Ooit zei Karen me dat ik eens 100 dingen moest opschrijven die ik nog wou doen in m'n leven. Naast sokken leren breien, salsa leren dansen, goed cello leren spelen, een keukenkast vol heerlijke kruiden hebben en naaktzwemmen, stond er ook bij: een reis naar Zuid-Amerika maken. De eerste dingen leken me niet zo onoverkomelijk moeilijk, maar die reis, mmm, daarvan dacht ik dat het toch altijd een droom zou blijven.
Een tijd later ging ik met Katrien naar de Dag van de Schoolmuziek in Antwerpen. Daar volgden we een workshop over zelfreflectie en zei Tiemen me, de lesgever, dat we onze dromen niet uit het oog mogen verliezen en nooit mogen denken dat ze niet realiseerbaar zijn. 's Avond gingen Katrien en ik pitta eten in Leuven en op de één of andere manier kwamen we een uur later buiten en hadden we beslist om samen naar Zuid-Amerika te trekken. In het begin was het nog altijd een beetje een droom en was ik er toch nog niet helemaal zeker van, zeker niet toen Jasper me zei: "Maar Annelien, dan ga ik je een halfjaar niet zien" en toen Berthold me zei: "Maar Annelien, dan gaan we niet samen afstuderen." En nee, het was niet simpel om een jaar te stoppen met studeren en mijn liefde achter te laten.
Maar meer en meer kreeg het vorm en zochten we projecten om te werken, maakten we uren oorbellen, organiseerden we de benefiet en werd onze droom werkelijkheid. En nu zijn we terug, met een hoofd en hart vol mooie herinneringen en ervaringen. Dingen om nooit meer te vergeten... Het was de moeite, ik ben heel erg blij dat ik dit gedaan heb, dat ik dit met Katrien heb kunnen doen, want een betere reisgezel kan ik me niet indenken.
Vergeet jullie dromen niet, altijd is er wel een manier om ze waar te maken. Ik begin alvast te oefenen aan m'n sokken...
Heel veel liefs,
het ga jullie goed,
Annelien
"Ga je mee," vroeg de mier.
"Waarheen?" vroeg de eekhoorn.
"Op ontdekkingsreis."
"Om wat te ontdekken?"
"Als ik dat wist, dan was het geen ontdekkingsreis meer"
28 februari 2012
La Paz en... Belgica
Dag lieve mensen,
ik weet het, ik weet... We zijn al bijna een week thuis en jullie hebben het verhaal over La Paz nog niet gehoord, wat echt nog de moeite is eigenlijk. Ik graaf even in mijn geheugen en haal de mooie herinneringen van onder alle Belgische indrukken die er al bovenop gegooid zijn.
Dus, donderdagmorgen rond 6u30 kwamen we toe in La Paz en belden we naar Hilda. Niet veel later kwam ze de busterminal binnengerend en namen we de taxi naar haar huis. Wij hadden gehoopt even te kunnen slapen na onze nacht op de bus, maar niets daarvan. Ana, de dochter van Hilda, had twee Japanse meisjes op bezoek en ze gingen samen de stad bezoeken. Een geleide wandeling konden we niet laten schieten natuurlijk! We deden al onze kleren aan (brrrr... 't Was maar vijf graden en nergens verwarming!) en de bus op naar de stad. Waw, we waren onder de indruk. We dachten dat het weer een reuzestad zou zijn, maar het centrum was echt de moeite. Kleine straatjes, mooie kerken en dan natuurlijk calle de las bruchas, de heksenstraat. Daar verkopen heksen hun waar: gedroogde lamafoetussen, magische stenen, pallosanto, allerlei kruiden en theetjes... En stinken!!!! Woehoe, 'k denk dat er in elke winkel toch ook een lamafoetus lag te rotten!
's Middags hebben we dan toch een dutje kunnen doen en rond 17u zijn we naar een grote markt geweest waar ze allemaal miniatuurtjes verkopen. Alles vind je er in het klein: huizen, auto's, camions, keukens, zetels, winkels, diploma's... Op 24 januari geven de mensen die kleine dingen aan elkaar om elkaar iets toe te wensen. Als je bv. wil dat iemand een lief heeft, dan geef je hem een kip. Wil je een lief met geld, geef je een kip met gouden eieren. 't Was leuk om Ana zo geboeid te horen vertellen. We dronken nog Api (een plaatselijk warm drankje gemaakt van rode mais) en aten gegrilde koeienhart. Een aanrader!
Vrijdag hebben we het instrumentenmuseum bezocht, wat heel leuk was. Oude en nieuwe instrumenten en sommige echt suêrmooi versierd. Buiten konden we ook zelf wat muziek maken. 's Avonds zijn we naar een openluchtconcert geweest (jajaja, u leest het goed, 't was ijzig koud!): carnavalmuziek! Iedereen vond het de max toen we begonnen te dansen, we werden zelfs geinterviewd door de tv! Maar 'k dnek dat ons Spaans niet goed genoeg was om het uit te zenden. We hebben het in elk geval toch niet gezien.
Zaterdag was een dagje thuis. Ana een beetje troosten, want ze had het heel erg lastig met haar puberzoon, waar ze ALLES voor deed en dat werd te veel. De gezinssituatie was niet wat het moest zijn, maar goed. 's Avonds zijn we nog naar een concert in het instrumentenmuseum geweest. Er worden daar in de week workshops traditionele muziek gegeven en nu was het concert met alle leerlingen. Echt goed!
