Karen mailde me net om te vragen of alles ok is met ons na de aardbeving in Ica. We hadden er zelf nog niets van gehoord, want we zijn een uur terug uit de bergen, maar hier is alles ok. Was ik niet ziek geweest vorige week dan zaten we nu wel in Ica, dus al bij al ben ik nu wel heel erg blij met de sinusitis van vorige week!
Later schrijf ik meer over onze tocht, nu moeten we eerst nog naar de markt voor die sluit!
Veel liefs,
Annelien
31 oktober 2011
27 oktober 2011
Van de zee naar de bergen
We zijn uiteindelijk nog tot dinsdag in Huanchaco, aan de zee, gebleven. Alsof de sinusitis nog niet genoeg was moest ik maandag ook nog eens overgeven en had ik diarree. Waarschijnlijk door een combinatie van de antibiotica voor de sinusitis en de pikante pizza die we de avond daarvoor gemaakt hadden. Alles wat ik probeerde te eten kwam er direct weer uit, dus heb ik de dag nog maar eens in m'n bed doorgebracht met 6 lepeltjes water. Tegen de avond was ik eindelijk beter en dinsdag was ik helemaal in orde. Eindelijk eens een ochtend zonder hoofdpijn en zonder misselijkheid!!!
Dinsdag was een rustig dagje. Inpakken, nog een wandelng naar de zee, bustickets boeken, David uit Amerika terug zien en samen met een Frans koppel een ijsje eten,... Vakantie dus! Maar het afscheid was weer moeilijk. We hadden een week in de hostel gezeten en voor mij was het een beetje mijn thuis geworden. Een beetje zoals op kot. Samen koken, tijdens de dag elk zijn eigen ding doen (wat voor mij voornamelijk uit slapen en wandelen langs het strand was), elkaar tegenkomen op het strand, lachen, samen film kijken, yucakroketten leren maken en 'girandas putas' (wentelteefjes) leren maken aan de anderen. We hebben er ook een koppel uit Honduras leren kennen die ongelooflijk mooie armbanden en kettingen maakten om hun reis te betalen. Het was heel erg leuk hoe gelukkig ze werden om iets te maken voor ons. Normaal verkochtten ze gewoon de dingen die ze gemaakt hadden, maar Katrien en ik hadden iets gevraagd met een steen die we zelf gekozen hadden. Supermooi en met liefde gemaakt. :)
Dus dinsdag vertrokken we dan rond 18 uur naar Trujillo om daar de nachtbus naar Huanchaco te nemen. Santiago en Cristian (de twee Argentijnen) liepen nog mee naar de bushalte om ons uit te zwaaien en toen waren we weg. Reizen is zo leuk, het is zo leuk om mensen te leren kennen, want amai, er bestaan zoveel boeiende mensen op de wereld met elk hun eigen verhaal, maar het afscheid is telkens zo hard. Weer het besef dat je hen waarschijnlijk nooit meer terug ziet. De tijd dat je bij elkaar bent is ook iets te kort om een echt diepe vriendschap op te bouwen. Ik zal me hier in elk geval kunnen trainen in afscheid nemen en dingen achterlaten.
Maar goed, de bus naar Trujillo dus, waar we nog even de tijd hadden om de stad te bezoeken voor we onze bus naar Huaraz hadden. Onze vaste bestemming in de steden is altijd de muziekwinkel. Katrien wil een kleine accordeon, die nergens te vinden is, en ik ben op zoek naar een viool. Het kriebelt veel te veel om muziek te leren en te spelen! Een viool met kist en strijkstok kosten hier amper 60 euro... Allemaal uit China weliswaar... Ik hoop ergens een Peruaanse viool te vinden.
Dan de bus naar Huaraz, naar de bergen. Er was geen enkele bus die overdag reed, wat jammer was, want ik hou van de busreizen en de prachtige uitzichten. De rit duurde 10 uur. We sliepen en om 5 uur in de morgen deed ik m'n ogen open en vergat ik meteen de zee en alles wat ik daar achtergelaten had. We zaten midden in de bergen, de zon kwam net op en scheen op de witbesneeuwde toppen., Waw!!! Er waren ook weer echte indianen langs de weg. Tot nu toe hadden we nog niet echt het gevoel gehad dat we in Peru waren, maar nu we weer in de Andes zaten wel. Zo mooi...!
Tegen 7 uur waren we dan in Huaraz, waar we bestormd werden door eigenaars van hostels. Wij zeiden dat we in Lodging Caroline wilden slapen en als antwoord kregen we: "maar daar is het volzet! En er is geen warm water! En het is gevaarlijk! En het zit vol Israelieten!" Wij lieten ze links liggen en liepen door en merkten al snel dat de hostel perfect was, zonder Israelieten en met warm water. En ontbijt op het dakterras met zicht op de bergen. Waw waw waw!
Vandaag gaan we inkopen doen voor onze vierdaagse trekking van morgen. Ondertussen is David uit Amerika hier ook toegekomen. Het is leuk dat onze reisroute ongeveer gelijk loopt en we hem af en toe eens zien. Met twee reizen is genoeg om rekening te houden met elkaar, dus er hoeft van mij niet constant een derde bij. Met Katrien lukt het perfect. We willen hetzelfde, we denken constant hetzelfde en zeggen constant dezelfde dingen op hetzelfde moment.
Deze namiddag maken we nog een kleine wandeling samen met David. En morgen kan je ons vinden in de Cordillera Blanca!
Un abrazo grande voor iedereen!
Annelien
Dinsdag was een rustig dagje. Inpakken, nog een wandelng naar de zee, bustickets boeken, David uit Amerika terug zien en samen met een Frans koppel een ijsje eten,... Vakantie dus! Maar het afscheid was weer moeilijk. We hadden een week in de hostel gezeten en voor mij was het een beetje mijn thuis geworden. Een beetje zoals op kot. Samen koken, tijdens de dag elk zijn eigen ding doen (wat voor mij voornamelijk uit slapen en wandelen langs het strand was), elkaar tegenkomen op het strand, lachen, samen film kijken, yucakroketten leren maken en 'girandas putas' (wentelteefjes) leren maken aan de anderen. We hebben er ook een koppel uit Honduras leren kennen die ongelooflijk mooie armbanden en kettingen maakten om hun reis te betalen. Het was heel erg leuk hoe gelukkig ze werden om iets te maken voor ons. Normaal verkochtten ze gewoon de dingen die ze gemaakt hadden, maar Katrien en ik hadden iets gevraagd met een steen die we zelf gekozen hadden. Supermooi en met liefde gemaakt. :)
Dus dinsdag vertrokken we dan rond 18 uur naar Trujillo om daar de nachtbus naar Huanchaco te nemen. Santiago en Cristian (de twee Argentijnen) liepen nog mee naar de bushalte om ons uit te zwaaien en toen waren we weg. Reizen is zo leuk, het is zo leuk om mensen te leren kennen, want amai, er bestaan zoveel boeiende mensen op de wereld met elk hun eigen verhaal, maar het afscheid is telkens zo hard. Weer het besef dat je hen waarschijnlijk nooit meer terug ziet. De tijd dat je bij elkaar bent is ook iets te kort om een echt diepe vriendschap op te bouwen. Ik zal me hier in elk geval kunnen trainen in afscheid nemen en dingen achterlaten.
Maar goed, de bus naar Trujillo dus, waar we nog even de tijd hadden om de stad te bezoeken voor we onze bus naar Huaraz hadden. Onze vaste bestemming in de steden is altijd de muziekwinkel. Katrien wil een kleine accordeon, die nergens te vinden is, en ik ben op zoek naar een viool. Het kriebelt veel te veel om muziek te leren en te spelen! Een viool met kist en strijkstok kosten hier amper 60 euro... Allemaal uit China weliswaar... Ik hoop ergens een Peruaanse viool te vinden.
Dan de bus naar Huaraz, naar de bergen. Er was geen enkele bus die overdag reed, wat jammer was, want ik hou van de busreizen en de prachtige uitzichten. De rit duurde 10 uur. We sliepen en om 5 uur in de morgen deed ik m'n ogen open en vergat ik meteen de zee en alles wat ik daar achtergelaten had. We zaten midden in de bergen, de zon kwam net op en scheen op de witbesneeuwde toppen., Waw!!! Er waren ook weer echte indianen langs de weg. Tot nu toe hadden we nog niet echt het gevoel gehad dat we in Peru waren, maar nu we weer in de Andes zaten wel. Zo mooi...!
Tegen 7 uur waren we dan in Huaraz, waar we bestormd werden door eigenaars van hostels. Wij zeiden dat we in Lodging Caroline wilden slapen en als antwoord kregen we: "maar daar is het volzet! En er is geen warm water! En het is gevaarlijk! En het zit vol Israelieten!" Wij lieten ze links liggen en liepen door en merkten al snel dat de hostel perfect was, zonder Israelieten en met warm water. En ontbijt op het dakterras met zicht op de bergen. Waw waw waw!
