De blokkade

De voorbije twee dagen hebben we een heel klein beetje mogen meemaken hoe het in de oorlog moet geweest zijn. Maar vooraleer ik dat verhaal vertel, eerst nog een beetje over onze dagen in Huaraz en Ayacucho.

Katrien is nog een paar dagen ziek geweest, waardoor we dus nog een aantal dagen in Huaraz zijn gebleven. Maar dat was ok. Melina en Sam, de twee Fransen waren ook een beetje ziek en hielden het ook rustig, dus heb ik mijn dagen gevuld met lang ontbijten, Spaans leren, samen naar de markt gaan, samen koken, oorbellen maken in de zon, genieten van de prachtige uitzichten, viool spelen en veel praten. Flavio, de Peruaan die we ontmoet hadden, kon ons heel veel vertellen over Peru. Hijzelf woont in Lima en is nu op reis in Peru. Het waren boeiende gesprekken! Vooral over alle moeilijkheden in dit land, zoals de mijnen en hun vervuiling, de armoede en de drugsproblematiek. Er zijn enorm veel verslaafden hier, maar het is goedkoper om drugs te kopen dan om eten te kopen. Een groot pak marihuana kost 10 soles, 3 euro ongeveer en voor cocaine betaal je slechts 50 soles, 15 euro ongeveer. De toegankelijkheid is dus veel te gemakkelijk.
Jammer dat flavio niet naar huis ging, want ik had graag met hem Lima bezocht. Nu zijn we er enkel gepasseerd met de bus omdat de grote steden ons toch niet aanspreken en omdat het er te gevaarlijk is. Dus zaterdag zijn we dan vertrokken. Eerst 10 uur naar Lima en dan nog eens 9 uur naar Ayacucho, waar we zondag rond 7 uur 's morgens aankwamen. Ik had een vreselijke busrit. Waarschijnlijk iets verkeerd gegeten, maar ik moest overgeven en had heel veel krampen. Ik dacht al dat i kde diarree van Katrien had over gekregen, maar gelukkig was het beter toen ik uit de bus was.

Ayacucho is een mooie stad. Heel veel kerken, een leuke markt en ook een markt met allemaal artisanale producten zoals truien, tassen, oorbellen, doeken... Gevaarlijk voor Katrien en mij, want alles is zo mooi! :) We zijn ook in de wijk geweest waar ze alle producten maken. Heel erg arm. Een man toonde ons hoe hij tapijten maakte en vertelde dat zijn tapijten opgekocht werden om dan ergens anders verkocht te worden voor woekerprijzen. Er was ook een museum met de tapijten die de mensen gemaakt hadden. We moesten er naar toe langs een aarden weg, dus erg aantrekkelijk is het niet voor toeristen.
Ayacucho is trouwens helemaal niet aantrekkelijk bij toeristen, terwijl het echt de moeite is om te bezoeken. Maar toen we een bus gingen zoeken voor onze reis naar Cusco werd snel duidelijk waarom er zo weinig toeristen naar Ayacucho gaan. Er rijden heel weinig busmaatschappijen tussen de twee steden, want een groot gedeelte van de weg is niet verhard. Daar hadden we even niet op gerekend! Of beter, we hadden ons slecht geïnformeerd. Maar goed, de vrouw van de toeristische dienst zei dat het een heel mooie route was en ze had gelijk. Prachtige bergen, prachtige uitzichten! En op de middag stopten we in een klein dorpje om te eten en de benen even te strekken: een meerwaarde die de dure busmaatschappijen niet hebben! Maar om 15 uur stopte de bus opnieuw in een dorpje, maar deze keer was het niet voor een gezellige pitstop. De weg was geblokkeerd door de lokale bevolking als protest tegen de vervuiling door de mijnen. Dat is hier een groot probleem. De mijnen (koper, goud, zilvermijnen) zijn in handen van multinationals. De Peruanen krijgen er werk door, maar ook alle vervuiling. De multinationals kan het niet veel schelen dat het drinkwater vervuild is, zij hebben hun grondstoffen aan een goedkope prijs ende problemen zijn voor de Peruanen. De blokkades zijn heel frequent hier. Als je meer wil weten hierover: http://catapa.be/ Dit is een Belgische organisatie die strijdt voor mijnbouw in Zuid-Amerika zonder dat de natuur en de bevolking geschaad wordt.

