Van de zee naar de bergen

We zijn uiteindelijk nog tot dinsdag in Huanchaco, aan de zee, gebleven. Alsof de sinusitis nog niet genoeg was moest ik maandag ook nog eens overgeven en had ik diarree. Waarschijnlijk door een combinatie van de antibiotica voor de sinusitis en de pikante pizza die we de avond daarvoor gemaakt hadden. Alles wat ik probeerde te eten kwam er direct weer uit, dus heb ik de dag nog maar eens in m'n bed doorgebracht met 6 lepeltjes water. Tegen de avond was ik eindelijk beter en dinsdag was ik helemaal in orde. Eindelijk eens een ochtend zonder hoofdpijn en zonder misselijkheid!!!

Dinsdag was een rustig dagje. Inpakken, nog een wandelng naar de zee, bustickets boeken, David uit Amerika terug zien en samen met een Frans koppel een ijsje eten,... Vakantie dus! Maar het afscheid was weer moeilijk. We hadden een week in de hostel gezeten en voor mij was het een beetje mijn thuis geworden. Een beetje zoals op kot. Samen koken, tijdens de dag elk zijn eigen ding doen (wat voor mij voornamelijk uit slapen en wandelen langs het strand was), elkaar tegenkomen op het strand, lachen, samen film kijken, yucakroketten leren maken en 'girandas putas' (wentelteefjes) leren maken aan de anderen. We hebben er ook een koppel uit Honduras leren kennen die ongelooflijk mooie armbanden en kettingen maakten om hun reis te betalen. Het was heel erg leuk hoe gelukkig ze werden om iets te maken voor ons. Normaal verkochtten ze gewoon de dingen die ze gemaakt hadden, maar Katrien en ik hadden iets gevraagd met een steen die we zelf gekozen hadden. Supermooi en met liefde gemaakt. :)

Dus dinsdag vertrokken we dan rond 18 uur naar Trujillo om daar de nachtbus naar Huanchaco te nemen. Santiago en Cristian (de twee Argentijnen) liepen nog mee naar de bushalte om ons uit te zwaaien en toen waren we weg. Reizen is zo leuk, het is zo leuk om mensen te leren kennen, want amai, er bestaan zoveel boeiende mensen op de wereld met elk hun eigen verhaal, maar het afscheid is telkens zo hard. Weer het besef dat je hen waarschijnlijk nooit meer terug ziet. De tijd dat je bij elkaar bent is ook iets te kort om een echt diepe vriendschap op te bouwen. Ik zal me hier in elk geval kunnen trainen in afscheid nemen en dingen achterlaten.

Maar goed, de bus naar Trujillo dus, waar we nog even de tijd hadden om de stad te bezoeken voor we onze bus naar Huaraz hadden. Onze vaste bestemming in de steden is altijd de muziekwinkel. Katrien wil een kleine accordeon, die nergens te vinden is, en ik ben op zoek naar een viool. Het kriebelt veel te veel om muziek te leren en te spelen! Een viool met kist en strijkstok kosten hier amper 60 euro... Allemaal uit China weliswaar... Ik hoop ergens een Peruaanse viool te vinden.
Dan de bus naar Huaraz, naar de bergen. Er was geen enkele bus die overdag reed, wat jammer was, want ik hou van de busreizen en de prachtige uitzichten. De rit duurde 10 uur. We sliepen en om 5 uur in de morgen deed ik m'n ogen open en vergat ik meteen de zee en alles wat ik daar achtergelaten had. We zaten midden in de bergen, de zon kwam net op en scheen op de witbesneeuwde toppen., Waw!!! Er waren ook weer echte indianen langs de weg. Tot nu toe hadden we nog niet echt het gevoel gehad dat we in Peru waren, maar nu we weer in de Andes zaten wel. Zo mooi...!

Tegen 7 uur waren we dan in Huaraz, waar we bestormd werden door eigenaars van hostels. Wij zeiden dat we in Lodging Caroline wilden slapen en als antwoord kregen we: "maar daar is het volzet! En er is geen warm water! En het is gevaarlijk! En het zit vol Israelieten!" Wij lieten ze links liggen en liepen door en merkten al snel dat de hostel perfect was, zonder Israelieten en met warm water. En ontbijt op het dakterras met zicht op de bergen. Waw waw waw!

Vandaag gaan we inkopen doen voor onze vierdaagse trekking van morgen. Ondertussen is David uit Amerika hier ook toegekomen. Het is leuk dat onze reisroute ongeveer gelijk loopt en we hem af en toe eens zien. Met twee reizen is genoeg om rekening te houden met elkaar, dus er hoeft van mij niet constant een derde bij. Met Katrien lukt het perfect. We willen hetzelfde, we denken constant hetzelfde en zeggen constant dezelfde dingen op hetzelfde moment.

Deze namiddag maken we nog een kleine wandeling samen met David. En morgen kan je ons vinden in de Cordillera Blanca!
Un abrazo grande voor iedereen!
Annelien