27 november 2011

Musica no tiene una nacionalidad, solo tiene ganas

Terwijl Katrien Belgische cake leert maken aan Carmen en Carmen Peruaanse cake leert maken aan Katrien, zit ik aan de keukentafel met twee kleine katjes rond m'n voeten.

We hebben er een drukke week op zitten. Op de bus zitten, op een andere bus zitten, jeugdgevangenis bezoeken, op de bus zitten, andere jeugdgevangenis bezoeken, volleybal spelen, film kijken, op de bus zitten, op een klein busje zitten, film kijken, nog eens dezelfde film kijken in een andere jeugdgevangenis, zingen, op de bus zitten, viool, fluit en gitaar spelen, op de bus zitten en bijna verongelukken, praten met de jongens en meisjes in de gevangenissen, muziekles voorbereiden, op de bus zitten, cena-avondmaal koken, lachen met Laura en Renato, onze eerste aardschudding gevoeld, op de bus zitten en nog maar eens op de bus zitten.

Het is leuk om in een familie te wonen, maar het heeft ook zijn nadelen. Ze wonen heel erg ver van het centrum van de stad, waardoor we elke dag heel veel uren op de bus zitten (minstens 2 uur per dag). Goed om onze armspieren te trainen, want zelden is er plaats om te zitten. Of als je het geluk hebt om in het midden van de bus te staan, geplet tussen alle mensen, hoef je je niet vast te houden. Zo doen de mannen dat toch, maar misschien is dat omdat ze tussen twee blanke meisjes stonden...
Maar af en toe hebben we ook een leuk gesprek. Zo zei een vrouw ons: Musica no tiene nacionalidad, solo tiene ganas. Muziek heeft geen nationaliteit, het bezit alleen maar plezier.

Deze week waren er 2 Franse vrijwilligers die in alle jeugdgevangenissen films toonden. Roberto stuurde ons met hen mee, zodat we de verschillende plaatsen zouden leren kennen. We zagen een gemengde gevangenis, een voor jongens en een voor meisjes. Hier in Peru zitten zowel slachtoffers als 'misdadigers' samen. Het gaat om kinderen die stelen, die zich prostitueren, die mishandeld worden, seksueel misbruikt... Een beetje de kinderpsychiatrie van bij ons dus. Mijn eerste indruk was vrij positief, zeker bij de meisjes. Daar krijgen ze les en zijn er veel activiteiten. In de gemengde gevangenis is dat niet zo en wordt er ook niet toegestaan dat er meer dan twee uur per dag vrijwilligers gaan helpen. Daar worden ze ook bewaakt door de politie, terwijl het in de andere gevangenissen eerder begeleiders en opvoeders zijn.
De komende weken gaan we elke voormiddag naar de meisjesgevangenis (hun leeftijd is tussen 13 en 17), waar we muziekles mogen geven, wat werken rond gezondheid (bv. het belang van tandenpoetsen, handen wassen, gezonde voeding), dansen, spelen, praten... Wat we maar willen. In de nadmiddag gaan we dan met een Italiaanse vrijwilliger (Gigi) naar de gemengde gevangenis, waar we spelletjes spelen, sporten, armbandjes maken... Daar zitten kinderen van 6 tot 17 jaar oud. De tijd dat ze er zitten varieert van 1 week tot 6 maand.
Op vrijdag en zaterdag gaan we naar Juan XXIII, de sloppenwijk. Gisteren was het internationale dag tegen geweld tegen vrouwen. Eerst hebben we wat verteld over kinderrechten en vrouwenrechten aan de kinderen en dan een knutselwerkje gemaakt. Vandaag was het ontspannende dag: volleyballen, voetballen en gezelschapsspelletjes spelen met de kinderen.


Als we thuis komen (rond 19 uur) is er vaak nog niemand thuis en koken wij voor de familie. De vegetarische spaghetti van Annelien, de courgettesoep van Hendrik, de linzenstoofpot van de mama van Jasper en de fruitpap van Katrien vielen alvast in de smaak! Het motto is hier wel: hoe zoeter, hoe liever, dus het verse zure mango-passievruchtsap vond Renato bijna niet te drinken. Ook bij de kinderen in de sloppenwijk is het zoetigheid wat de klok slaat. Een ijsje kost hier 3 eurocent, met als gevolg dat die kinderen heel de dag door ijsjes eten. O ja, voor zij die het niet weten, het is hier elke dag ongeveer 25 tot 30 graden, zonder regen of wolken. Het is dan ook heel raar op dit moment om Jingle Bells op de straat te horen en overal de kerstversiering te zien. Roberto vraagt ons ook om kerstliedjes aan te leren aan de kinderen, maar Katrien en ik zijn nog niet echt in de stemming met deze zalige zonneschijn.

Katrien is sinds deze week de trotse bezitster van een nieuwe gitaar! Nu oefenen we samen viool en gitaar. Laura, de dochter van Roberto, wilde al lang viool leren, dus heeft ze een vervroegd kerstcadeau gekregen en ben ik geprommoveerd tot vioollerares. Zo zie je maar, todo is posible en la vita... :)
Gezelschapsspelletjes spelen doen ze hier ook graag en dat gaat gepaard met heel veel gelach. Vorige week speelden 'stronten' met de kaarten. Wie 3 keer verloor moest dansen. Hilariteit alom!
Morgen is er een verjaardagsfeest van de schoonzus van Carmen (waarvoor we taarten aan het bakken zijn). Volgens Carmen zijn dat altijd leuke feestjes waar er heel veel salsa gedanst wordt. We zijn benieuwd...

Dans het leven en streel de wereld,
Annelien

1 opmerking:

  1. Alles bij mekaar een héél leerrijke wereld ! En mooi... (fotootjes gekeken) !
    Hopelijk kunnen jullie 'veel' meegeven aan de jeugd daar, worden ze heel misschien iets betere mensen...
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen