De zotte morgen

Goed, inkopen dus voor onze tocht naar de bergen. Toevallig lag de muziekwinkel in de straat van de kleerwinkel en ik kon het toch niet laten om een viool te kopen. Wat is het leuk om muziek te spelen! Toen we buiten kwamen botsten we op drie mannen van rond de 50, die muziekleraars bleken te zijn. Ze nodigden ons uit om een jugo, een fruitsap, te drinken en we kregen er direct ook een stuk lekkere cake bij. Een van de mannen was violist, waardoor we een concert kregen midden in het cafe. M'n viool was direct goedgekeurd. Daarna namen ze ons mee naar de muziekschool waar we ook nog een harpconcert kregen. Waw, zo mooi! En zo was onze voormiddag om en hadden we nog niets gedaan wat we eigenlijk moesten doen. Maar goed, zo had ik wel al een vioolleraar gevonden.
De rest van de dag dan inkopen gedaan, naar de bank, middageten met David en dan vroeg in ons bed om de volgende dag op tocht te vertrekken voor 4 dagen.

De tocht was niet echt wat we er van verwacht hadden, maar dat was vooral omdat het weer slecht was. De eerste dag viel mee, maar daarna zaten we heel vaak in de mist, was er regen en sneeuw, dus helemaal geen mooie uitzichten. En daarvoor gingen we tenslotte, want de groep was nu ook niet om over naar huis te schrijven. 2 Amerikaanse zussen, nog een Amerikaan en een Canadese en nog een Duitser. Op en top toeristen! Zich meer zorgen aan het maken of er wel een wc op de kampplek zou zijn dan dat ze het jammer vonden dat het slecht weer was. Maar we zijn toch op 4750 meter geweest! Amai, dat was even lastig voor onze adem! 't Was een lastige dag. 1000 meter klimmen en 500 meter dalen, maar we hebben het gehaald. Katrien had het op het einde wel lastig, maar dat kwam door suikertekort.
Die tocht was niet echt onze manier van reizen, maar goed, we konden moeilijk op ons eentje de bergen intrekken. Alles werd gedragen op ezels die nogal overladen werden (tot bloedens toe... Maar het waren ook maar arme boeren die hun ezels zoveel mogelijk wilden verhuren). En dan werd alles voor ons opgezet, werd er  gekookt voor ons, terwijl die mensen ook heel de dag gestapt hadden. Ik voelde me er niet zo goed bij. Goed, we hadden ervoor betaald, maar dan nog.
De laatste nacht had Katrien diarree en nu nog altijd. Het arme meisje ligt nu in haar bed te slapen. Normaal vertrekken we morgen naar Lima, maar we zullen zien of dat lukt.
Vandaag was een rustig dagje. Ontbeten in de zon, lang gepraat met een Peruaan die hier ook zit en dan met Samuel en Melina, 2 Fransen die we aan de zee hadden ontmoet, gaan eten.

Van de aardbeving zeggen ze hier niets. Had Karen me niet gemaild dan wisten we er nog niets van, dus naar Peruaanse normen zal het wel niet zo erg geweest zijn.
Geniet van de herfst! Wij beginnen aan de lente!
Veel liefs,
Annelien