijk, zei de vrouw en ze zou met ons meegaan in een taxi. Ze was enorm behulpzaam en stelde ons constant gerust. Ze regelde een taxi. De man was ook heel erg behulpzaam en zocht met ons een bus voor Cusco, die er uiteindelijk niet was. Hij zette ons af aan een hostel, vroeg nog grof geld, dat wij niet wilden betalen en ook niet betaald hebben. Oef, we waren toch al hier... Tot nu toe was ik niet echt bang geweest. Ik wist gewoon niet of ik bang moest zijn of gewoon nieuwsgierig toe mocht kijken.
De rest van het verhaal is voor morgen. Ik kan jullie wel vertellen dat we nu veilig in Cusco zijn, maar het was een avontuur vandaag...
Katrien is nog een paar dagen ziek geweest, waardoor we dus nog een aantal dagen in Huaraz zijn gebleven. Maar dat was ok. Melina en Sam, de twee Fransen waren ook een beetje ziek en hielden het ook rustig, dus heb ik mijn dagen gevuld met lang ontbijten, Spaans leren, samen naar de markt gaan, samen koken, oorbellen maken in de zon, genieten van de prachtige uitzichten, viool spelen en veel praten. Flavio, de Peruaan die we ontmoet hadden, kon ons heel veel vertellen over Peru. Hijzelf woont in Lima en is nu op reis in Peru. Het waren boeiende gesprekken! Vooral over alle moeilijkheden in dit land, zoals de mijnen en hun vervuiling, de armoede en de drugsproblematiek. Er zijn enorm veel verslaafden hier, maar het is goedkoper om drugs te kopen dan om eten te kopen. Een groot pak marihuana kost 10 soles, 3 euro ongeveer en voor cocaine betaal je slechts 50 soles, 15 euro ongeveer. De toegankelijkheid is dus veel te gemakkelijk.
Jammer dat flavio niet naar huis ging, want ik had graag met hem Lima bezocht. Nu zijn we er enkel gepasseerd met de bus omdat de grote steden ons toch niet aanspreken en omdat het er te gevaarlijk is. Dus zaterdag zijn we dan vertrokken. Eerst 10 uur naar Lima en dan nog eens 9 uur naar Ayacucho, waar we zondag rond 7 uur 's morgens aankwamen. Ik had een vreselijke busrit. Waarschijnlijk iets verkeerd gegeten, maar ik moest overgeven en had heel veel krampen. Ik dacht al dat i kde diarree van Katrien had over gekregen, maar gelukkig was het beter toen ik uit de bus was.
Ayacucho is een mooie stad. Heel veel kerken, een leuke markt en ook een markt met allemaal artisanale producten zoals truien, tassen, oorbellen, doeken... Gevaarlijk voor Katrien en mij, want alles is zo mooi! :) We zijn ook in de wijk geweest waar ze alle producten maken. Heel erg arm. Een man toonde ons hoe hij tapijten maakte en vertelde dat zijn tapijten opgekocht werden om dan ergens anders verkocht te worden voor woekerprijzen. Er was ook een museum met de tapijten die de mensen gemaakt hadden. We moesten er naar toe langs een aarden weg, dus erg aantrekkelijk is het niet voor toeristen.
Ayacucho is trouwens helemaal niet aantrekkelijk bij toeristen, terwijl het echt de moeite is om te bezoeken. Maar toen we een bus gingen zoeken voor onze reis naar Cusco werd snel duidelijk waarom er zo weinig toeristen naar Ayacucho gaan. Er rijden heel weinig busmaatschappijen tussen de twee steden, want een groot gedeelte van de weg is niet verhard. Daar hadden we even niet op gerekend! Of beter, we hadden ons slecht geïnformeerd. Maar goed, de vrouw van de toeristische dienst zei dat het een heel mooie route was en ze had gelijk. Prachtige bergen, prachtige uitzichten! En op de middag stopten we in een klein dorpje om te eten en de benen even te strekken: een meerwaarde die de dure busmaatschappijen niet hebben! Maar om 15 uur stopte de bus opnieuw in een dorpje, maar deze keer was het niet voor een gezellige pitstop. De weg was geblokkeerd door de lokale bevolking als protest tegen de vervuiling door de mijnen. Dat is hier een groot probleem. De mijnen (koper, goud, zilvermijnen) zijn in handen van multinationals. De Peruanen krijgen er werk door, maar ook alle vervuiling. De multinationals kan het niet veel schelen dat het drinkwater vervuild is, zij hebben hun grondstoffen aan een goedkope prijs ende problemen zijn voor de Peruanen. De blokkades zijn heel frequent hier. Als je meer wil weten hierover: http://catapa.be/ Dit is een Belgische organisatie die strijdt voor mijnbouw in Zuid-Amerika zonder dat de natuur en de bevolking geschaad wordt.
