De dag zonder elektriciteit

Gisteren (zaterdag) was een dagje waarin we ondergedompeld werden in de Ecuadoriaanse cultuur! Het begon met ons te overslapen en de elektriciteit die er heel de dag niet was. Geen licht vandaag, no luz, al is dat hier niet ongewoon, wisten ze ons te vertellen. Om 10 uur hadden we afgesroken met Zhenni, de kleuterjuf, om bij haar een Belgische maaltijd te gaan koken. We werden pas om 9u30 wakker, maar nog altijd niet echt uitgeslapen. Onze buurman in de hostel was ziek en ijlde heel de nacht, waardoor wij niet konden slapen.
Vlug ons bed uit, kleren aan, ontbijt en naar de markt: bloemkool, aardappelen, savooikool en gehakt gekocht. Jaja mama, we hebben jouw fameuze gehakt in koolbladeren en bloemkool in witte saus met koolpuree gemaakt. En het viel in de smaak. Het was leuk om eens een typische gezinswoning vanbinnen te zien. Best gezellig! Het is oud en hier en daar wankelt er wel iets, maar het was best ok! We hadden ook een leuk gesprek met de man van Zhenni, al was zijn Spaans moeilijk te verstaan en konden wij niet genoeg Spaans om deftig mee te praten. Het ging over de vooruitgang van de Ecuadorianen en het bewaren van hun cultuur, iets wat voor ons heel belangrijk lijkt. Het is jammer om te zien hoe de Westerse wereld hier ook aan het binnendringen is, terwijl zij zo'n rijke cultuur hebben. Maar wie ben ik, Westerling, om te zeggen dat ze zich aan hun tradities moeten houden, ze moeten blijven ploegen met ossen, ze hun prachtige kleren moeten blijven dragen en hun varkensoren moeten blijven in de soep draaien? Als iedereen zou leven zoals hen zou er geen massaproductie zijn die alle rijke Europeanen in leven houdt, zou onze aarde waarschijnlijk te klein zijn, zou film, theater en allerlei andere dingen niet bestaan. Het is een moeilijk evenwicht en ik hoop dat ze hier toch voor een stuk hun cultuur blijven behouden.

Na het eten kregen we nog elk een gebreide sjaal van Zhenni (naast kleuterjuf is ze ook eigenares van een wolwinkel) en haastten we ons naar de hostel om onze spullen te pakken om onze eerste muziekles te geven! Vrijdagavond waren we Fabian, de muziekleraar die we ontmoet hadden in de straat een het empanadekraampje, gaan opzoeken in de muziekschool hier in Alausi en hij vroeg of we de zatrerdag een les wouden geven aan kindjes van 6 tot 14 jaar in een klein dorpje hier in de buurt. We zagen het direct zitten en hebben ons vrijdag de rest van de dag voorbereid.

Gisteren (zaterdag) haastten we ons dus om onze spullen te pakken en de bus te halen. Wij hadden begrepen dat Fabian ook op die bus zou zitten, maar hij was niet te zien. Goedja, we zouden wel zien. We stapten af  in Golzon, waar we moesten zijn, bleek dat het dorpje nog 4 kilometer of meer van de grote weg aflag. We begonnen te stappen, maar na 14u. komt de mist hier op en zagen we amper 100 meter. Gelukkig was er af en toe een boerin om ons te verzekeren dat we nog juist zaten. Na een tijdje passeerde er een auto en konden we mee naar het dorp. Daar wist niemand iets van een muziekles. We begonnen al te denken dat die Fabian ons iets gelapt had. Wat een boerengat was dit! Hier kon onmogelijk een muziekschool zijn. We wandelden dan maar door het dorp tussen de kippen, varkens en ezels en na veel vragen en wijzen bleek dat we in de kerk van Cochabamba moesten zijn, een klein gehucht naast Golzon. De kerk was een piepklein gebouwtje, amper te herkennen en het dorp waren een paar huizen rond het voetbalveld waar alle dieren stonden te grazen en dat alles omgeven door de bergen. In de kerk was niemand. Tuurlijk! Er was geen elektriciteit (nog altijd niet!), dus geen licht, dus geen les. Logisch toch? Jammer dat wij de Ecuadoriaanse logica nog niet zo goed kennen. Een beetje ontgoocheld en boos op Fabian dat hij ons niet gebeld had stapten we terug naar de grote weg, al was ik eigenlijk wel blij dat ik toch eens in zo'n klein dorpje was geweest. Jammer dater geen muziekles was, want ik had graag de mensen leren kennen. Iedereen was ongelooflijk vriendelijk hier!

Op onze weg naar beneden kwamen we een pick-up vol mensen tegen en wie zat er in: Fabian! Blijkbaar haddeb we zijn Spaans niet goed verstaan en hadden we niet aan de bushalte, maar ergens anders afgesproken. Hij had ons lopen zoeken, was zelfs in de stad in een paar hostels gaan zoeken, maar had ons niet gevonden. Wat een geluk dat we hem tegenkwamen!
Ondertussen was er terug elektriciteit en kwamen de kindjes beetje bij beetje naar het kerkje. De les hebben we buiten gegeven en het was superleuk! We leerden hen alles wat we ooit van Thomas geleerd hebben op Kreamuzekamp. Alle kindjes werkten mee, iedereen was enthousiast en ook de volwassenen kwamen kijken wat die gringa's aan het doen waren.
Na de les gingen we eten. Iets wat de Ecuadorianen heel goed kunnen is eten. Zoveel!!! Katrien en ik krijgen het nooit op. Ook nu niet. Eerst soep met aardappelen, rijst, erwten, wortels en een kippenbout in en dan nog een gans bord met rijst, linzen en een varkenskotelet. Ik heb zoveel mogelijk gegeten om de gastvrouw niet te beledigen, maar nog altijd moest ik meer dan de helft teruggeven. We praatten over van alles en het was gezellig. Betalen voor het eten mocht helemaal niet en daar voelden we ons toch neit helemaal goed bij, aangezien die mensen toch niet zoveel hebben.
Daarna was er al een auto voor ons geregeld om ons terug te brengen naar onze hostel (ongelooflijk hoe lief die mensen voor ons waren, of waarschijnlijk hoeveel ontzag ze nog hebben voor blanken...). Ze vroegen ons of we woensdag terug wouden komen, maar we zeiden dat we naar Cuenca gingen, dat we neit goed wisten wat te doen in Alausi tot woensdag. Ik voegde er aan toe:"tenzij we hier ergens kunnen slapen. Dan kunnen we spelen met de kindjes tijdens de dag, wat meehelpen op het land en dan woensdag nog eens les geven. We hebben alles, matje slaapzak. We hebben enkel een dak nodig." En ja, een senora wou ons direct onderdak geven, tenminste als we een sombrero, een hoed, hadden om ons te beschermen tegen de zon. Dus deze avond vertrekken we voor minstens drie dagen naar Golzon, een mini-dorpje midden in de Andes waar meer ezels dan mensen wonen en waar iedereen ongelooflijk lief is. Opeens zijn onze vragen over 'wat doen we hier?' verdwenen en denken we dat we het nu wel gevonden hebben. Echt gaan leven bij de mensen zegt ons pakken meer dan toerist zijn en in hostels slapen.
Zo was het de beste dag zonder elektriciteit in m'n leven... 
Annelien