Zondag hebben we tegen de middag pizza gemaakt en dan begonnen om definitief onze rugzak te maken. Maar al snel kwamen Oscar en Maria (de broer van Ana en zijn vrouw die naast Ana woonden) zeggen dat we naar Valle de la luna gingen. Waw, 't was prachtig. Een halfuur rijden van bij hen thuis en we zaten in zo'n andere omgeving. Prachtige bergen met alle kleuren die we op onze reis gezien hadden. Valle de la luna is een stuk rotsen die lijken op de maan. Geen idee hoe de maan eruit ziet, maar als het zo is als in La Paz, dan wil ik er wel wonen! 't Was de beste natuurafsluiter van onze reis die we ons konden indenken. Daarna reden we nog een beetje rond in de stad (Maria houdt van huizen kijken, want ze wil graag een nieuw huis bouwen) en dan naar het carnaval, wat vooral een water-en schuimgevecht was en de gringa's lieten ze natuurlijk niet met rust! Maar weeral: leuk om eens te zien en mee te maken. 's Avonds werkten we nog tot 1 uur om alles in de rugzak te krijgen, te wegen, dingen te versteken, kettingen van onze parels te maken om die eventueel aan te doen als we teveel gewicht zouden hebben en zo meer.
Maandag was onze laatste dag, maar nog een hele drukke! We bakten pannenkoeken voor heel de familie, maakten de rest van onze valies, gingen naar het carnaval (deze keer zonder waterballonnen, maar wel met mooie dansen), kochten cadeuatjes voor onze gastfamilie (wat gewoon onmogelijk was; want overal waar we gingen, gingen ze met ons mee!) en leerden nog een dobbelspel spelen. Op straat was het overal feest met muziek en waren de mensen aan het dansen en vooral veel aan het drinken. Het was dan ook de allerslechtste dag om te vertrekken uit Bolivia. Als er 3 dagen zijn dat de mensen écht niet werken, dan is het met carnaval. De taxi's rden dus amper of ze waren straalbezopen. Gelukkig wou Oscar ons voeren naar de luchthaven. We moesten er zijn om 4 uur, maar omdat we hem zijn slaap niet wilden afpakken, heeft hij ons rond 12 uur gebracht. Daar hebben wij dan met een echte weegschaal alles gewogen, nog wat verstoken, nog een paar dingen achter gelaten, gewacht en dan om 7 uur waren we eindelijk weg. Maar de douane deed nog even moeilijk. Katrien had in haar handbagage speciale draden zitten om armbanden te maken. De douanier heeft er zelfs aan geroken en van geproefd of er geen drugs aanhing. Daarna een grote controle in haar rugzak en een aantekening op de zwarte lijst.
Ons vliegtuig had ergens een defect, waardoor we meer dan een uur te laat opstegen (ik dacht dat het amper 5 minuten was, maar de slaap had me blijkbaar toch beter te pakken dan ik dacht!) en 8 uur later onze vlucht in Miami naar Madrid misten. Maar geen probleem, we kregen direct een andere vlucht via Londen, waardoor we zelfs nog vroeger thuis waren. Nog 36 uur zetten we voet aan wal in ons Belgenlandje! In Bolivia voelden we ons fantastisch in de kleren die we aanhadden (Katrien is in haar pyama naar huis gekomen...), maar tussen alle zakenmensen tussen Londen en Brussel werd het duidelijk dat de reis gedaan was en we ons weer aan de Belgische normen moesten aanpassen...
Maar we zijn blij dat we thuis zijn. Het is aanpassen, dat zeker. WC-papier dat terug in de WC mag en niet in de vuilbak moet, auto's die voor je stoppen, de belbus die boos is omdat ik er om 17u45 was en niet om 17u43, de bus die je niet overal waar je maar wil afzet, geen auto's die meer hun toeter dan hun rem gebruiken, geen overvolle markten, geen jongens die ons nafluiten, geen 'sapkeskraampjes' meer op de straat, geen schoenenpoetsers, geen traditionele kledij meer en zo kan ik wel nog even doorgaan...
Annelien
ik weet het, ik weet... We zijn al bijna een week thuis en jullie hebben het verhaal over La Paz nog niet gehoord, wat echt nog de moeite is eigenlijk. Ik graaf even in mijn geheugen en haal de mooie herinneringen van onder alle Belgische indrukken die er al bovenop gegooid zijn.
Dus, donderdagmorgen rond 6u30 kwamen we toe in La Paz en belden we naar Hilda. Niet veel later kwam ze de busterminal binnengerend en namen we de taxi naar haar huis. Wij hadden gehoopt even te kunnen slapen na onze nacht op de bus, maar niets daarvan. Ana, de dochter van Hilda, had twee Japanse meisjes op bezoek en ze gingen samen de stad bezoeken. Een geleide wandeling konden we niet laten schieten natuurlijk! We deden al onze kleren aan (brrrr... 't Was maar vijf graden en nergens verwarming!) en de bus op naar de stad. Waw, we waren onder de indruk. We dachten dat het weer een reuzestad zou zijn, maar het centrum was echt de moeite. Kleine straatjes, mooie kerken en dan natuurlijk calle de las bruchas, de heksenstraat. Daar verkopen heksen hun waar: gedroogde lamafoetussen, magische stenen, pallosanto, allerlei kruiden en theetjes... En stinken!!!! Woehoe, 'k denk dat er in elke winkel toch ook een lamafoetus lag te rotten!