Vandaag gaan we inkopen doen voor onze vierdaagse trekking van morgen. Ondertussen is David uit Amerika hier ook toegekomen. Het is leuk dat onze reisroute ongeveer gelijk loopt en we hem af en toe eens zien. Met twee reizen is genoeg om rekening te houden met elkaar, dus er hoeft van mij niet constant een derde bij. Met Katrien lukt het perfect. We willen hetzelfde, we denken constant hetzelfde en zeggen constant dezelfde dingen op hetzelfde moment.
Deze namiddag maken we nog een kleine wandeling samen met David. En morgen kan je ons vinden in de Cordillera Blanca!
Un abrazo grande voor iedereen!
Annelien
24 oktober 2011
Huanchaco
Raar dat het vorige bericht er niet is doorgekomen, wat ik geschreven had is gewoon verdwenen...
Maar dus, we zitten in Huanchaco, een surfersstadje op 15km van Trujillo. Het plan was om hier eventjes van zon, zee en strand te genieten, maar de sinusiet van Annelien heeft daar anders over beslist. Die paar dagen zijn ondertussen al bijna een week geworden.
We zitten in een hostel dat me doet denken aan van die surfersreeksen op Ketnet: bambu, hutjes, overal schelpen en stenen, surfplanken, een hangmat en 2 papegaaien die een beetje kunnen praten.
Veel is er hier niet te doen buiten naar surfers kijken, een klein duikje nemen in de ijskoude oceaan, archeologische sites bezoeken van Chan Chan, op zoek gaan naar een accordeon en een viool, verbaasd kijken naar hoe reizigers elk hun eigen handeltje hebben om hun reis te betalen, strandwandeling maken, naar de zonsondergang kijken, ...
De zonsondergang is hier helemaal anders dan in België. Bij ons heb je een oranje gloed dat in de zee verdwijnt, hier zie je echt een oranje bol! En dan heb ik nog niet gesproken over de fotos en die ze hier van ons willen trekken. Gringas zijn hier precies een attractie. De eerste keer stonden we in een winkeltje. Een mevrouw had twee kettingen gekocht voor haar zonen. Eerst wou ze met ons op de foto en daarna vroeg ze of ze ons mocht filmen met die kettingen. Onze eerste reactie was dat dit een valstrik was en we grepen subtiel naar onze zakken, maar niets aan de hand. Gisteren was er een bende meisjes die met ons op de foto wilden. Zeer raar, maar blijkbaar de gewoonte hier.
Ik had ook nog geschreven -maar dan in een iets aaneenhangender geheel- over onze tocht van Cuenca tot Trujillo. We hebben ondertussen heel wat kilometers afgelegd. De grens hebben we overgestoken vanuit Cuenca met Pullman Sucre. Onze hosteleigenaar had ons dat aangeraden, heel confortabel had hij gezegd. Comfortabel hebben we met een korreltje zout moeten nemen. We reden door prachtige bergen in een bus waarvan de veringen niet zo goed werkten en we toestemming moesten vragen om naar de wc te gaan. Bovendien mochten we enkel plassen! Aan de grens kregen we onze stempels en reden we verder met een andere maatschappij.
Opeens konden we de oceaan zien! Maar voor de rest was alles dor, grijs en zanderig. Vanuit Piura zijn we dan de volgende dag terug op de bus gestapt naar TRujillo, opnieuw een rit van 7u. Met dat verschil dat we nu echt in een luxebus zaten. Het was net zoals op eem vligtuig met inckecken, pasportcontrole, vingerafdruk, eten op de bus en een mevrouw die door de luidspreker inlichtingen geeft. We hadden een visto panoramica gevraagd. We voelden ons de koning te rijk. Het eerste uur hebben we naar buiten gekeken, waren we nog steeds verbaasd over de dorheid hier en tegelijkertijd ook teleurgesteld door de mist die hier altijd hangt. We hebben vooral veel geslaten (in zetels die bijna volledig plat konden!). Aangekomen in TRujillo hebben we meteen een busje naar Huanchaco genomen om de drukte van de stad te ontlopen en zo waren we onmiddellijk ook aan de zee.
We kennen hier ondertussen al heel wat mensen, vooral jongens eigenlijk. Dat is trouwens een voordeel van reizen als meisjes, namelijk dat jongens naar je toekomen om een praatje te maken. Als je dan het kaf van het koren scheidt, heb je onmiddellijk ' lokale vrienden' waarmee je samen kan koken of film kijken of wandelen.
Carlos, de eigenaar van de hostel, heeft ons eens meegenomen naar een restaurantje. Vegetarisch, goedkoop en met een zeer gezellige kok. Aan tafel hebben we wel meer met de kok gemaakt -die ondertussen deeg aan het maken was voor de lasagna van de volgende dag- dan met onze Carlos. Die zat de hele tijd met zijn gsm op facebook... Ook al was het maar 5 min stappen, toch zijn we met zijn auto gegaan. De gewoontje hier om savonds te showen met autos, ramen open en muziek aan, iedereen hallo zeggen, ... Een raar fenomeen. We zijn erna nog naar een cafe'tje gegaan, maar meneer was de hele tijd aan het bellen en we begonnen moe te worden- Om 23u ging er nochtans een live muziekgroepje beginnen met reggae op gitaar en fluiten, maar 23.30 was er nog geen muziekant gezien en zijn we maar alleen weggegaan.
Dan kennen we ook nog Santiago. Een Argentijn die we moeilijk kunnen verstaan, wel leuk is, lekker kan koken, graag mee-eet en om iets te verdienen truffels maakt. Arturo speelt gitaar en William is scheepsbouwingenieur die graag zingt. We zijn gisteren met hem meegegaan als hij ging surfen, naar hij had geen goeie golven.. Vandaar dan we maar zelf eventjes in de zee gesprongen zijn. Het is niet te geloven hoe sterk de stroming is! (Voor de duidelijkheid, we zijn gaan zwemmen waar ook nog andere in het water zaten, dus we hebben geen gevaarlijke dingen gedaan). In onze hostel is er ook een Belg uit Kortrijk die daar zijn stage doet, dus kunnen we ons Nederlands ook nog oefenen. (-:
Tot zover onze update van de blog, hopelijk wordt dit bericht wel gepost!
Groeten!
Katrien
Maar dus, we zitten in Huanchaco, een surfersstadje op 15km van Trujillo. Het plan was om hier eventjes van zon, zee en strand te genieten, maar de sinusiet van Annelien heeft daar anders over beslist. Die paar dagen zijn ondertussen al bijna een week geworden.
We zitten in een hostel dat me doet denken aan van die surfersreeksen op Ketnet: bambu, hutjes, overal schelpen en stenen, surfplanken, een hangmat en 2 papegaaien die een beetje kunnen praten.
Veel is er hier niet te doen buiten naar surfers kijken, een klein duikje nemen in de ijskoude oceaan, archeologische sites bezoeken van Chan Chan, op zoek gaan naar een accordeon en een viool, verbaasd kijken naar hoe reizigers elk hun eigen handeltje hebben om hun reis te betalen, strandwandeling maken, naar de zonsondergang kijken, ...
De zonsondergang is hier helemaal anders dan in België. Bij ons heb je een oranje gloed dat in de zee verdwijnt, hier zie je echt een oranje bol! En dan heb ik nog niet gesproken over de fotos en die ze hier van ons willen trekken. Gringas zijn hier precies een attractie. De eerste keer stonden we in een winkeltje. Een mevrouw had twee kettingen gekocht voor haar zonen. Eerst wou ze met ons op de foto en daarna vroeg ze of ze ons mocht filmen met die kettingen. Onze eerste reactie was dat dit een valstrik was en we grepen subtiel naar onze zakken, maar niets aan de hand. Gisteren was er een bende meisjes die met ons op de foto wilden. Zeer raar, maar blijkbaar de gewoonte hier.
Ik had ook nog geschreven -maar dan in een iets aaneenhangender geheel- over onze tocht van Cuenca tot Trujillo. We hebben ondertussen heel wat kilometers afgelegd. De grens hebben we overgestoken vanuit Cuenca met Pullman Sucre. Onze hosteleigenaar had ons dat aangeraden, heel confortabel had hij gezegd. Comfortabel hebben we met een korreltje zout moeten nemen. We reden door prachtige bergen in een bus waarvan de veringen niet zo goed werkten en we toestemming moesten vragen om naar de wc te gaan. Bovendien mochten we enkel plassen! Aan de grens kregen we onze stempels en reden we verder met een andere maatschappij.