Dus we konden niet meer verder. We moesten wachten op een bus politiemannen die zouden proberen te onderhandelen. Intussentijd speelde ik wat viool en kwamen veel mensen van het dorp kijken. We maakten een praatje en vroegen wat over de mijnen en de vervuiling. Na een uur of zo kwam de politiebus toe en na een halfuur onderhandelen was het resultaat dat we niet verder konden met de bus. De communicatie daarover was miniem. De buschauffeur zei enkel: neem je bagage en volg de politiemannen. Daar is er een andere auto. Dat deden we dan maar. We stapten langs de landweggetjes naar beneden, nageroepen door de activisten en nagekeken door gans het dorp. Op dat moment schaamde ik me omdat ik blank ben en voelde ik ook wat het moet zijn voor een Afrikaan of en Turk om in België nagefloten te worden. Het viel ook op in Ayacucho dat de mensen heel vaak 'gringo, blanke' riepen en niet op een vriendelijke manier, maar echt als scheldwoord. De politie liep natuurlijk veel sneller dan ons en na 10 minuten bleven we wat op een afstand, samen met een Roemeen en drie Duitse toeristen. Het was een raar, want we wisten niet of de situatie nu gevaarlijk was of niet. en we dachten allebei: 'Gelukkig dat papa en mama dit niet weten!' Na een halfuur stappen (met dank aan de adrenaline om onze zware rugzakken te dragen...) kwamen we op de grote weg en daar hadden we het geluk dat er net een klein taxibusje passeerde. We propten ons erin , op weg naar de stad Andahuaylas, waar er een hostel was en het niet gevaarlijk was. Ze vertelden ons dat die blokkade in het dorp maar een kleintje was en dat er een veel grotere blokkade was na Andahuaylas en het niet meer mogelijk was om naar Cusco te gaan en we dus in Andahuaylas moesten blijven tot de blokkade gedaan was. Dat was meestel na drie dagen, maar het kon ook langer duren, vertelden ze.
Bijna aangekomen in de stad kwam er een auto van de andere kant die riep dat we moesten omkeren. Het busje draaide zich en reed een andere weg in en op dat moment zien we een ganse bende jongeren (van 5 tot 25 jaar) op ons afstormen. Ik verwachtte elk moment een steen tegen m'n hoofd, maar gelukkig bleef dat uit. De chauffeur stapte uit en vroeg of we verder mochten, maar zonder veel woorden werden de banden van zijn bus plat gezet en werden wij bevolen uit te stappen. Toen ze zagen dat we blanken waren werden ze milder en zeiden ze zelfs waar we een hostel konden vinden in de stad. Blijkbaar was het dus niet hun bedoeling om mensen pijn te doen, maar verhinderden ze gewoon elk transport. Een vrouw die ook bij ons in het busje zat vergezelde ons naar de voorwijk van de stad. Ze zei dat we misschien een kans hadden op een bus naar Cusco, maar dan moesten we wel naar het centrum van de stad en dat was een half uur stappen. de Duitsers belsisten om in de voorwijk te blijven, maar Katrien, de Roemeen (Alex) en ik beslisten om naar het centrum te gaan. Het was niet gevaarlijk, zei de vrouw en ze zou met ons meegaan in een taxi. Ze was enorm behulpzaam en stelde ons constant gerust. Ze regelde een taxi. De man was ook heel erg behulpzaam en zocht met ons een bus voor Cusco, die er uiteindelijk niet was. Hij zette ons af aan een hostel, vroeg nog grof geld, dat wij niet wilden betalen en ook niet betaald hebben. Oef, we waren toch al hier... Tot nu toe was ik niet echt bang geweest. Ik wist gewoon niet of ik bang moest zijn of gewoon nieuwsgierig toe mocht kijken.
De rest van het verhaal is voor morgen. Ik kan jullie wel vertellen dat we nu veilig in Cusco zijn, maar het was een avontuur vandaag...
02 november 2011
De zotte morgen
Goed, inkopen dus voor onze tocht naar de bergen. Toevallig lag de muziekwinkel in de straat van de kleerwinkel en ik kon het toch niet laten om een viool te kopen. Wat is het leuk om muziek te spelen! Toen we buiten kwamen botsten we op drie mannen van rond de 50, die muziekleraars bleken te zijn. Ze nodigden ons uit om een jugo, een fruitsap, te drinken en we kregen er direct ook een stuk lekkere cake bij. Een van de mannen was violist, waardoor we een concert kregen midden in het cafe. M'n viool was direct goedgekeurd. Daarna namen ze ons mee naar de muziekschool waar we ook nog een harpconcert kregen. Waw, zo mooi! En zo was onze voormiddag om en hadden we nog niets gedaan wat we eigenlijk moesten doen. Maar goed, zo had ik wel al een vioolleraar gevonden.
