Baños - Riobamba - Colta - Alousì

Baños hebben we na 2 dagen verlaten, tot grote spijt van Rosita - de eigenares van onze hostel. De avond ervoor hebben we Kurt en Katy ontmoet. Twee Belgen die ook op rondreis zijn in Latijns-Amerika. We kwamen ze tegen op een wandeling en dank zij hun gids hebben we echt een mooie wandeling gemaakt met zicht op de vulkaan Tungurahua. Ze hebben ons ook naar een gezellig en vooral goed restaurant gebracht waar we een tijdje hebben gezeten met een optredentje van enthousiaste ecuadorianen op panfluiten, gitaar en viool. Tis leuk om met andere mensen in onze eigen taal te kunnen praten. Hun verhalen te horen zonder al te veel te moeten denken over wat de andere nu juist aan het zeggen is.

Na Banos stond Cuenca op het programma, maar hebben de 11u durende busrit opgespiltst. De eerste stop was Riobamba, maar die stad hebben we snel achter ons gelaten. Druk, lelijk, meer kunnen we er niet over zeggen. Op de markt hebben we wel Jessica leren kennen. Ze heeft daar een kraampje en toen we 1 teentje look woude kopen, kregen we een hele look kado. We zijn na 5 min teruggegaan om wat te praten en uiteindelijk hebben we samen spaghetti gemaakt in onze hostel. Riobamba hebben we op die manier toch wat aangenamer gemaakt. In Riobamba hebben we ook Dave leren kennen. Een 32-jarige Amerikaan die ook op zoek was naar een hostel. Samen hebben we de volgende dag de bus naar Colta genomen. We waren op zoek naar een rustig dorpje, iets waar we konden wandelen en in Colta is er een meer, vandaar. Het was -zoals overal hier in de namiddag- bewolkt, maar daarom niet minder mooi. Gewoon de rust alleen al was geweldig. Maar veel meer dan een meer was er niet, dus hebben we met Dave gelift naar een volgende stadje dat net iets groter was en dat is Alausi geworden. Ze voelden dat het goed was. Tussen de bergen, propere straten, niet te groot en met hostels. Alausi is gekend bij toeristen omdat de Nariz de Diabolo hier vertrekt, de enigste spoorlijn in Ecuador.
Annelien is hier in Alausi, terwijl ik ziek in bed lag, op zoek gegaan naar werk. Een dokter heeft ons dan geholpen met contactadressen voor een ziekenhuis en een kleuterschool. Het ziekenhuis is niets geworden, buiten dat Annelien twee dagen van de ene naar de andere persoon werd gestuurd. Binnengeraken in een hospitaal blijkt veel moeilijker te zijn dan in een kleuterklas. Daar mocht ik onmiddellijk meehelpen. (Ik ben gelukkig maar 1 avond en nacht naar de wc moeten lopen). Vandaag is Annelien dan ook naar de klas gekomen. 4 volwassenen voor 10 kleuters, een luxe lijkt me, maar wel nog steeds super vermoeiend. De taal blijft ons wel parten spelen. In de namiddag proberen we ons bezig te houden, maar dat is niet altijd even gemakkelijk. Spaans leren, wandelen kunnen we doen, maar wat nog meer? Gisteren hebben we muziek gespeeld, een warme chocomelk gedronken en op het terrasje Spaans geleerd. Zo in een rustig dorp komen veel vragen naar boven als wat doen we hier eigenlijk? Is dit nu vakantie? Het reizen is vermoeiend, op de bus, goeie hostels zoeken, het genieten verdwijnt dan naar de achtergrond en het overleven komt naar voor. Is dit het nu? Is dit nu de reis van ons leven? Zijn we goed bezig? Misschien moeten we activer zijn, meer mensen aanspreken? Wat wij nu doen en meemaken is dat voor alle reizigers zo? Soms vergeten we dat we hier op een ander continent zitten, dat we zelf onze weg moeten uitstippelen, dat niet alles vanzelf kan gaan, dat reizigersverhalen vooral de mooie kanten tonen en niet het ziek zijn of de zoekende fragmenten tussen de goeie ervaringen door.

Morgen gaan we bij de kleuterjuf iets typisch belgisch koken. Ons bezoek van straks op de markt zal moeten uitwijzen wat we hier kunnen maken. Om 17u gaan we proberen om een muziekles bij te wonen bij een leerkracht die we gisteren aan het empanada´kraampje zijn tegengekomen. Vandaag zijn we al eens naar die school gegaan nadat de kleuterschool erop zat (van 7.30 tot 12.30 gaan de kleuters naar school). Een zuster heeft ons toegelaten de les bij te wonen en toen we het aan het vragen waren was er op de speelplaats een oefensessie bezig van een trommelgroep met marionettes. We zijn daar dan eventjes gebleven en dan vertrokken.
We maken elke dag wel iets mee, alleen vergeten we dat die kleine dingen ook interessant zijn, we moeten hier geen grote verhalen schrijven of niet alleen fantatische ervaringen meemaken, maar genieten van die kleine dingen en vooral veel zien. Wat nu mss zo banaal of normaal lijkt, wat we nu meemaken en ons afvragen is gewoon deel van de reis, van het onder weg zijn, van het zoeken. Niet het leukste proces om te te maken omdat het gepaard gaat met onzekerheid, maar daarom niet minder interessant om erover na te denken en er te leren mee omgaan.

Zondag gaan we waarschijnlijk naar Cuenca, een unesco-stad, dus wrs pakken beter dan Riobamba!!

Katrien