Opeens konden we de oceaan zien! Maar voor de rest was alles dor, grijs en zanderig. Vanuit Piura zijn we dan de volgende dag terug op de bus gestapt naar TRujillo, opnieuw een rit van 7u. Met dat verschil dat we nu echt in een luxebus zaten. Het was net zoals op eem vligtuig met inckecken, pasportcontrole, vingerafdruk, eten op de bus en een mevrouw die door de luidspreker inlichtingen geeft. We hadden een visto panoramica gevraagd. We voelden ons de koning te rijk. Het eerste uur hebben we naar buiten gekeken, waren we nog steeds verbaasd over de dorheid hier en tegelijkertijd ook teleurgesteld door de mist die hier altijd hangt. We hebben vooral veel geslaten (in zetels die bijna volledig plat konden!). Aangekomen in TRujillo hebben we meteen een busje naar Huanchaco genomen om de drukte van de stad te ontlopen en zo waren we onmiddellijk ook aan de zee.
We kennen hier ondertussen al heel wat mensen, vooral jongens eigenlijk. Dat is trouwens een voordeel van reizen als meisjes, namelijk dat jongens naar je toekomen om een praatje te maken. Als je dan het kaf van het koren scheidt, heb je onmiddellijk ' lokale vrienden' waarmee je samen kan koken of film kijken of wandelen.
Carlos, de eigenaar van de hostel, heeft ons eens meegenomen naar een restaurantje. Vegetarisch, goedkoop en met een zeer gezellige kok. Aan tafel hebben we wel meer met de kok gemaakt -die ondertussen deeg aan het maken was voor de lasagna van de volgende dag- dan met onze Carlos. Die zat de hele tijd met zijn gsm op facebook... Ook al was het maar 5 min stappen, toch zijn we met zijn auto gegaan. De gewoontje hier om savonds te showen met autos, ramen open en muziek aan, iedereen hallo zeggen, ... Een raar fenomeen. We zijn erna nog naar een cafe'tje gegaan, maar meneer was de hele tijd aan het bellen en we begonnen moe te worden- Om 23u ging er nochtans een live muziekgroepje beginnen met reggae op gitaar en fluiten, maar 23.30 was er nog geen muziekant gezien en zijn we maar alleen weggegaan.
Dan kennen we ook nog Santiago. Een Argentijn die we moeilijk kunnen verstaan, wel leuk is, lekker kan koken, graag mee-eet en om iets te verdienen truffels maakt. Arturo speelt gitaar en William is scheepsbouwingenieur die graag zingt. We zijn gisteren met hem meegegaan als hij ging surfen, naar hij had geen goeie golven.. Vandaar dan we maar zelf eventjes in de zee gesprongen zijn. Het is niet te geloven hoe sterk de stroming is! (Voor de duidelijkheid, we zijn gaan zwemmen waar ook nog andere in het water zaten, dus we hebben geen gevaarlijke dingen gedaan). In onze hostel is er ook een Belg uit Kortrijk die daar zijn stage doet, dus kunnen we ons Nederlands ook nog oefenen. (-:
Tot zover onze update van de blog, hopelijk wordt dit bericht wel gepost!
Groeten!
Katrien
21 oktober 2011
16 oktober 2011
Vlooien, verkouden en verbrand, maar heel erg gelukkig!
Wat een week, wat een week!
Zondag zijn we dus vertrokken naar dat kleine dorpje, Gonzol. We mochten slapen bij Herlinda, een vrouw van 28. Ze woonde er met haar twee zonen van 7 en 8, Adriaan en Danny. Twee fijne jongens die in het begin heel verlegen waren, maar tegen de laatste dag al streken begonnen uit te halen met ons, dus dat was wel leuk. De grootvader woonde ook in het huis en dan nog de zus van Herlinda met haar man en hun dochtertje van 3 weken. De zus (Elisabeth) was amper 16 jaar! Herlinda haar man is voor 5 jaar gemigreerd naar Amerika om daar veel geld te verdienen om op te sturen naar zijn familie. En dat kon je ook wel zien. Herlinda woonde in 1 van de grootste en mooiste huizen van het dorp, maar dan nog was er niet veel rijkdom. Geen verwarming, geen warm water, geen douche, geen lavabo, geen kasten, geen bedden, een kleine keukentafel met een bank en een paar stoelen, geen messen en vorken om te eten, enkel lepels, een gammel kookfornuis... Herlinda zei dat ze niet veel geld hadden. Honger hadden ze niet, want ze hebben heel veel van zichzelf, maar luxe kunnen ze zich niet permitteren. Een tv hadden ze wel, zoals ongeveer elke Ecuadoriaan. Overal, in elk restaurant, in het internetcafe, overal speelt altijd een tv en liefst zo luid mogelijk.
Maar het was heel erg leuk in het dorp. Maandag zijn we mee gaan helpen op het land met Herlinda. Dat betekent: met de ezel en vijf schapen een uur stappen naar het veld (met ondertussen een prachtig uitzicht!) en daar lagen erwtstruiken te drogen. Op een groot zeil moesten we met stokken alle erwten uit de peulen slaan. Een leuk, maar lastig werk! Katrien en ik hadden allebei blaren op onze handen. Daarna moesten we het kaf van het koren scheiden en daarna nog alle erwtjes die naast het zeil gevallen waren oprapen. Elke korrel telde. Ze zou eens moeten weten hoe de aardappelen bij ons uitgereden worden en hoeveel er op de velden blijfen liggen... Voor een zak van 50 kg krijgt ze 80 dollar, 55 euro ongeveer. En daar werkt ze heel veel dagen voor. Alles is hier wel goedkoper natuurlijk, maar toch blijft het weinig. Na het werk wandelden we terug naar huis en hebben Katrien en ik gekookt voor de familie (dus voor 8 man in totaal). Behalve dat de soep te pikant was en de volauvant te zout, was het best ok.
Dinsdag gingen we weer mee met Herlinda om te werken (deze keer zonder ezel, maar wel met twee stieren en een stel schapen), maar toen we op het veld kwamen bleek dat we niets konden doen. Ze had medelijden met onze blaren en wou ons nog niet meer belasten. We hebben dan maar een wandeling gemaakt en zijn teruggekeerd naar het dorp om eten te maken. Deze keer spaghetti, waar veel hilariteit rond was aangezien we vergeten waren dat ze daar enkel lepels hadden en spaghetti nogal moeilijk te eten valt met lepels. Als dessert maakten we pannenkoeken, wat ongelooflijk in de smaak viel! Ze kenden dat hier niet. Adriaan hielp ons met koken. Alleen al zijn gezicht toen we vroegen of hij wou helpen was goud waard.
Woensdag zijn we gaan stappen met Fabian, de muziekleraar. Een supermooie wandeling naar 'Narriz del diabolo', 'Neus van de duivel', een berg in de buurt van ons dorp waar een bekende toeristentrein stopt. Het is ongelooflijk hoe de natuur hier verandert. We hebben cactussen gezien, woestijn, maar ook prachtige stukken groen met sinaasappel-, advocado, limoen- en allerlei andere soorten fruitbomen. Het belang van irrigatiesystemen werd ons dan ook duidelijk. Ook suikerriet, aardappelen, kolen, mais... Alles hebben ze hier. Alleen beseffen ze niet echt welke lekkere dingen ze daarmee kunnen maken. Het eten is niet slecht, maar niet verfijnd. Gewoon rijst met een stuk vlees en wat groenten. En dat terwijl ze gewoon alles in hun land hebben om de lekkerste dingen van de wereld te maken.
Na de wandeling haastten we ons terug naar het dorp om eten te maken, maar dat was zonder de mensen van het dorp gerekend. Velen wouden een praatje maken en twee vrouwen vroegen ons binnen om chicha te drinken, een plaatselijk drankje gemaakt van gegiste mais (waarvan we achteraf verbaasd waen dat we er geen diaree van hadden). Nu kwamen we eens in een huis van nog armere mensen. Geen vloer, zakken rijst om op te zitten... Maar ongelooflijk vriendelijk! En ze zeiden wel 10 keer dat we alleen maar goede dingen van hen in België mochten vertellen. Bij deze.
Dan snel naar huis om snel snel eten te maken (wortelen met een klein beetje worst en rijst. Appelmoes met kaneel als dessert. Appelmoes kenden ze niet, maar weer waren ze verkocht) om dan muziekles te gaan geven. Maar het was minder leuk dan de vorige keer. We waren allebei doodop van heel de dag te stappen en van te koken en ook de kindjes waren moe van op school te zitten. Na een halfuur hebben we gewoon spelletjes gespeeld op het plein wat ook leuk was, maar vermoeiend! Daarna nog naar de kerk waar Fabian les aan het geven was aan de volwassenen van het dorp. Er was geen les, maar een gesprek aan de gang over geloof en geloofsbeleving, dat ze het breder zagen dan enkel in de kerk zitten, maar dat je ook contact kon hebben met God als je in de bergen gaat stappen of zo. Het was boeiend om hen zo bezig te horen, om hen te horen zoeken naar manieren om hun geloof te uiten, om na te denken wat ze juist willen met de evangelische kerk. Opeens werd het ons ook duidelijk dat de evangelische kerk van in Cochapamba protestanten zijn en de katholieke kerk van in Gonzol katholieken. In Chochapampa hing er geen kruis in de kerk, werd er elekrische gitaar gespeeld, toneeltjes opgevoerd door de kinderen,... Er zat leven in en een grote wil om de gemeenschap de ontwikkelen, om niet enkel te werken, maar meer uit het leven en elkaar te halen.