's Middags hebben we dan toch een dutje kunnen doen en rond 17u zijn we naar een grote markt geweest waar ze allemaal miniatuurtjes verkopen. Alles vind je er in het klein: huizen, auto's, camions, keukens, zetels, winkels, diploma's... Op 24 januari geven de mensen die kleine dingen aan elkaar om elkaar iets toe te wensen. Als je bv. wil dat iemand een lief heeft, dan geef je hem een kip. Wil je een lief met geld, geef je een kip met gouden eieren. 't Was leuk om Ana zo geboeid te horen vertellen. We dronken nog Api (een plaatselijk warm drankje gemaakt van rode mais) en aten gegrilde koeienhart. Een aanrader!
Vrijdag hebben we het instrumentenmuseum bezocht, wat heel leuk was. Oude en nieuwe instrumenten en sommige echt suêrmooi versierd. Buiten konden we ook zelf wat muziek maken. 's Avonds zijn we naar een openluchtconcert geweest (jajaja, u leest het goed, 't was ijzig koud!): carnavalmuziek! Iedereen vond het de max toen we begonnen te dansen, we werden zelfs geinterviewd door de tv! Maar 'k dnek dat ons Spaans niet goed genoeg was om het uit te zenden. We hebben het in elk geval toch niet gezien.
Zaterdag was een dagje thuis. Ana een beetje troosten, want ze had het heel erg lastig met haar puberzoon, waar ze ALLES voor deed en dat werd te veel. De gezinssituatie was niet wat het moest zijn, maar goed. 's Avonds zijn we nog naar een concert in het instrumentenmuseum geweest. Er worden daar in de week workshops traditionele muziek gegeven en nu was het concert met alle leerlingen. Echt goed!
Zondag hebben we tegen de middag pizza gemaakt en dan begonnen om definitief onze rugzak te maken. Maar al snel kwamen Oscar en Maria (de broer van Ana en zijn vrouw die naast Ana woonden) zeggen dat we naar Valle de la luna gingen. Waw, 't was prachtig. Een halfuur rijden van bij hen thuis en we zaten in zo'n andere omgeving. Prachtige bergen met alle kleuren die we op onze reis gezien hadden. Valle de la luna is een stuk rotsen die lijken op de maan. Geen idee hoe de maan eruit ziet, maar als het zo is als in La Paz, dan wil ik er wel wonen! 't Was de beste natuurafsluiter van onze reis die we ons konden indenken. Daarna reden we nog een beetje rond in de stad (Maria houdt van huizen kijken, want ze wil graag een nieuw huis bouwen) en dan naar het carnaval, wat vooral een water-en schuimgevecht was en de gringa's lieten ze natuurlijk niet met rust! Maar weeral: leuk om eens te zien en mee te maken. 's Avonds werkten we nog tot 1 uur om alles in de rugzak te krijgen, te wegen, dingen te versteken, kettingen van onze parels te maken om die eventueel aan te doen als we teveel gewicht zouden hebben en zo meer.
Maandag was onze laatste dag, maar nog een hele drukke! We bakten pannenkoeken voor heel de familie, maakten de rest van onze valies, gingen naar het carnaval (deze keer zonder waterballonnen, maar wel met mooie dansen), kochten cadeuatjes voor onze gastfamilie (wat gewoon onmogelijk was; want overal waar we gingen, gingen ze met ons mee!) en leerden nog een dobbelspel spelen. Op straat was het overal feest met muziek en waren de mensen aan het dansen en vooral veel aan het drinken. Het was dan ook de allerslechtste dag om te vertrekken uit Bolivia. Als er 3 dagen zijn dat de mensen écht niet werken, dan is het met carnaval. De taxi's rden dus amper of ze waren straalbezopen. Gelukkig wou Oscar ons voeren naar de luchthaven. We moesten er zijn om 4 uur, maar omdat we hem zijn slaap niet wilden afpakken, heeft hij ons rond 12 uur gebracht. Daar hebben wij dan met een echte weegschaal alles gewogen, nog wat verstoken, nog een paar dingen achter gelaten, gewacht en dan om 7 uur waren we eindelijk weg. Maar de douane deed nog even moeilijk. Katrien had in haar handbagage speciale draden zitten om armbanden te maken. De douanier heeft er zelfs aan geroken en van geproefd of er geen drugs aanhing. Daarna een grote controle in haar rugzak en een aantekening op de zwarte lijst.
Ons vliegtuig had ergens een defect, waardoor we meer dan een uur te laat opstegen (ik dacht dat het amper 5 minuten was, maar de slaap had me blijkbaar toch beter te pakken dan ik dacht!) en 8 uur later onze vlucht in Miami naar Madrid misten. Maar geen probleem, we kregen direct een andere vlucht via Londen, waardoor we zelfs nog vroeger thuis waren. Nog 36 uur zetten we voet aan wal in ons Belgenlandje! In Bolivia voelden we ons fantastisch in de kleren die we aanhadden (Katrien is in haar pyama naar huis gekomen...), maar tussen alle zakenmensen tussen Londen en Brussel werd het duidelijk dat de reis gedaan was en we ons weer aan de Belgische normen moesten aanpassen...