De rest van de dag dan inkopen gedaan, naar de bank, middageten met David en dan vroeg in ons bed om de volgende dag op tocht te vertrekken voor 4 dagen.
De tocht was niet echt wat we er van verwacht hadden, maar dat was vooral omdat het weer slecht was. De eerste dag viel mee, maar daarna zaten we heel vaak in de mist, was er regen en sneeuw, dus helemaal geen mooie uitzichten. En daarvoor gingen we tenslotte, want de groep was nu ook niet om over naar huis te schrijven. 2 Amerikaanse zussen, nog een Amerikaan en een Canadese en nog een Duitser. Op en top toeristen! Zich meer zorgen aan het maken of er wel een wc op de kampplek zou zijn dan dat ze het jammer vonden dat het slecht weer was. Maar we zijn toch op 4750 meter geweest! Amai, dat was even lastig voor onze adem! 't Was een lastige dag. 1000 meter klimmen en 500 meter dalen, maar we hebben het gehaald. Katrien had het op het einde wel lastig, maar dat kwam door suikertekort.
Die tocht was niet echt onze manier van reizen, maar goed, we konden moeilijk op ons eentje de bergen intrekken. Alles werd gedragen op ezels die nogal overladen werden (tot bloedens toe... Maar het waren ook maar arme boeren die hun ezels zoveel mogelijk wilden verhuren). En dan werd alles voor ons opgezet, werd er gekookt voor ons, terwijl die mensen ook heel de dag gestapt hadden. Ik voelde me er niet zo goed bij. Goed, we hadden ervoor betaald, maar dan nog.
De laatste nacht had Katrien diarree en nu nog altijd. Het arme meisje ligt nu in haar bed te slapen. Normaal vertrekken we morgen naar Lima, maar we zullen zien of dat lukt.
Vandaag was een rustig dagje. Ontbeten in de zon, lang gepraat met een Peruaan die hier ook zit en dan met Samuel en Melina, 2 Fransen die we aan de zee hadden ontmoet, gaan eten.
Van de aardbeving zeggen ze hier niets. Had Karen me niet gemaild dan wisten we er nog niets van, dus naar Peruaanse normen zal het wel niet zo erg geweest zijn.
Geniet van de herfst! Wij beginnen aan de lente!
Veel liefs,
Annelien
De rest van de dag dan inkopen gedaan, naar de bank, middageten met David en dan vroeg in ons bed om de volgende dag op tocht te vertrekken voor 4 dagen.
De tocht was niet echt wat we er van verwacht hadden, maar dat was vooral omdat het weer slecht was. De eerste dag viel mee, maar daarna zaten we heel vaak in de mist, was er regen en sneeuw, dus helemaal geen mooie uitzichten. En daarvoor gingen we tenslotte, want de groep was nu ook niet om over naar huis te schrijven. 2 Amerikaanse zussen, nog een Amerikaan en een Canadese en nog een Duitser. Op en top toeristen! Zich meer zorgen aan het maken of er wel een wc op de kampplek zou zijn dan dat ze het jammer vonden dat het slecht weer was. Maar we zijn toch op 4750 meter geweest! Amai, dat was even lastig voor onze adem! 't Was een lastige dag. 1000 meter klimmen en 500 meter dalen, maar we hebben het gehaald. Katrien had het op het einde wel lastig, maar dat kwam door suikertekort.
Die tocht was niet echt onze manier van reizen, maar goed, we konden moeilijk op ons eentje de bergen intrekken. Alles werd gedragen op ezels die nogal overladen werden (tot bloedens toe... Maar het waren ook maar arme boeren die hun ezels zoveel mogelijk wilden verhuren). En dan werd alles voor ons opgezet, werd er gekookt voor ons, terwijl die mensen ook heel de dag gestapt hadden. Ik voelde me er niet zo goed bij. Goed, we hadden ervoor betaald, maar dan nog.
De laatste nacht had Katrien diarree en nu nog altijd. Het arme meisje ligt nu in haar bed te slapen. Normaal vertrekken we morgen naar Lima, maar we zullen zien of dat lukt.
Vandaag was een rustig dagje. Ontbeten in de zon, lang gepraat met een Peruaan die hier ook zit en dan met Samuel en Melina, 2 Fransen die we aan de zee hadden ontmoet, gaan eten.
Van de aardbeving zeggen ze hier niets. Had Karen me niet gemaild dan wisten we er nog niets van, dus naar Peruaanse normen zal het wel niet zo erg geweest zijn.
Geniet van de herfst! Wij beginnen aan de lente!
Veel liefs,
Annelien
Abonneren op:
Posts (Atom)