En dan was het tijd om afscheid te nemen. Voor de eerste keer was het raar om dag te zeggen en te beseffen dat je die mensen waarschijnlijk nooit meer terug zal zien, terwijl je er ondertussen wel een band mee hebt en hen beter wil leren kennen. Opnieuw de vraag of we niet te vroeg weggegaan zijn, ideeen over wat we nog allemaal zouden kunnen doen kwamen in ons op op weg naar de Panamericano die ons naar Cuenca voerde. Maar goed, da's het lot van reiziger te zijn...
O ja, woensdag was ook de dag van de vlooien. 's Morgens werd ik wakker met m'n voeten vol rode plekken die ONGELOOFLIJK jeukten. Amai, een muggenbeet is er niets bij. Katrien had er een klein beetje in haar hals. We denken dat het vlooien zijn. Ondertussen hebben we nog een paar beten bij, maar helemaal niet zo erg als op m'n voeten. We hopen dat het ergste voorbij is. Ik zit ook met een verkoudheid en sinusitis waar ik maar niet vanaf raak. Combinatie van de hoogte en de uitlaatgassen, denk ik. Het is erger in de stad dan in het dorp.
Donderdag hebben we dan nog afscheid genomen van Herlinda en haar een pannenkoekenpan cadeau gedaan. Zij had frietjes en popcorn voor ons als ontbijt gemaakt (hier is het de gewoonte dat ze ook warm eten 's morgens). Ze was echt ongelooflijk lief voor ons!
Dan met de bus naar Cuenca, weer langs prachtige landschappen. Cuenca is een mooie stad, de mooiste die we tot nu toe gezien hebben. Maar het is wel een Europese stad. De invloed van het Westen zie je hier heel sterk. In Cuenca spraken we terug af met David, de Amerikaan die we hadden leren kennen in Riobamba, 2 weken geleden. Hij was hier om Spaanse les te volgen. 't Was leuk om iemand bekend te zien en alle verhalen te kunnen vertellen. Vrijdag bezochten we de stad en leerden we Richard kennen, een Ecuadoriaan van 21 die ons maar al te graag de stad wou laten zien. In het begin vertrouwden we het niet, maar uiteindelijk bleek hij ok. En door hem hebben we eindelijk eens de juiste prijs op de markt betaald zonder 'gringa-tax'. Wij blanken betalen altijd het dubbele hier, wat uiteindelijk nog niet veel is, maar toch!
Gisteren, zaterdag, zijn we gaan stappen in het nationaal park van Cajas, het duizendmerenlandschap. Maar dat viel een beetje tegen. De omgeving was heel eentonig, droog, geen mooie kleuren, weinig leven. Er was wel een ongelooflijk stilte. Je hoorde gewoon niets. Maar we vonden het dus niet echt de moeite, behalve dan dat we op 4200 meter zijn geweest! En dat voelden we aan onze adem als we omhoog moesten. En dat voelen we nu ook aan onze verbrande wangen... Er was van heel de dag amper zon, maar blijkbaar is dat waterzonnetje op die hoogte genoeg om verbrand te zijn. 't Ja... weer iets bijgeleerd.
Toen we terug aan onze hostel kwamen was Richard daar met een vriend om te kijken of we niet verdwaald waren. Ze vroegen of we mee wilden naar een tentoonstelling van de fotoklas van Cuenca. Waw, supermooie foto's! We zouden er naar kunnen blijven kijken. Daarna kregen we nog een rondleiding in de belangrijkste kerken van Cuenca, gingen we samen eten en nog Canella drinken, een specialiteit van Ecuador. Er werd veel gepraat over de cultuur en over het leven van jonge mensen in Ecuador. Een leuke en boeiende avond! Zij wouden perse ons eten betalen en opdat wij de canella mochten betalen hebben heel wat energie nodig gehad. Ze vonden het moeilijk om door meisjes getrakteerd te worden, terwijl dat bij ons een normale zaak is. De ene betaald dan eens, de andere dan.
Het is leuk om mensen tegen te komen. In het begin is het altijd moeilijk om te weten of ze te vertrouwen zijn, maar velen zijn eigenlijk ook maar even nieuwsgierig naar ons zoals wij nieuwsgierig zijn naar hen. Maar ik denk dat we er in die drie weken en een half wel in geslaagd zijn om een beetje binnen te dringen in de cultuur. We hebben een beetje overal gezeten, in de stad, de jungle, het dorp, bij verschillende mensen. Vandaag is onze laatste dag Ecuador, morgen nemen we de bus naar Peru! Een nieuw land, andere mensen, waarschijnlijk meer armoede. Ik ben heel erg benieuwd. Ecuador was een opwarmertje, nu beginnen we aan de landen waar we eigenlijk echt naartoe willen.
Ons Spaans wordt trouwens met de dag beter, al verlangen we naar de dag dat we echt een gesprek kunnen hebben en alle nuances kunnen leggen die we willen leggen. Nu kunnen we wel ongeveer zeggen wat we denken, maar 't is wel moeilijk en alles wordt vrij zwart-wit uitgedrukt door ons gebrek aan woordenschat.
Nog een fijne zondag voor jullie allemaal!
Annelien
Zondag zijn we dus vertrokken naar dat kleine dorpje, Gonzol. We mochten slapen bij Herlinda, een vrouw van 28. Ze woonde er met haar twee zonen van 7 en 8, Adriaan en Danny. Twee fijne jongens die in het begin heel verlegen waren, maar tegen de laatste dag al streken begonnen uit te halen met ons, dus dat was wel leuk. De grootvader woonde ook in het huis en dan nog de zus van Herlinda met haar man en hun dochtertje van 3 weken. De zus (Elisabeth) was amper 16 jaar! Herlinda haar man is voor 5 jaar gemigreerd naar Amerika om daar veel geld te verdienen om op te sturen naar zijn familie. En dat kon je ook wel zien. Herlinda woonde in 1 van de grootste en mooiste huizen van het dorp, maar dan nog was er niet veel rijkdom. Geen verwarming, geen warm water, geen douche, geen lavabo, geen kasten, geen bedden, een kleine keukentafel met een bank en een paar stoelen, geen messen en vorken om te eten, enkel lepels, een gammel kookfornuis... Herlinda zei dat ze niet veel geld hadden. Honger hadden ze niet, want ze hebben heel veel van zichzelf, maar luxe kunnen ze zich niet permitteren. Een tv hadden ze wel, zoals ongeveer elke Ecuadoriaan. Overal, in elk restaurant, in het internetcafe, overal speelt altijd een tv en liefst zo luid mogelijk.
Maar het was heel erg leuk in het dorp. Maandag zijn we mee gaan helpen op het land met Herlinda. Dat betekent: met de ezel en vijf schapen een uur stappen naar het veld (met ondertussen een prachtig uitzicht!) en daar lagen erwtstruiken te drogen. Op een groot zeil moesten we met stokken alle erwten uit de peulen slaan. Een leuk, maar lastig werk! Katrien en ik hadden allebei blaren op onze handen. Daarna moesten we het kaf van het koren scheiden en daarna nog alle erwtjes die naast het zeil gevallen waren oprapen. Elke korrel telde. Ze zou eens moeten weten hoe de aardappelen bij ons uitgereden worden en hoeveel er op de velden blijfen liggen... Voor een zak van 50 kg krijgt ze 80 dollar, 55 euro ongeveer. En daar werkt ze heel veel dagen voor. Alles is hier wel goedkoper natuurlijk, maar toch blijft het weinig. Na het werk wandelden we terug naar huis en hebben Katrien en ik gekookt voor de familie (dus voor 8 man in totaal). Behalve dat de soep te pikant was en de volauvant te zout, was het best ok.
Dinsdag gingen we weer mee met Herlinda om te werken (deze keer zonder ezel, maar wel met twee stieren en een stel schapen), maar toen we op het veld kwamen bleek dat we niets konden doen. Ze had medelijden met onze blaren en wou ons nog niet meer belasten. We hebben dan maar een wandeling gemaakt en zijn teruggekeerd naar het dorp om eten te maken. Deze keer spaghetti, waar veel hilariteit rond was aangezien we vergeten waren dat ze daar enkel lepels hadden en spaghetti nogal moeilijk te eten valt met lepels. Als dessert maakten we pannenkoeken, wat ongelooflijk in de smaak viel! Ze kenden dat hier niet. Adriaan hielp ons met koken. Alleen al zijn gezicht toen we vroegen of hij wou helpen was goud waard.