Maar we zijn blij dat we thuis zijn. Het is aanpassen, dat zeker. WC-papier dat terug in de WC mag en niet in de vuilbak moet, auto's die voor je stoppen, de belbus die boos is omdat ik er om 17u45 was en niet om 17u43, de bus die je niet overal waar je maar wil afzet, geen auto's die meer hun toeter dan hun rem gebruiken, geen overvolle markten, geen jongens die ons nafluiten, geen 'sapkeskraampjes' meer op de straat, geen schoenenpoetsers, geen traditionele kledij meer en zo kan ik wel nog even doorgaan...
Annelien
16 februari 2012
It's raining, men, halleluja!
Van de snikhete warmte zijn we nu in een typisch Belgisch weertje terecht gekomen: regen! Een goede voorbereiding op onze thuiskomst, hier in Cochabamba. Alleen kraait er hier geen haan als de straten blank staan en de markt onder water staat. Ze hebben hier geen riolen en als het regent, regent het echt hard. Gelukkig enkel vanaf een uur of 7 's avonds en dan heel de nacht tot een uur of 10 in de morgen. Maar de stad is niet de moeite waard om te bezoeken. Fatima, een vriendin van Narda, had ons met pinkelende ogen verteld dat ze Cochabamba zalig vond, maar dat zal dan toch ook maar alleen zijn omdat haar lief van hier is! Wij vinden er maar niets aan, maar goed, we hebben eens goed kunnen uitslapen en vandaag hebben we de spinaziemilkshake ontdekt! Njammie, njammie! Straks een worsteltoernooi om onze spierballen te testen! ;) Maar we zijn wel terug in écht Bolivia. In Santa Cruz voelden we ons niet meer in Bolivia. Door de warmte droeg niemand traditionele kledij en Santa Cruz is ook een heel rijke stad, dus geen bedelaars en al veel meer verwestering.
Ik moet jullie nog vertellen over het verjaardagsfeest! Zoals ik zei, we moesten eeuwen wachten op de poppemiekes. Kleren passen, schoenen erbij (met hakken van wel 10 centimeter of meer!), wimpers krullen en weer ontkrullen, borsten in hun kleed persen... Man man man! Niets voor Katrien en mij natuurlijk. Maar wel eens leuk om mee te maken. Dan naar de bar, waar het er meer om ging om leuke foto's te nemen om op facebook te zetten en zo te kunnen tonen aan heel de wereld wat voor een leuke avond ze wel gehad hadden. Katrien en ik hebben nog het meest gedanst van allemaal, maar 't was leuk, daar niet van. En vooral grappig om die meisjes bezig te zien. Maar veel te sjiek natuurlijk. Wij op onze birkenstocks tussen al die wijven op hoge hakken en minikleedjes.
Toen zij nog naar een andere plek gingen om te dansen, hebben wij de taxi naar huis genomen om te slapen. Zondag was het dan verjaardagdag! Het begon met pannenkoeken in de ochtend, met dank aan Katrien! Daarna gingen we normaal eten op een benefiet bij het project waar we gewerkt hebben, maar toen we daar toekwamen fluisterde Olga ons toe dat we enkel iets gingen drinken en ergens iets anders zouden eten. OK, we zouden wel zien! De Belgen waren er ook, 't was gezellig. Na een half uur waren we weg naar een megarestaurant met typische Boliviaanse gerechten. 't Was superlekker. Het was een restaurant waar er liedjes werden gezongen voor jarigen of voor welk feest dan ook, dus een lied voor Narda en mij! Later kwamen ze ook nog zingen aan onze tafel. 't Was een speciale verjaardag! Iets wat ik in België nooit zou willen, maar waar we nu gewoon naartoe werden genomen. In de namiddag was er dan nog optocht van de kinderkoninginen van het carnaval. Zot gewoon hoeveel geld daar tegenaan word gegooid! Die meisjes worden dan in een reuzekleed gestoken en staan dan te zwaaien op een praalwagen. Ja, prestige is hier iets belangrijks.
's Avonds hebben Katrien en ik nog wafels en pannenkoeken gebakken voor iedereen, met chocoladesaus, ijs, fruit en ook zelfgemaakte Baileys! Mmmmm, dat gaan we ook zeker uitproberen als we in België zijn. We hebben er alleen de ingrediënten niet voor, maar daar vinden we wel iets op. :)
Maandag dan om 6 uur vertrokken met de bus naar Cochabamba. Olga en Carlos gaven ons nog elk een klein tasje cadeau. 't Zijn zo'n lieve mensen. Ook al waren we daar maar een maand geweest, toch hadden ze ons ook in ons hart gestopt en vonden ze het jammer dat we weggingen (of ze deden dan in elk geval goed alsof...). Wij waren vooral blij dat we uit de warmte wegkonden. De rit was weer supermooi, door het oerwoud. En de kwakzalververkopers waren ook terug. Op de bus komen er vaak mannen een of ander product verkopen om te vermageren of je beter te voelen of zo. En eerst gaat daar een halfuur vertellement aan vooraf over de gezondheid en lijken die zalfjes, pilletjes en sapjes wondermiddelen. De Bolivianen kopen het in elk geval veel. Ze zouden beter wat minder suiker en vet eten. 4 lepels suiker in de koffie is hier de standaard, dus je kan al gaan denken...
