Soñar no cuesta nada

Hey Hey,
Eindelijk bericht vanuit Arequipa! Normaal zouden we dinsdag naar Arequipa gegaan zijn zoals Annelien had geschreven, maar Cuzco hield ons bezig.  Cuzco is een zalige stad, zeker ´savonds... Ons ritme is erdoor veranderd en onze kennissenkring uitgebreid. Zo veel leuke cafètjes, lekkere cocktails, enthousiaste mensen, mooie artesanias... Deze mix heeft ons in contact gebracht met Eduardo. Een jongen van 25 die op 5 min van het centrum een project heeft in 1 van de armste wijken van Cuzco. Het is ongelooflijk zot om op zo een kleine afstand zo een grote kloof te zien. De wijk ligt op 1 van de omringende heuvels en aan de voet ervan zie je het welvarende Cuzco liggen met al de rijke toeristen en dure winkels. Vandaar dat we nog een dag langer in Cuzco gebleven zijn en Pisaq gelaten hebben voor wat het is, om een dag met CooperationPeru op te trekken. Op het programma stond het schilderen van het klaslokaal. Tegen 14u waren we in de comunidad en Eduardo had het plan om op 1 namiddag de hele klas te schilderen. Dat is natuurlijk niet gelukt, het plafond heeft wel een nieuze witte laag gekregen. Vanaf het eerste moment had ik een flash back naar mijn stage in Mongolië. Hoe de kinderen reageerden, hoe hun gemoedstoestand kon veranderen van het ene op het andere moment, hoe ze om aandacht vroegen, hoeveel energie ze bezitten, hoe moeilijk het was om iets uitgelegd te krijgen, hoe moe we `s avonds waren. Een goeie voorbereiding voor wat er ons in Arequipa de volgende dag te wachten stond.

Woensdag zijn we dan na een busrit van 12u in Arequipa aangekomen. Bijna hadden we de bus gemist. We waren een uur op voorhand in het busstation (om 6.20!), maar toen ik ging vragen of de bus er nog niet was op het uur dat normaal de afspraak was, zei de mevrouw dat de bus vertraging had. 15min later gingen we het nog eens vragen omdat het toch niet meer normaal was en bleek dat de bus al aan het wegrijden was! Dus wij lopen met ons veel te zware rugzakken en na een boos gezicht van de chauffeur mochten we toch nog mee. Onderweg zijn we tientallen keren gestopt om mensen en `handeltjes` op te halen. Rond etenstijd stapten 2 mevrouwtjes op met een half warm beest, rijst en een sausje. Dat beest werd op de trappen van de bus versneden en in zakjes verkocht voor 8 of 10 soles. Ook mevrouwtjes met drinken, de typische kaas, een ander middagmaal reeds klaargemaakt in plastieken potten, of een man die eerst een uur staat te praten over prostaat en impotentie en ongezond eten om daarna een middeltje te verkopen. En dan vergeet ik nog te vertellen over de 4 horror of actiefilñs die getoond werden. Alles behalve een aangename rit dus.

In Arequipa zijn we met de taxi naar Roberto`s huis gereden. Het ligt op 45min rijden met de auto van het centrum, en op 1u30 van Juan XXIII waar we meestal zullen werken, maar voor de rest zijn we hier met ons gat in de boter gevallen. Een mooi en groot huis met een badkamer die groter is dan bij ons thuis. Een familie die ons verwelkomde met een reuze glimlach. Een kamer met een kast waar we ons gerief eindelijk eens konden uitpakken en een bed om zalig is te slapen. Een mama die lekker kan koken, een papa die Belgische bieren en chocola de max vindt (hij heeft een Chimay als relikwie in zijn kast staan), een  een zoon die op zoek is naar wat hij wil in het leven en een dochter die meer weet dan ons twee samen. Tis leuk om savonds samen aan tafel te zitten, te babbelen, spelletjes te spelen. Het is wel nog wat zoeken en kijken hoe alles hier in zijn werk gaat, hoe het huishouden hier in elkaar zit. Ondertussen zijn we twee dagen verder en we zien dat hier alle twee dik zitten om hier 1,5maand te spenderen.