Woensdag zijn we gaan stappen met Fabian, de muziekleraar. Een supermooie wandeling naar 'Narriz del diabolo', 'Neus van de duivel', een berg in de buurt van ons dorp waar een bekende toeristentrein stopt. Het is ongelooflijk hoe de natuur hier verandert. We hebben cactussen gezien, woestijn, maar ook prachtige stukken groen met sinaasappel-, advocado, limoen- en allerlei andere soorten fruitbomen. Het belang van irrigatiesystemen werd ons dan ook duidelijk. Ook suikerriet, aardappelen, kolen, mais... Alles hebben ze hier. Alleen beseffen ze niet echt welke lekkere dingen ze daarmee kunnen maken. Het eten is niet slecht, maar niet verfijnd. Gewoon rijst met een stuk vlees en wat groenten. En dat terwijl ze gewoon alles in hun land hebben om de lekkerste dingen van de wereld te maken.
Na de wandeling haastten we ons terug naar het dorp om eten te maken, maar dat was zonder de mensen van het dorp gerekend. Velen wouden een praatje maken en twee vrouwen vroegen ons binnen om chicha te drinken, een plaatselijk drankje gemaakt van gegiste mais (waarvan we achteraf verbaasd waen dat we er geen diaree van hadden). Nu kwamen we eens in een huis van nog armere mensen. Geen vloer, zakken rijst om op te zitten... Maar ongelooflijk vriendelijk! En ze zeiden wel 10 keer dat we alleen maar goede dingen van hen in België mochten vertellen. Bij deze.
Dan snel naar huis om snel snel eten te maken (wortelen met een klein beetje worst en rijst. Appelmoes met kaneel als dessert. Appelmoes kenden ze niet, maar weer waren ze verkocht) om dan muziekles te gaan geven. Maar het was minder leuk dan de vorige keer. We waren allebei doodop van heel de dag te stappen en van te koken en ook de kindjes waren moe van op school te zitten. Na een halfuur hebben we gewoon spelletjes gespeeld op het plein wat ook leuk was, maar vermoeiend! Daarna nog naar de kerk waar Fabian les aan het geven was aan de volwassenen van het dorp. Er was geen les, maar een gesprek aan de gang over geloof en geloofsbeleving, dat ze het breder zagen dan enkel in de kerk zitten, maar dat je ook contact kon hebben met God als je in de bergen gaat stappen of zo. Het was boeiend om hen zo bezig te horen, om hen te horen zoeken naar manieren om hun geloof te uiten, om na te denken wat ze juist willen met de evangelische kerk. Opeens werd het ons ook duidelijk dat de evangelische kerk van in Cochapamba protestanten zijn en de katholieke kerk van in Gonzol katholieken. In Chochapampa hing er geen kruis in de kerk, werd er elekrische gitaar gespeeld, toneeltjes opgevoerd door de kinderen,... Er zat leven in en een grote wil om de gemeenschap de ontwikkelen, om niet enkel te werken, maar meer uit het leven en elkaar te halen.
En dan was het tijd om afscheid te nemen. Voor de eerste keer was het raar om dag te zeggen en te beseffen dat je die mensen waarschijnlijk nooit meer terug zal zien, terwijl je er ondertussen wel een band mee hebt en hen beter wil leren kennen. Opnieuw de vraag of we niet te vroeg weggegaan zijn, ideeen over wat we nog allemaal zouden kunnen doen kwamen in ons op op weg naar de Panamericano die ons naar Cuenca voerde. Maar goed, da's het lot van reiziger te zijn...
O ja, woensdag was ook de dag van de vlooien. 's Morgens werd ik wakker met m'n voeten vol rode plekken die ONGELOOFLIJK jeukten. Amai, een muggenbeet is er niets bij. Katrien had er een klein beetje in haar hals. We denken dat het vlooien zijn. Ondertussen hebben we nog een paar beten bij, maar helemaal niet zo erg als op m'n voeten. We hopen dat het ergste voorbij is. Ik zit ook met een verkoudheid en sinusitis waar ik maar niet vanaf raak. Combinatie van de hoogte en de uitlaatgassen, denk ik. Het is erger in de stad dan in het dorp.
Donderdag hebben we dan nog afscheid genomen van Herlinda en haar een pannenkoekenpan cadeau gedaan. Zij had frietjes en popcorn voor ons als ontbijt gemaakt (hier is het de gewoonte dat ze ook warm eten 's morgens). Ze was echt ongelooflijk lief voor ons!
Dan met de bus naar Cuenca, weer langs prachtige landschappen. Cuenca is een mooie stad, de mooiste die we tot nu toe gezien hebben. Maar het is wel een Europese stad. De invloed van het Westen zie je hier heel sterk. In Cuenca spraken we terug af met David, de Amerikaan die we hadden leren kennen in Riobamba, 2 weken geleden. Hij was hier om Spaanse les te volgen. 't Was leuk om iemand bekend te zien en alle verhalen te kunnen vertellen. Vrijdag bezochten we de stad en leerden we Richard kennen, een Ecuadoriaan van 21 die ons maar al te graag de stad wou laten zien. In het begin vertrouwden we het niet, maar uiteindelijk bleek hij ok. En door hem hebben we eindelijk eens de juiste prijs op de markt betaald zonder 'gringa-tax'. Wij blanken betalen altijd het dubbele hier, wat uiteindelijk nog niet veel is, maar toch!
Gisteren, zaterdag, zijn we gaan stappen in het nationaal park van Cajas, het duizendmerenlandschap. Maar dat viel een beetje tegen. De omgeving was heel eentonig, droog, geen mooie kleuren, weinig leven. Er was wel een ongelooflijk stilte. Je hoorde gewoon niets. Maar we vonden het dus niet echt de moeite, behalve dan dat we op 4200 meter zijn geweest! En dat voelden we aan onze adem als we omhoog moesten. En dat voelen we nu ook aan onze verbrande wangen... Er was van heel de dag amper zon, maar blijkbaar is dat waterzonnetje op die hoogte genoeg om verbrand te zijn. 't Ja... weer iets bijgeleerd.
Toen we terug aan onze hostel kwamen was Richard daar met een vriend om te kijken of we niet verdwaald waren. Ze vroegen of we mee wilden naar een tentoonstelling van de fotoklas van Cuenca. Waw, supermooie foto's! We zouden er naar kunnen blijven kijken. Daarna kregen we nog een rondleiding in de belangrijkste kerken van Cuenca, gingen we samen eten en nog Canella drinken, een specialiteit van Ecuador. Er werd veel gepraat over de cultuur en over het leven van jonge mensen in Ecuador. Een leuke en boeiende avond! Zij wouden perse ons eten betalen en opdat wij de canella mochten betalen hebben heel wat energie nodig gehad. Ze vonden het moeilijk om door meisjes getrakteerd te worden, terwijl dat bij ons een normale zaak is. De ene betaald dan eens, de andere dan.
Het is leuk om mensen tegen te komen. In het begin is het altijd moeilijk om te weten of ze te vertrouwen zijn, maar velen zijn eigenlijk ook maar even nieuwsgierig naar ons zoals wij nieuwsgierig zijn naar hen. Maar ik denk dat we er in die drie weken en een half wel in geslaagd zijn om een beetje binnen te dringen in de cultuur. We hebben een beetje overal gezeten, in de stad, de jungle, het dorp, bij verschillende mensen. Vandaag is onze laatste dag Ecuador, morgen nemen we de bus naar Peru! Een nieuw land, andere mensen, waarschijnlijk meer armoede. Ik ben heel erg benieuwd. Ecuador was een opwarmertje, nu beginnen we aan de landen waar we eigenlijk echt naartoe willen.
Ons Spaans wordt trouwens met de dag beter, al verlangen we naar de dag dat we echt een gesprek kunnen hebben en alle nuances kunnen leggen die we willen leggen. Nu kunnen we wel ongeveer zeggen wat we denken, maar 't is wel moeilijk en alles wordt vrij zwart-wit uitgedrukt door ons gebrek aan woordenschat.
Nog een fijne zondag voor jullie allemaal!
Annelien
09 oktober 2011
De dag zonder elektriciteit
Gisteren (zaterdag) was een dagje waarin we ondergedompeld werden in de Ecuadoriaanse cultuur! Het begon met ons te overslapen en de elektriciteit die er heel de dag niet was. Geen licht vandaag, no luz, al is dat hier niet ongewoon, wisten ze ons te vertellen. Om 10 uur hadden we afgesroken met Zhenni, de kleuterjuf, om bij haar een Belgische maaltijd te gaan koken. We werden pas om 9u30 wakker, maar nog altijd niet echt uitgeslapen. Onze buurman in de hostel was ziek en ijlde heel de nacht, waardoor wij niet konden slapen.