Straks nemen we de nachtbus naar La Paz, waar we bij tia Hilda mogen slapen (de nicht van Carlos die zo graag vlechten in m'n haar maakt). Dan rest ons alleen nog een project te bezoeken en carnaval en het einde van onze reis te vieren voor we vertrekken. Si si si... Het begin van het einde! :)
Liefs,
Annelien
Ik moet jullie nog vertellen over het verjaardagsfeest! Zoals ik zei, we moesten eeuwen wachten op de poppemiekes. Kleren passen, schoenen erbij (met hakken van wel 10 centimeter of meer!), wimpers krullen en weer ontkrullen, borsten in hun kleed persen... Man man man! Niets voor Katrien en mij natuurlijk. Maar wel eens leuk om mee te maken. Dan naar de bar, waar het er meer om ging om leuke foto's te nemen om op facebook te zetten en zo te kunnen tonen aan heel de wereld wat voor een leuke avond ze wel gehad hadden. Katrien en ik hebben nog het meest gedanst van allemaal, maar 't was leuk, daar niet van. En vooral grappig om die meisjes bezig te zien. Maar veel te sjiek natuurlijk. Wij op onze birkenstocks tussen al die wijven op hoge hakken en minikleedjes.
Toen zij nog naar een andere plek gingen om te dansen, hebben wij de taxi naar huis genomen om te slapen. Zondag was het dan verjaardagdag! Het begon met pannenkoeken in de ochtend, met dank aan Katrien! Daarna gingen we normaal eten op een benefiet bij het project waar we gewerkt hebben, maar toen we daar toekwamen fluisterde Olga ons toe dat we enkel iets gingen drinken en ergens iets anders zouden eten. OK, we zouden wel zien! De Belgen waren er ook, 't was gezellig. Na een half uur waren we weg naar een megarestaurant met typische Boliviaanse gerechten. 't Was superlekker. Het was een restaurant waar er liedjes werden gezongen voor jarigen of voor welk feest dan ook, dus een lied voor Narda en mij! Later kwamen ze ook nog zingen aan onze tafel. 't Was een speciale verjaardag! Iets wat ik in België nooit zou willen, maar waar we nu gewoon naartoe werden genomen. In de namiddag was er dan nog optocht van de kinderkoninginen van het carnaval. Zot gewoon hoeveel geld daar tegenaan word gegooid! Die meisjes worden dan in een reuzekleed gestoken en staan dan te zwaaien op een praalwagen. Ja, prestige is hier iets belangrijks.
's Avonds hebben Katrien en ik nog wafels en pannenkoeken gebakken voor iedereen, met chocoladesaus, ijs, fruit en ook zelfgemaakte Baileys! Mmmmm, dat gaan we ook zeker uitproberen als we in België zijn. We hebben er alleen de ingrediënten niet voor, maar daar vinden we wel iets op. :)
Maandag dan om 6 uur vertrokken met de bus naar Cochabamba. Olga en Carlos gaven ons nog elk een klein tasje cadeau. 't Zijn zo'n lieve mensen. Ook al waren we daar maar een maand geweest, toch hadden ze ons ook in ons hart gestopt en vonden ze het jammer dat we weggingen (of ze deden dan in elk geval goed alsof...). Wij waren vooral blij dat we uit de warmte wegkonden. De rit was weer supermooi, door het oerwoud. En de kwakzalververkopers waren ook terug. Op de bus komen er vaak mannen een of ander product verkopen om te vermageren of je beter te voelen of zo. En eerst gaat daar een halfuur vertellement aan vooraf over de gezondheid en lijken die zalfjes, pilletjes en sapjes wondermiddelen. De Bolivianen kopen het in elk geval veel. Ze zouden beter wat minder suiker en vet eten. 4 lepels suiker in de koffie is hier de standaard, dus je kan al gaan denken...
Straks nemen we de nachtbus naar La Paz, waar we bij tia Hilda mogen slapen (de nicht van Carlos die zo graag vlechten in m'n haar maakt). Dan rest ons alleen nog een project te bezoeken en carnaval en het einde van onze reis te vieren voor we vertrekken. Si si si... Het begin van het einde! :)
Liefs,
Annelien
12 februari 2012
Blaffende honden, gevaarlijke taxichauffeurs en tarantula's!