Met ons werkveld hebben we ook al kennis gemaakt. De gevangenis is vooral het werk van Roberto, daar zijn we nog niet naartoe gegaan. Wellicht in de toekomst als we ons hier wat gesetteld hebben, zullen we daar ook naartoe gaan. Maar voorlopig kennen we enkel het werk van Carmen, de mama. Zij werkt in Juan XXIII. Een wijk aan de andere kant van de stad waar ze sonds 1,5jaar werkt. Morgen is het de internationale dag van de rechten van het kind en in dat kader hebben we de voorbije dagen met de kinderen affiches en muziekinstrumenten gemaakt. Daarvoor hebben we gisteren voormiddag in de stad rondgelopen om in alle cafes en restaurantjes te vragen of ze kroonkurken hadden en op de markt hebben we blikken dozen gevonden bij de jugerias. Een fantastische uitvinding: kraamjes met fruit dat ze dan persen. (een luxeproduct hier aangezien 1 sapje, je krijgt wel bijna een liter, zoveel kost als een dagschotel met soep. Maar voor ons betekenen ze de nodige vitamines.) In de namiddag hebben we dan blikkendozen met steentjes gevuld en dichtgeplakt met stevige plakband en lege chipspapieren van op straat. En ook rammelaars met kroonkurken op een stok genageld. Lawaai verzekerd!
De kinderen hebben ook een droom op een lintje geschreven en dat aan een ballon gehangen. Met dat alles zijn we dan vandaag de straat opgegaan om te vragen om stromend water in hun huis te krijgen. Na de mars zijn we dan met z`n allen gaan zwemmen in het zwembad aan onze kant van de stad.

Het klinkt allemaal zeer mooi, maar veel hebben we niet bereikt, onze dromen over een betoging met publieke aandacht, waren te groots. Annelien en ik dachten dat de mars door de stad zou zijn, maar we zijn enkel van het dorp tot aan de rand van de stad gestapt en dan met de bus naar het zwembad. Voor de kinderen was het goed om te beseffen dat er iets mogelijk is, dat er verandering kan komen, maar naar de buitenwereld toe is er niets veranderd en zal alles bij het oude blijven. We kunnen ons ook afvragen waar we mee bezig zijn: andere vrijwilligers gaan in Afrika waterputten bouwen opdat vrouwen niet eerst 5km moeten lopen om ook maar 1 druppel water te hebben. Hier hebben ze een publieke kraan op 5m van hun deur. Natuurlijk gun ik hen van harte het comfort van een kraan waar als je eraan draait, er water uitkomt. Maar volgens mij is dit een deel van het fenomeen van de urbanisatie, de steden die steeds groter worden en zich uitbreiden. Als buitenwijken deel van de stad worden, ontstaan er nieuwe buitenwijken waar opnieuw de armste laag van de bevolking komt wonen die geen water in un huis hebben, ... Wat is een recht? Wat een plicht?

Na de betoging zijn we met het busje dat daar in het dorpje stond naar het zwembad gereden. De kinderen wouden leren zwemmen. We hebben dat geprobeerd, maar zwemmen is iets van lange adem en op een korte termijn van een half uur kan je niet al te veel resultaat tonen. We waren langer dan 30min in het zwembad, maar het water was te koud om er lang in de zitten. Toch voor ons, de kinderen hebben het langer volgehouden. smiddags kregen de kinderen een broodje met worst en mayonaise en popcorn dat Carmen deze morgen om 5u (!) had gemaakt. We hadden genoeg broodjes voorzien, maar sommige kinderen moeten een tweede keer met een pokerface om een broodje zijn komen vragen, want er waren er geen meer genoeg voor de volwassenen. We zijn dan maar buiten een broodje gaan eten op straat met een sapje. Gelukkig stond er buiten een mevrouwtje met sandwichen, want onze magen trokken echt samen van de honger.

Tegen 15u waren we thuis en we waren allemaal zodanig moe dat we allemaal zijn gaan slapen. Tot 18u hebben we ins ons bed gelegen en dat deed eens deugd. De vermoeidheid van het reizen zit nog in ons kleren en hier is er een werk- en schoolritme, wat zoveel betekent als opstaan om 7u en slapen om 22u. Een groot verschil met ons luxeleven van de voorbije weken!

Ik heb gehoord dat de eerste sneeuw ondertussen in België is gevallen!
Gooi maar een sneeuwbal in ons plaats!

Hier gaat het weer veranderen, vroeger dan nornaal is er regen op komst....

Een warme groet vanuit Arequipa!
Katrien