Vlug ons bed uit, kleren aan, ontbijt en naar de markt: bloemkool, aardappelen, savooikool en gehakt gekocht. Jaja mama, we hebben jouw fameuze gehakt in koolbladeren en bloemkool in witte saus met koolpuree gemaakt. En het viel in de smaak. Het was leuk om eens een typische gezinswoning vanbinnen te zien. Best gezellig! Het is oud en hier en daar wankelt er wel iets, maar het was best ok! We hadden ook een leuk gesprek met de man van Zhenni, al was zijn Spaans moeilijk te verstaan en konden wij niet genoeg Spaans om deftig mee te praten. Het ging over de vooruitgang van de Ecuadorianen en het bewaren van hun cultuur, iets wat voor ons heel belangrijk lijkt. Het is jammer om te zien hoe de Westerse wereld hier ook aan het binnendringen is, terwijl zij zo'n rijke cultuur hebben. Maar wie ben ik, Westerling, om te zeggen dat ze zich aan hun tradities moeten houden, ze moeten blijven ploegen met ossen, ze hun prachtige kleren moeten blijven dragen en hun varkensoren moeten blijven in de soep draaien? Als iedereen zou leven zoals hen zou er geen massaproductie zijn die alle rijke Europeanen in leven houdt, zou onze aarde waarschijnlijk te klein zijn, zou film, theater en allerlei andere dingen niet bestaan. Het is een moeilijk evenwicht en ik hoop dat ze hier toch voor een stuk hun cultuur blijven behouden.
Na het eten kregen we nog elk een gebreide sjaal van Zhenni (naast kleuterjuf is ze ook eigenares van een wolwinkel) en haastten we ons naar de hostel om onze spullen te pakken om onze eerste muziekles te geven! Vrijdagavond waren we Fabian, de muziekleraar die we ontmoet hadden in de straat een het empanadekraampje, gaan opzoeken in de muziekschool hier in Alausi en hij vroeg of we de zatrerdag een les wouden geven aan kindjes van 6 tot 14 jaar in een klein dorpje hier in de buurt. We zagen het direct zitten en hebben ons vrijdag de rest van de dag voorbereid.
Gisteren (zaterdag) haastten we ons dus om onze spullen te pakken en de bus te halen. Wij hadden begrepen dat Fabian ook op die bus zou zitten, maar hij was niet te zien. Goedja, we zouden wel zien. We stapten af in Golzon, waar we moesten zijn, bleek dat het dorpje nog 4 kilometer of meer van de grote weg aflag. We begonnen te stappen, maar na 14u. komt de mist hier op en zagen we amper 100 meter. Gelukkig was er af en toe een boerin om ons te verzekeren dat we nog juist zaten. Na een tijdje passeerde er een auto en konden we mee naar het dorp. Daar wist niemand iets van een muziekles. We begonnen al te denken dat die Fabian ons iets gelapt had. Wat een boerengat was dit! Hier kon onmogelijk een muziekschool zijn. We wandelden dan maar door het dorp tussen de kippen, varkens en ezels en na veel vragen en wijzen bleek dat we in de kerk van Cochabamba moesten zijn, een klein gehucht naast Golzon. De kerk was een piepklein gebouwtje, amper te herkennen en het dorp waren een paar huizen rond het voetbalveld waar alle dieren stonden te grazen en dat alles omgeven door de bergen. In de kerk was niemand. Tuurlijk! Er was geen elektriciteit (nog altijd niet!), dus geen licht, dus geen les. Logisch toch? Jammer dat wij de Ecuadoriaanse logica nog niet zo goed kennen. Een beetje ontgoocheld en boos op Fabian dat hij ons niet gebeld had stapten we terug naar de grote weg, al was ik eigenlijk wel blij dat ik toch eens in zo'n klein dorpje was geweest. Jammer dater geen muziekles was, want ik had graag de mensen leren kennen. Iedereen was ongelooflijk vriendelijk hier!
Op onze weg naar beneden kwamen we een pick-up vol mensen tegen en wie zat er in: Fabian! Blijkbaar haddeb we zijn Spaans niet goed verstaan en hadden we niet aan de bushalte, maar ergens anders afgesproken. Hij had ons lopen zoeken, was zelfs in de stad in een paar hostels gaan zoeken, maar had ons niet gevonden. Wat een geluk dat we hem tegenkwamen!
Ondertussen was er terug elektriciteit en kwamen de kindjes beetje bij beetje naar het kerkje. De les hebben we buiten gegeven en het was superleuk! We leerden hen alles wat we ooit van Thomas geleerd hebben op Kreamuzekamp. Alle kindjes werkten mee, iedereen was enthousiast en ook de volwassenen kwamen kijken wat die gringa's aan het doen waren.
Na de les gingen we eten. Iets wat de Ecuadorianen heel goed kunnen is eten. Zoveel!!! Katrien en ik krijgen het nooit op. Ook nu niet. Eerst soep met aardappelen, rijst, erwten, wortels en een kippenbout in en dan nog een gans bord met rijst, linzen en een varkenskotelet. Ik heb zoveel mogelijk gegeten om de gastvrouw niet te beledigen, maar nog altijd moest ik meer dan de helft teruggeven. We praatten over van alles en het was gezellig. Betalen voor het eten mocht helemaal niet en daar voelden we ons toch neit helemaal goed bij, aangezien die mensen toch niet zoveel hebben.
Daarna was er al een auto voor ons geregeld om ons terug te brengen naar onze hostel (ongelooflijk hoe lief die mensen voor ons waren, of waarschijnlijk hoeveel ontzag ze nog hebben voor blanken...). Ze vroegen ons of we woensdag terug wouden komen, maar we zeiden dat we naar Cuenca gingen, dat we neit goed wisten wat te doen in Alausi tot woensdag. Ik voegde er aan toe:"tenzij we hier ergens kunnen slapen. Dan kunnen we spelen met de kindjes tijdens de dag, wat meehelpen op het land en dan woensdag nog eens les geven. We hebben alles, matje slaapzak. We hebben enkel een dak nodig." En ja, een senora wou ons direct onderdak geven, tenminste als we een sombrero, een hoed, hadden om ons te beschermen tegen de zon. Dus deze avond vertrekken we voor minstens drie dagen naar Golzon, een mini-dorpje midden in de Andes waar meer ezels dan mensen wonen en waar iedereen ongelooflijk lief is. Opeens zijn onze vragen over 'wat doen we hier?' verdwenen en denken we dat we het nu wel gevonden hebben. Echt gaan leven bij de mensen zegt ons pakken meer dan toerist zijn en in hostels slapen.
Zo was het de beste dag zonder elektriciteit in m'n leven...
Annelien
Vlug ons bed uit, kleren aan, ontbijt en naar de markt: bloemkool, aardappelen, savooikool en gehakt gekocht. Jaja mama, we hebben jouw fameuze gehakt in koolbladeren en bloemkool in witte saus met koolpuree gemaakt. En het viel in de smaak. Het was leuk om eens een typische gezinswoning vanbinnen te zien. Best gezellig! Het is oud en hier en daar wankelt er wel iets, maar het was best ok! We hadden ook een leuk gesprek met de man van Zhenni, al was zijn Spaans moeilijk te verstaan en konden wij niet genoeg Spaans om deftig mee te praten. Het ging over de vooruitgang van de Ecuadorianen en het bewaren van hun cultuur, iets wat voor ons heel belangrijk lijkt. Het is jammer om te zien hoe de Westerse wereld hier ook aan het binnendringen is, terwijl zij zo'n rijke cultuur hebben. Maar wie ben ik, Westerling, om te zeggen dat ze zich aan hun tradities moeten houden, ze moeten blijven ploegen met ossen, ze hun prachtige kleren moeten blijven dragen en hun varkensoren moeten blijven in de soep draaien? Als iedereen zou leven zoals hen zou er geen massaproductie zijn die alle rijke Europeanen in leven houdt, zou onze aarde waarschijnlijk te klein zijn, zou film, theater en allerlei andere dingen niet bestaan. Het is een moeilijk evenwicht en ik hoop dat ze hier toch voor een stuk hun cultuur blijven behouden.
Na het eten kregen we nog elk een gebreide sjaal van Zhenni (naast kleuterjuf is ze ook eigenares van een wolwinkel) en haastten we ons naar de hostel om onze spullen te pakken om onze eerste muziekles te geven! Vrijdagavond waren we Fabian, de muziekleraar die we ontmoet hadden in de straat een het empanadekraampje, gaan opzoeken in de muziekschool hier in Alausi en hij vroeg of we de zatrerdag een les wouden geven aan kindjes van 6 tot 14 jaar in een klein dorpje hier in de buurt. We zagen het direct zitten en hebben ons vrijdag de rest van de dag voorbereid.