Terwijl ik in België nu al jarig ben, is het hier nog maar 20 uur en ben ik nog even een gelukkige drieëntwintiger! Deze avond gaan we salsa dansen met Narda, de dochter van het gezin die morgen ook jarig is. We hebben pas deze week ontdekt dat ze ooit kampioene geweest is in salsadansen! Hadden we dat geweten waren we wel eens meer uit geweest met haar... Maar goed, ideaal dus om onze verjaardagen te vieren! En alleen met meisjes, de novios-vriendjes- mogen niet mee, zodat de meisjes zich niet moeten bezighouden met hen. Jaja... en wij die dachten dat er hier nog een vrouw-aan-de-haard-politiek heerste! We zijn benieuwd hoeveel mannen er zich zullen verkleden in vrouwen om er toch bij te zijn... :)
Maar het gaat goed met ons. De laatste 10 dagen van ons avontuur zijn begonnen, ons hoofd zit steeds meer in België, maar we genieten er ook nog altijd van om hier te zijn. Het gezin waar we wonen is heel erg leuk. Carlos, de papa, maakt heel de tijd grappen met ons, maar met ons Spaans weten we niet altijd of hij nu iets zegt om te lachen of niet. Olga, de mama, praat heel erg graag en vertelt ons van alles over het land, over het eten enz. En dan is er ook tia Hilda, tante Hilda. Het is de nicht van Carlos die op bezoek is. Wat eerst gepland was als 'ik ga eens drie dagen langs bij Carlos' is nu al drie weken geworden. Maar 't is een ongelooflijk gezellige die supergraag lacht. 'k Ben blij dat ze haar vertrek altijd uitstelt. En dan is er nog Campion, de hond... Hij is zo oud waardoor hij ons nooit herkend als we terugkeren van 3 dagen bij de jongens. Hij vergeet altijd wie we zijn en dat we ok zijn. Om naar onze kamer te gaan moeten we de koer oversteken waar hij dus ook zit. Amai, door de lieve straathonden hier was ik m'n hondenangst verloren, maar als Camion grommend en blaffend op ons af komt stormen kan ik toch niet snel genoeg binnen zijn!!! Nu hebben we een paar bezems die we altijd meenemen om hem eventueel af te weren. Amai amai...
Vorig weekend zijn we naar Samaipata geweest, een klein dorpje op het platteland, dicht bij de jungle, waar ook de mensen van santa Cruz naartoe gaan om eens een weekendje uit de stad te zijn. Ook met carnaval gaan veel mensen naar daar om te vluchten van de driedaagse vol water, verf, spuitbussen, dronken mannen die je lastige vallen, om van de travestieten maar te zwijgen... (Later daar meer over).
't Deed goed om eens uit de drukte van de stad te zijn en vooral om eens uit de hitte te zijn. Samaipata ligt 1000 meter hoger dan santa Cruz, waardoor het er iets koeler is. Veel hebben we er niet gedaan, behalve de watervallen en de inkaruïnes bezocht. Maar na Machu Pichu in Peru kunnen nog weinig ruïnes ons bekoren. Maar 't was een mooie wandeling. de watervallen waren ook niet wat ze moesten zijn, maar dat kwam eerder door de taxichauffeur die ons er naartoe zou brengen. 't was een jonge gast (jajaja, stap nooit in een taxi met een jonge gast) en toen we even aan het rijden waren belde hij iemand op en hoorde ik hem "Tengo 2 gringas, vamos a las cuevas" en iets van "a la esquina", wat zoveel wil zeggen: "er zitten twee gringa's (het scheldwoord dat ze gebruiken voor de blanken) in m'n taxe, we gaan naar de watervallen ... aan de hoek". Of hij nog iemand moest oppikken op de hoek of een afspraak had met zijn vrienden om ons te overvallen op de hoek, dat weten we nog altijd niet, maar toen ik hem vroeg waarom hij naar iemand had gebeld om te zeggen dat er 2 gringa's in zijn taxi zaten op weg naar de watervallen zei hij niets en zette opeens zijn radio loeihard. Voor ons teken genoeg om het laatste te denken, dus zijn we maar uitgestapt. Gelukkig liet hij ons zonder veel problemen gaan. Maar we waren er even toch neit goed van. Wie weet was het niets en maakten we ons zorgen om niets, maar we zouden het ons toch beklaagd hebben als ze ons geld en onze camera gepakt zouden hebben. Gelukkig passeerde er dan net een bus waarmee we mee konden en hebben we toch nog de watervallen gezien.
Dinsdag waren we dan nog een dagje thuis en hebben we koekjes gebakken met Genesis, de kleindochter van Olga. Woensdag dan voor de laatste keer vertrokken naar La Republica. Om 7 uur moesten we aan de officina staan. Om 6u57 waren we daar, samen met Ivo, de Duitse vrijwilliger, maar de bus was al vertrokken. Nu het school is gaan alle leerkachten elke dag met een schoolbus naar het schooltje bij de 'instelling'. Onderweg pikken ze kinderen op van het dorp. Om 11 uur gingen ze nog eens met de 4x4 ook naar daar om materiaal mee te nemen, dus konden we dan mee. Hadden we dat op voorhand geweten hadden we wel wat later opgestaan dan 5u30! Maar Cleo, de directrice, leende ons haar zetel, dus sliepen we daar nog een beetje. 11 uur Boliviaanse tijd vertrokken we dan eindelijk (11u45 dus...). Onderweg moesten we nog een kast ophalen en om 14 uur waren we dan eindelijk daar. Eerst gegeten en dan met de jongens een T-shirt betekend en beschilderd. Dat vonden ze superleuk. Ondertussen is heel hun kleerkast volgeschreven, denk ik! En er waren mooie dingen bij. de jongen die onze foto's gewist had was naar huis, wat misschien goed was voor ons humeur. 's Avonds hebben we dan toneeltjes gespeeld met de maskers die we gemaakt hadden.