Dus we konden niet meer verder. We moesten wachten op een bus politiemannen die zouden proberen te onderhandelen. Intussentijd speelde ik wat viool en kwamen veel mensen van het dorp kijken. We maakten een praatje en vroegen wat over de mijnen en de vervuiling. Na een uur of zo kwam de politiebus toe en na een halfuur onderhandelen was het resultaat dat we niet verder konden met de bus. De communicatie daarover was miniem. De buschauffeur zei enkel: neem je bagage en volg de politiemannen. Daar is er een andere auto. Dat deden we dan maar. We stapten langs de landweggetjes naar beneden, nageroepen door de activisten en nagekeken door gans het dorp. Op dat moment schaamde ik me omdat ik blank ben en voelde ik ook wat het moet zijn voor een Afrikaan of en Turk om in België nagefloten te worden. Het viel ook op in Ayacucho dat de mensen heel vaak 'gringo, blanke' riepen en niet op een vriendelijke manier, maar echt als scheldwoord. De politie liep natuurlijk veel sneller dan ons en na 10 minuten bleven we wat op een afstand, samen met een Roemeen en drie Duitse toeristen. Het was een raar, want we wisten niet of de situatie nu gevaarlijk was of niet. en we dachten allebei: 'Gelukkig dat papa en mama dit niet weten!' Na een halfuur stappen (met dank aan de adrenaline om onze zware rugzakken te dragen...) kwamen we op de grote weg en daar hadden we het geluk dat er net een klein taxibusje passeerde. We propten ons erin , op weg naar de stad Andahuaylas, waar er een hostel was en het niet gevaarlijk was. Ze vertelden ons dat die blokkade in het dorp maar een kleintje was en dat er een veel grotere blokkade was na Andahuaylas en het niet meer mogelijk was om naar Cusco te gaan en we dus in Andahuaylas moesten blijven tot de blokkade gedaan was. Dat was meestel na drie dagen, maar het kon ook langer duren, vertelden ze.

Bijna aangekomen in de stad kwam er een auto van de andere kant die riep dat we moesten omkeren. Het busje draaide zich en reed een andere weg in en op dat moment zien we een ganse bende jongeren (van 5 tot 25 jaar) op ons afstormen. Ik verwachtte elk moment een steen tegen m'n hoofd, maar gelukkig bleef dat uit. De chauffeur stapte uit en vroeg of we verder mochten, maar zonder veel woorden werden de banden van zijn bus plat gezet en werden wij bevolen uit te stappen. Toen ze zagen dat we blanken waren werden ze milder en zeiden ze zelfs waar we een hostel konden vinden in de stad. Blijkbaar was het dus niet hun bedoeling om mensen pijn te doen, maar verhinderden ze gewoon elk transport. Een vrouw die ook bij ons in het busje zat vergezelde ons naar de voorwijk van de stad. Ze zei dat we misschien een kans hadden op een bus naar Cusco, maar dan moesten we wel naar het centrum van de stad en dat was een half uur stappen. de Duitsers belsisten om in de voorwijk te blijven, maar Katrien, de Roemeen (Alex) en ik beslisten om naar het centrum te gaan. Het was niet gevaarlijk, zei de vrouw en ze zou met ons meegaan in een taxi. Ze was enorm behulpzaam en stelde ons constant gerust. Ze regelde een taxi. De man was ook heel erg behulpzaam en zocht met ons een bus voor Cusco, die er uiteindelijk niet was. Hij zette ons af aan een hostel, vroeg nog grof geld, dat wij niet wilden betalen en ook niet betaald hebben. Oef, we waren toch al hier... Tot nu toe was ik niet echt bang geweest. Ik wist gewoon niet of ik bang moest zijn of gewoon nieuwsgierig toe mocht kijken.

De rest van het verhaal is voor morgen. Ik kan jullie wel vertellen dat we nu veilig in Cusco zijn, maar het was een avontuur vandaag...