Gisteren (zaterdag) haastten we ons dus om onze spullen te pakken en de bus te halen. Wij hadden begrepen dat Fabian ook op die bus zou zitten, maar hij was niet te zien. Goedja, we zouden wel zien. We stapten af in Golzon, waar we moesten zijn, bleek dat het dorpje nog 4 kilometer of meer van de grote weg aflag. We begonnen te stappen, maar na 14u. komt de mist hier op en zagen we amper 100 meter. Gelukkig was er af en toe een boerin om ons te verzekeren dat we nog juist zaten. Na een tijdje passeerde er een auto en konden we mee naar het dorp. Daar wist niemand iets van een muziekles. We begonnen al te denken dat die Fabian ons iets gelapt had. Wat een boerengat was dit! Hier kon onmogelijk een muziekschool zijn. We wandelden dan maar door het dorp tussen de kippen, varkens en ezels en na veel vragen en wijzen bleek dat we in de kerk van Cochabamba moesten zijn, een klein gehucht naast Golzon. De kerk was een piepklein gebouwtje, amper te herkennen en het dorp waren een paar huizen rond het voetbalveld waar alle dieren stonden te grazen en dat alles omgeven door de bergen. In de kerk was niemand. Tuurlijk! Er was geen elektriciteit (nog altijd niet!), dus geen licht, dus geen les. Logisch toch? Jammer dat wij de Ecuadoriaanse logica nog niet zo goed kennen. Een beetje ontgoocheld en boos op Fabian dat hij ons niet gebeld had stapten we terug naar de grote weg, al was ik eigenlijk wel blij dat ik toch eens in zo'n klein dorpje was geweest. Jammer dater geen muziekles was, want ik had graag de mensen leren kennen. Iedereen was ongelooflijk vriendelijk hier!
Op onze weg naar beneden kwamen we een pick-up vol mensen tegen en wie zat er in: Fabian! Blijkbaar haddeb we zijn Spaans niet goed verstaan en hadden we niet aan de bushalte, maar ergens anders afgesproken. Hij had ons lopen zoeken, was zelfs in de stad in een paar hostels gaan zoeken, maar had ons niet gevonden. Wat een geluk dat we hem tegenkwamen!
Ondertussen was er terug elektriciteit en kwamen de kindjes beetje bij beetje naar het kerkje. De les hebben we buiten gegeven en het was superleuk! We leerden hen alles wat we ooit van Thomas geleerd hebben op Kreamuzekamp. Alle kindjes werkten mee, iedereen was enthousiast en ook de volwassenen kwamen kijken wat die gringa's aan het doen waren.
Na de les gingen we eten. Iets wat de Ecuadorianen heel goed kunnen is eten. Zoveel!!! Katrien en ik krijgen het nooit op. Ook nu niet. Eerst soep met aardappelen, rijst, erwten, wortels en een kippenbout in en dan nog een gans bord met rijst, linzen en een varkenskotelet. Ik heb zoveel mogelijk gegeten om de gastvrouw niet te beledigen, maar nog altijd moest ik meer dan de helft teruggeven. We praatten over van alles en het was gezellig. Betalen voor het eten mocht helemaal niet en daar voelden we ons toch neit helemaal goed bij, aangezien die mensen toch niet zoveel hebben.
Daarna was er al een auto voor ons geregeld om ons terug te brengen naar onze hostel (ongelooflijk hoe lief die mensen voor ons waren, of waarschijnlijk hoeveel ontzag ze nog hebben voor blanken...). Ze vroegen ons of we woensdag terug wouden komen, maar we zeiden dat we naar Cuenca gingen, dat we neit goed wisten wat te doen in Alausi tot woensdag. Ik voegde er aan toe:"tenzij we hier ergens kunnen slapen. Dan kunnen we spelen met de kindjes tijdens de dag, wat meehelpen op het land en dan woensdag nog eens les geven. We hebben alles, matje slaapzak. We hebben enkel een dak nodig." En ja, een senora wou ons direct onderdak geven, tenminste als we een sombrero, een hoed, hadden om ons te beschermen tegen de zon. Dus deze avond vertrekken we voor minstens drie dagen naar Golzon, een mini-dorpje midden in de Andes waar meer ezels dan mensen wonen en waar iedereen ongelooflijk lief is. Opeens zijn onze vragen over 'wat doen we hier?' verdwenen en denken we dat we het nu wel gevonden hebben. Echt gaan leven bij de mensen zegt ons pakken meer dan toerist zijn en in hostels slapen.
Zo was het de beste dag zonder elektriciteit in m'n leven...
Annelien
07 oktober 2011
enkele foto´s!
Quito
Rihannon waar we na 2 dagen vertrokken zijn
Almuerzo voor 1.5 dollar bij super lieve vrouw
jungle-tour bij Tena
Met materiaal uit de jungle sierraden maken
De rivier
Onze cabaña bij regen
warmwater bad in baños
uitzicht baños, met vulkaan op achtergrond
net op tijd de brug bereikt na de wandeling met Kurt en Katy, want om 18.30 is het donker!
Wassen op het dakterras van Hostel Rosita
Laguna di Colta
Casa Hood, lekker restaurant in Baños
Bloemenserre bij het meer in Colta
Alausi met de heilige San Pedro
De kleuterklas
Baños - Riobamba - Colta - Alousì
Baños hebben we na 2 dagen verlaten, tot grote spijt van Rosita - de eigenares van onze hostel. De avond ervoor hebben we Kurt en Katy ontmoet. Twee Belgen die ook op rondreis zijn in Latijns-Amerika. We kwamen ze tegen op een wandeling en dank zij hun gids hebben we echt een mooie wandeling gemaakt met zicht op de vulkaan Tungurahua. Ze hebben ons ook naar een gezellig en vooral goed restaurant gebracht waar we een tijdje hebben gezeten met een optredentje van enthousiaste ecuadorianen op panfluiten, gitaar en viool. Tis leuk om met andere mensen in onze eigen taal te kunnen praten. Hun verhalen te horen zonder al te veel te moeten denken over wat de andere nu juist aan het zeggen is.
Na Banos stond Cuenca op het programma, maar hebben de 11u durende busrit opgespiltst. De eerste stop was Riobamba, maar die stad hebben we snel achter ons gelaten. Druk, lelijk, meer kunnen we er niet over zeggen. Op de markt hebben we wel Jessica leren kennen. Ze heeft daar een kraampje en toen we 1 teentje look woude kopen, kregen we een hele look kado. We zijn na 5 min teruggegaan om wat te praten en uiteindelijk hebben we samen spaghetti gemaakt in onze hostel. Riobamba hebben we op die manier toch wat aangenamer gemaakt. In Riobamba hebben we ook Dave leren kennen. Een 32-jarige Amerikaan die ook op zoek was naar een hostel. Samen hebben we de volgende dag de bus naar Colta genomen. We waren op zoek naar een rustig dorpje, iets waar we konden wandelen en in Colta is er een meer, vandaar. Het was -zoals overal hier in de namiddag- bewolkt, maar daarom niet minder mooi. Gewoon de rust alleen al was geweldig. Maar veel meer dan een meer was er niet, dus hebben we met Dave gelift naar een volgende stadje dat net iets groter was en dat is Alausi geworden. Ze voelden dat het goed was. Tussen de bergen, propere straten, niet te groot en met hostels. Alausi is gekend bij toeristen omdat de Nariz de Diabolo hier vertrekt, de enigste spoorlijn in Ecuador.
Annelien is hier in Alausi, terwijl ik ziek in bed lag, op zoek gegaan naar werk. Een dokter heeft ons dan geholpen met contactadressen voor een ziekenhuis en een kleuterschool. Het ziekenhuis is niets geworden, buiten dat Annelien twee dagen van de ene naar de andere persoon werd gestuurd. Binnengeraken in een hospitaal blijkt veel moeilijker te zijn dan in een kleuterklas. Daar mocht ik onmiddellijk meehelpen. (Ik ben gelukkig maar 1 avond en nacht naar de wc moeten lopen). Vandaag is Annelien dan ook naar de klas gekomen. 4 volwassenen voor 10 kleuters, een luxe lijkt me, maar wel nog steeds super vermoeiend. De taal blijft ons wel parten spelen. In de namiddag proberen we ons bezig te houden, maar dat is niet altijd even gemakkelijk. Spaans leren, wandelen kunnen we doen, maar wat nog meer? Gisteren hebben we muziek gespeeld, een warme chocomelk gedronken en op het terrasje Spaans geleerd. Zo in een rustig dorp komen veel vragen naar boven als wat doen we hier eigenlijk? Is dit nu vakantie? Het reizen is vermoeiend, op de bus, goeie hostels zoeken, het genieten verdwijnt dan naar de achtergrond en het overleven komt naar voor. Is dit het nu? Is dit nu de reis van ons leven? Zijn we goed bezig? Misschien moeten we activer zijn, meer mensen aanspreken? Wat wij nu doen en meemaken is dat voor alle reizigers zo? Soms vergeten we dat we hier op een ander continent zitten, dat we zelf onze weg moeten uitstippelen, dat niet alles vanzelf kan gaan, dat reizigersverhalen vooral de mooie kanten tonen en niet het ziek zijn of de zoekende fragmenten tussen de goeie ervaringen door.