Donderdag weer vroeg uit ons bed (5u15! en dat terwijl we heel de nacht bijna niet geslapen hadden omdat Hugo, de begeleider, zich buiten onder ons raam had gelegd om te slapen en ONGELOOFLIJK hard snurkte. Lieve hemel! "Zo'ne vent moet ik echt nooit hebben!" zeiden we alletwee) om mee te helpen met Suzanno om de koeien te melken. Suzanno is een man die gescheiden is 8 jaar geleden en daar nu zijn huis heeft en helpt met de koeien en de tuin te verzorgen. Maar hij is het een beetje beu, want de jongens doen niet veel, zegt hij. Veel meer dan geluisterd naar zijn verhaal hebben we niet gedaan, want van koeien melken kunnen we niets! Amai, daar moet je armspieren voor hebben! Maar 't was een mooie zonsopgang. We kropen nog even terug in ons bed tot ik de jongens onder ons raam 'tarantulla' hoorde zeggen. Dat wou ik wel eens van dicht zien! De jongens waren er gewoon met een stok mee aan het spelen, maar ze wisten wel wat ze deden. Gelukkig heb ik minder angst van spinnen dan van honden! Maar 'k was toch blij dat onze slaapkamerdeur altijd dicht is... :)
Om 8u30 begon de school en dat leek een metamorfose. Opeens hadden alle jongens schoenen aan, een witte (ahum...) T-shirt en een deftige broek. De bus kwam toe, iedereen de klas in en ondertussen sneden Katrien en ik alle groenten voor de pizza die we 's avonds gingen maken. 't Was een ongelooflijk doefe dag met veel muggen, lastig dus! In de namiddag begonnen we met de piñata kapot te gooien. Amai, de jongens kunnen nogal in bomen klimmen! Toen hij daar hoog ging mochten de jongens met stenen gooien. 't Was superleuk om te zien toen de eerste snoepen eruit vielen. Allemaal aan het graaien! De plas modder waar alles in lag kon hen niet schelen!
Daarna batikten we nog een broek en maakten we de pizza en de koekjes. Een leuke namiddag en superlekkere pizza 's avonds! We keken nog samen naar een film over Eminem (de jongens zijn grote hip hop-fan) en dan was het tijd om te gaan slapen.
Vrijdag liep even anders dan gedacht. Heel de nacht had het enorm hard geregend en ook 's morgens bleven de stortbuien komen, waardoor het onmogelijk was voor de bus om te komen. Dus geen school! We hadden niet echt meer iet s gepland om te doen, maar armbandjes maken vinden ze allemaal leuk en vooral armbandjes voor ons maken vinden ze leuk, zeker omdat het onze laatste dag was en ze allemaal iets wouden geven. de begeleiders bedankten ons en zeiden dat we hele leuke dingen gedaan hadden, eens iets anders dan anders, dat we de jongens nieuwe dingen geleerd hadden, wat tof was. Wij zeiden dat het misschien te veel voor meisjes was, maar ze zeiden dat dat niet slecht was. Leuk om te horen!
Even was het niet duidelijk of we wel thuid zouden raken door de regen, maar uiteindelijk kwam de auto ons toch halen. De wegen waren 1 grote modderpoel! Overal water, zot! Rond 17u. waren we in de officina en bleven we nog een tijd met Cleo praten. Zo'n toffe en opgewekte madam. Altijd met een reuzeglimlach, voor het minste een schaterlach. Echt leuk om met haar te praten. Gisteren zijn er ook 4 nieuwe vrijwilligers toegekomen uit Gent en ze vroeg of wij hen een beetje wilden rondleiden in de stad. Vlug naar huis, gedoucht, gegeten en dan vertrokken naar het precarnaval met de Belgen. 3 meisjes en een jongen. 't Was leuk om weer eens 'eigen volk' te zien en hen van alles uit te leggen en te merken dat we toch dezelfde dingen raar vinden hier. O ja, nog de anekdote van de travestieten. We waren dus naar de optocht van het carnaval aan het kijken, toen er opeens twee vrouwen (al denken we dat het mannen waren) ons uit het publiek trokken om mee te dansen in de straat. Bij deze hebben we dus ook meegedanst in het carnaval! Anderen moeten daar 150 dollar voor betalen! :)
Vandaag zijn we de Belgen gaan oppikken in de officina, waar we eerst vertaler moesten spelen, want ze kunnen amper een woord Spaans en Cleo kan alleen maar Spaans. Toen dacht ik, ja, we kunnen toch al wat. Waar is de tijd dat we ook maar 10 woorden kenden! Daarna hebben we ze getoond hoe ze de bus moeten pakken tot aan het gastgezin en hier dan wat kennis gemaakt met Olga en Carlos. De rest van de dag was rustig. Lang aan tafel gezeten en gebabbeld, een cadeautje gaan kopen voor de familie en voor Olga die maandag jarig is.
Morgen is onze laatste dag hier en maandag vertrekken we naar Cochabamba, tenminste als het niet te veel meer regent, want er ligt nog geen asfalt. Anders wordt het het vliegtuig tot in La Paz, maar voorlopig geen problemen.
Zo, tijd om ons enige afgewassen kleedje uit de rugzak te pakken, tia Hilda een vlecht in m'n haar te laten maken (Haha, elke dag vraagt ze of ze m'n haar mag vlechten. Ze doet dat supergraag en kan het ook echt goed.) en dan te wachten tot alle Boliviaanse poppemiekes klaar zijn met hun 20 kleedjes te passen, hun make-up en haar te doen en dan zou je hun nagels moeten zien. Picasso heeft er niets aan.
