Huanchaco

Raar dat het vorige bericht er niet is doorgekomen, wat ik geschreven had is gewoon verdwenen...

Maar dus, we zitten in Huanchaco, een surfersstadje op 15km van Trujillo. Het plan was om hier eventjes van zon, zee en strand te genieten, maar de sinusiet van Annelien heeft daar anders over beslist. Die paar dagen zijn ondertussen al bijna een week geworden.
We zitten in een hostel dat me doet denken aan van die surfersreeksen op Ketnet: bambu, hutjes, overal schelpen en stenen, surfplanken, een hangmat en 2 papegaaien die een beetje kunnen praten.

Veel is er hier niet te doen buiten naar surfers kijken, een klein duikje nemen in de ijskoude oceaan, archeologische sites bezoeken van Chan Chan, op zoek gaan naar een accordeon en een viool, verbaasd kijken naar hoe reizigers elk hun eigen handeltje hebben om hun reis te betalen, strandwandeling maken, naar de zonsondergang kijken, ...

De zonsondergang is hier helemaal anders dan in België. Bij ons heb je een oranje gloed dat in de zee verdwijnt, hier zie je echt een oranje bol! En dan heb ik nog niet gesproken over de fotos en die ze hier van ons willen trekken. Gringas zijn hier precies een attractie. De eerste keer stonden we in een winkeltje. Een mevrouw had twee kettingen gekocht voor haar zonen. Eerst wou ze met ons op de foto en daarna vroeg ze of ze ons mocht filmen met die kettingen. Onze eerste reactie was dat dit een valstrik was en we grepen subtiel naar onze zakken, maar niets aan de hand. Gisteren was er een bende meisjes die met ons op de foto wilden. Zeer raar, maar blijkbaar de gewoonte hier.

Ik had ook nog geschreven -maar dan in een iets aaneenhangender geheel- over onze tocht van Cuenca tot Trujillo. We hebben ondertussen heel wat kilometers afgelegd. De grens hebben we overgestoken vanuit Cuenca met Pullman Sucre. Onze hosteleigenaar had ons dat aangeraden, heel confortabel had hij gezegd. Comfortabel hebben we met een korreltje zout moeten nemen. We reden door prachtige bergen in een bus waarvan de veringen niet zo goed werkten en we toestemming moesten vragen om naar de wc te gaan. Bovendien mochten we enkel plassen! Aan de grens kregen we onze stempels en reden we verder met een andere maatschappij.

Opeens konden we de oceaan zien! Maar voor de rest was alles dor, grijs en zanderig. Vanuit Piura zijn we dan de volgende dag terug op de bus gestapt naar TRujillo, opnieuw een rit van 7u. Met dat verschil dat we nu echt in een luxebus zaten. Het was net zoals op eem vligtuig met inckecken, pasportcontrole, vingerafdruk, eten op de bus en een mevrouw die door de luidspreker inlichtingen geeft. We hadden een visto panoramica gevraagd. We voelden ons de koning te rijk. Het eerste uur hebben we naar buiten gekeken, waren we nog steeds verbaasd over de dorheid hier en tegelijkertijd ook teleurgesteld door de mist die hier altijd hangt. We hebben vooral veel geslaten (in zetels die bijna volledig plat konden!). Aangekomen in TRujillo hebben we meteen een busje naar Huanchaco genomen om de drukte van de stad te ontlopen en zo waren we onmiddellijk ook aan de zee.

We kennen hier ondertussen al heel wat mensen, vooral jongens eigenlijk. Dat is trouwens een voordeel van reizen als meisjes, namelijk dat jongens naar je toekomen om een praatje te maken. Als je dan het kaf van het koren scheidt, heb je onmiddellijk ' lokale vrienden' waarmee je samen kan koken of film kijken of wandelen.
Carlos, de eigenaar van de hostel, heeft ons eens meegenomen naar een restaurantje. Vegetarisch, goedkoop en met een zeer gezellige kok. Aan tafel hebben we wel meer met de kok gemaakt -die ondertussen deeg aan het maken was voor de lasagna van de volgende dag- dan met onze Carlos. Die zat de hele tijd met zijn gsm op facebook... Ook al was het maar 5 min stappen, toch zijn we met zijn auto gegaan. De gewoontje hier om savonds te showen met autos, ramen open en muziek aan, iedereen hallo zeggen, ... Een raar fenomeen. We zijn erna nog naar een cafe'tje gegaan, maar meneer was de hele tijd aan het bellen en we begonnen moe te worden- Om 23u ging er nochtans een live muziekgroepje beginnen met reggae op gitaar en fluiten, maar 23.30 was er nog geen muziekant gezien en zijn we maar alleen weggegaan.

Dan kennen we ook nog Santiago. Een Argentijn die we moeilijk kunnen verstaan, wel leuk is, lekker kan koken, graag mee-eet en om iets te verdienen truffels maakt. Arturo speelt gitaar en William is scheepsbouwingenieur die graag zingt. We zijn gisteren met hem meegegaan als hij ging surfen, naar hij had geen goeie golven.. Vandaar dan we maar zelf eventjes in de zee gesprongen zijn. Het is niet te geloven hoe sterk de stroming is! (Voor de duidelijkheid, we zijn gaan zwemmen waar ook nog andere in het water zaten, dus we hebben geen gevaarlijke dingen gedaan). In onze hostel is er ook een Belg uit Kortrijk die daar zijn stage doet, dus kunnen we ons Nederlands ook nog oefenen. (-:

Tot zover onze update van de blog, hopelijk wordt dit bericht wel gepost!
Groeten!

Katrien