Morgen gaan we bij de kleuterjuf iets typisch belgisch koken. Ons bezoek van straks op de markt zal moeten uitwijzen wat we hier kunnen maken. Om 17u gaan we proberen om een muziekles bij te wonen bij een leerkracht die we gisteren aan het empanada´kraampje zijn tegengekomen. Vandaag zijn we al eens naar die school gegaan nadat de kleuterschool erop zat (van 7.30 tot 12.30 gaan de kleuters naar school). Een zuster heeft ons toegelaten de les bij te wonen en toen we het aan het vragen waren was er op de speelplaats een oefensessie bezig van een trommelgroep met marionettes. We zijn daar dan eventjes gebleven en dan vertrokken.
We maken elke dag wel iets mee, alleen vergeten we dat die kleine dingen ook interessant zijn, we moeten hier geen grote verhalen schrijven of niet alleen fantatische ervaringen meemaken, maar genieten van die kleine dingen en vooral veel zien. Wat nu mss zo banaal of normaal lijkt, wat we nu meemaken en ons afvragen is gewoon deel van de reis, van het onder weg zijn, van het zoeken. Niet het leukste proces om te te maken omdat het gepaard gaat met onzekerheid, maar daarom niet minder interessant om erover na te denken en er te leren mee omgaan.
Zondag gaan we waarschijnlijk naar Cuenca, een unesco-stad, dus wrs pakken beter dan Riobamba!!
Katrien
Na Banos stond Cuenca op het programma, maar hebben de 11u durende busrit opgespiltst. De eerste stop was Riobamba, maar die stad hebben we snel achter ons gelaten. Druk, lelijk, meer kunnen we er niet over zeggen. Op de markt hebben we wel Jessica leren kennen. Ze heeft daar een kraampje en toen we 1 teentje look woude kopen, kregen we een hele look kado. We zijn na 5 min teruggegaan om wat te praten en uiteindelijk hebben we samen spaghetti gemaakt in onze hostel. Riobamba hebben we op die manier toch wat aangenamer gemaakt. In Riobamba hebben we ook Dave leren kennen. Een 32-jarige Amerikaan die ook op zoek was naar een hostel. Samen hebben we de volgende dag de bus naar Colta genomen. We waren op zoek naar een rustig dorpje, iets waar we konden wandelen en in Colta is er een meer, vandaar. Het was -zoals overal hier in de namiddag- bewolkt, maar daarom niet minder mooi. Gewoon de rust alleen al was geweldig. Maar veel meer dan een meer was er niet, dus hebben we met Dave gelift naar een volgende stadje dat net iets groter was en dat is Alausi geworden. Ze voelden dat het goed was. Tussen de bergen, propere straten, niet te groot en met hostels. Alausi is gekend bij toeristen omdat de Nariz de Diabolo hier vertrekt, de enigste spoorlijn in Ecuador.
Annelien is hier in Alausi, terwijl ik ziek in bed lag, op zoek gegaan naar werk. Een dokter heeft ons dan geholpen met contactadressen voor een ziekenhuis en een kleuterschool. Het ziekenhuis is niets geworden, buiten dat Annelien twee dagen van de ene naar de andere persoon werd gestuurd. Binnengeraken in een hospitaal blijkt veel moeilijker te zijn dan in een kleuterklas. Daar mocht ik onmiddellijk meehelpen. (Ik ben gelukkig maar 1 avond en nacht naar de wc moeten lopen). Vandaag is Annelien dan ook naar de klas gekomen. 4 volwassenen voor 10 kleuters, een luxe lijkt me, maar wel nog steeds super vermoeiend. De taal blijft ons wel parten spelen. In de namiddag proberen we ons bezig te houden, maar dat is niet altijd even gemakkelijk. Spaans leren, wandelen kunnen we doen, maar wat nog meer? Gisteren hebben we muziek gespeeld, een warme chocomelk gedronken en op het terrasje Spaans geleerd. Zo in een rustig dorp komen veel vragen naar boven als wat doen we hier eigenlijk? Is dit nu vakantie? Het reizen is vermoeiend, op de bus, goeie hostels zoeken, het genieten verdwijnt dan naar de achtergrond en het overleven komt naar voor. Is dit het nu? Is dit nu de reis van ons leven? Zijn we goed bezig? Misschien moeten we activer zijn, meer mensen aanspreken? Wat wij nu doen en meemaken is dat voor alle reizigers zo? Soms vergeten we dat we hier op een ander continent zitten, dat we zelf onze weg moeten uitstippelen, dat niet alles vanzelf kan gaan, dat reizigersverhalen vooral de mooie kanten tonen en niet het ziek zijn of de zoekende fragmenten tussen de goeie ervaringen door.
Morgen gaan we bij de kleuterjuf iets typisch belgisch koken. Ons bezoek van straks op de markt zal moeten uitwijzen wat we hier kunnen maken. Om 17u gaan we proberen om een muziekles bij te wonen bij een leerkracht die we gisteren aan het empanada´kraampje zijn tegengekomen. Vandaag zijn we al eens naar die school gegaan nadat de kleuterschool erop zat (van 7.30 tot 12.30 gaan de kleuters naar school). Een zuster heeft ons toegelaten de les bij te wonen en toen we het aan het vragen waren was er op de speelplaats een oefensessie bezig van een trommelgroep met marionettes. We zijn daar dan eventjes gebleven en dan vertrokken.
We maken elke dag wel iets mee, alleen vergeten we dat die kleine dingen ook interessant zijn, we moeten hier geen grote verhalen schrijven of niet alleen fantatische ervaringen meemaken, maar genieten van die kleine dingen en vooral veel zien. Wat nu mss zo banaal of normaal lijkt, wat we nu meemaken en ons afvragen is gewoon deel van de reis, van het onder weg zijn, van het zoeken. Niet het leukste proces om te te maken omdat het gepaard gaat met onzekerheid, maar daarom niet minder interessant om erover na te denken en er te leren mee omgaan.
Zondag gaan we waarschijnlijk naar Cuenca, een unesco-stad, dus wrs pakken beter dan Riobamba!!
Katrien
02 oktober 2011
Baños
Dag iedereen,
na een busreis van 3 uur en een zoektocht van twee uur hebben we een leuke hostel gevonden met een heel lieve mevrouw waarvan we haar keuken en haar wasplaats mogen gebruiken. Het was het zoeken waard!
De stad zelf is heel druk en enorm toeristisch. Er zijn enkel winkels, hostels en toeristische organisaties. Gisteren hebben we geslapen tot 12u30! Dat was blijkbaar eens nodig... Daarna hebben we een mooie wandeling gemaakt op de vulkaan, een trouwmis bijgewoond, wat rondgelopen, lekkere falafel gegeten...
Vandaag zijn we naar de thermale baden geweest. Heerlijk warm water, recht uit de vulkaan. We hebben er kennis gemaakt met twee kleine meisje, wat leuk was om ons spaans te oefenen. Maar het was wel raar om daar als enige gringa's te zijn tussen allemaal Ecuadorianen op familie-uitstap. We werden fel bekeken en iemand wou zelfs een foto, maar dat zal wel aan onze bikini's gelegen hebben...! Het was eens goed om ook eens aan de andere kant te staan en eens de vreemde te zijn.
Voor de rest hebben we niet zoveel gedaan. Wat rond gewandeld en gerust, want amai, wat word je moe van reizen! In elke stad alles zoeken, steeds nieuwe indrukken, Spaans spreken... Daarom hopen we om snel nog een plaats te vinden om nog een tweetal weken te werken.
De foto's volgen als Katrien haar kabeltje niet vergeet.
Nu gaan we op zoek naar een accordeon!
Lieve groeten,
Annelien en Katrien
na een busreis van 3 uur en een zoektocht van twee uur hebben we een leuke hostel gevonden met een heel lieve mevrouw waarvan we haar keuken en haar wasplaats mogen gebruiken. Het was het zoeken waard!
De stad zelf is heel druk en enorm toeristisch. Er zijn enkel winkels, hostels en toeristische organisaties. Gisteren hebben we geslapen tot 12u30! Dat was blijkbaar eens nodig... Daarna hebben we een mooie wandeling gemaakt op de vulkaan, een trouwmis bijgewoond, wat rondgelopen, lekkere falafel gegeten...
Vandaag zijn we naar de thermale baden geweest. Heerlijk warm water, recht uit de vulkaan. We hebben er kennis gemaakt met twee kleine meisje, wat leuk was om ons spaans te oefenen. Maar het was wel raar om daar als enige gringa's te zijn tussen allemaal Ecuadorianen op familie-uitstap. We werden fel bekeken en iemand wou zelfs een foto, maar dat zal wel aan onze bikini's gelegen hebben...! Het was eens goed om ook eens aan de andere kant te staan en eens de vreemde te zijn.
Voor de rest hebben we niet zoveel gedaan. Wat rond gewandeld en gerust, want amai, wat word je moe van reizen! In elke stad alles zoeken, steeds nieuwe indrukken, Spaans spreken... Daarom hopen we om snel nog een plaats te vinden om nog een tweetal weken te werken.
De foto's volgen als Katrien haar kabeltje niet vergeet.
Nu gaan we op zoek naar een accordeon!
Lieve groeten,
Annelien en Katrien
Abonneren op:
Posts (Atom)