Pero... Viva la fiesta!
Una buena noche para todo!
Annelien
Maar het gaat goed met ons. De laatste 10 dagen van ons avontuur zijn begonnen, ons hoofd zit steeds meer in België, maar we genieten er ook nog altijd van om hier te zijn. Het gezin waar we wonen is heel erg leuk. Carlos, de papa, maakt heel de tijd grappen met ons, maar met ons Spaans weten we niet altijd of hij nu iets zegt om te lachen of niet. Olga, de mama, praat heel erg graag en vertelt ons van alles over het land, over het eten enz. En dan is er ook tia Hilda, tante Hilda. Het is de nicht van Carlos die op bezoek is. Wat eerst gepland was als 'ik ga eens drie dagen langs bij Carlos' is nu al drie weken geworden. Maar 't is een ongelooflijk gezellige die supergraag lacht. 'k Ben blij dat ze haar vertrek altijd uitstelt. En dan is er nog Campion, de hond... Hij is zo oud waardoor hij ons nooit herkend als we terugkeren van 3 dagen bij de jongens. Hij vergeet altijd wie we zijn en dat we ok zijn. Om naar onze kamer te gaan moeten we de koer oversteken waar hij dus ook zit. Amai, door de lieve straathonden hier was ik m'n hondenangst verloren, maar als Camion grommend en blaffend op ons af komt stormen kan ik toch niet snel genoeg binnen zijn!!! Nu hebben we een paar bezems die we altijd meenemen om hem eventueel af te weren. Amai amai...
Vorig weekend zijn we naar Samaipata geweest, een klein dorpje op het platteland, dicht bij de jungle, waar ook de mensen van santa Cruz naartoe gaan om eens een weekendje uit de stad te zijn. Ook met carnaval gaan veel mensen naar daar om te vluchten van de driedaagse vol water, verf, spuitbussen, dronken mannen die je lastige vallen, om van de travestieten maar te zwijgen... (Later daar meer over).
't Deed goed om eens uit de drukte van de stad te zijn en vooral om eens uit de hitte te zijn. Samaipata ligt 1000 meter hoger dan santa Cruz, waardoor het er iets koeler is. Veel hebben we er niet gedaan, behalve de watervallen en de inkaruïnes bezocht. Maar na Machu Pichu in Peru kunnen nog weinig ruïnes ons bekoren. Maar 't was een mooie wandeling. de watervallen waren ook niet wat ze moesten zijn, maar dat kwam eerder door de taxichauffeur die ons er naartoe zou brengen. 't was een jonge gast (jajaja, stap nooit in een taxi met een jonge gast) en toen we even aan het rijden waren belde hij iemand op en hoorde ik hem "Tengo 2 gringas, vamos a las cuevas" en iets van "a la esquina", wat zoveel wil zeggen: "er zitten twee gringa's (het scheldwoord dat ze gebruiken voor de blanken) in m'n taxe, we gaan naar de watervallen ... aan de hoek". Of hij nog iemand moest oppikken op de hoek of een afspraak had met zijn vrienden om ons te overvallen op de hoek, dat weten we nog altijd niet, maar toen ik hem vroeg waarom hij naar iemand had gebeld om te zeggen dat er 2 gringa's in zijn taxi zaten op weg naar de watervallen zei hij niets en zette opeens zijn radio loeihard. Voor ons teken genoeg om het laatste te denken, dus zijn we maar uitgestapt. Gelukkig liet hij ons zonder veel problemen gaan. Maar we waren er even toch neit goed van. Wie weet was het niets en maakten we ons zorgen om niets, maar we zouden het ons toch beklaagd hebben als ze ons geld en onze camera gepakt zouden hebben. Gelukkig passeerde er dan net een bus waarmee we mee konden en hebben we toch nog de watervallen gezien.
Dinsdag waren we dan nog een dagje thuis en hebben we koekjes gebakken met Genesis, de kleindochter van Olga. Woensdag dan voor de laatste keer vertrokken naar La Republica. Om 7 uur moesten we aan de officina staan. Om 6u57 waren we daar, samen met Ivo, de Duitse vrijwilliger, maar de bus was al vertrokken. Nu het school is gaan alle leerkachten elke dag met een schoolbus naar het schooltje bij de 'instelling'. Onderweg pikken ze kinderen op van het dorp. Om 11 uur gingen ze nog eens met de 4x4 ook naar daar om materiaal mee te nemen, dus konden we dan mee. Hadden we dat op voorhand geweten hadden we wel wat later opgestaan dan 5u30! Maar Cleo, de directrice, leende ons haar zetel, dus sliepen we daar nog een beetje. 11 uur Boliviaanse tijd vertrokken we dan eindelijk (11u45 dus...). Onderweg moesten we nog een kast ophalen en om 14 uur waren we dan eindelijk daar. Eerst gegeten en dan met de jongens een T-shirt betekend en beschilderd. Dat vonden ze superleuk. Ondertussen is heel hun kleerkast volgeschreven, denk ik! En er waren mooie dingen bij. de jongen die onze foto's gewist had was naar huis, wat misschien goed was voor ons humeur. 's Avonds hebben we dan toneeltjes gespeeld met de maskers die we gemaakt hadden.
Donderdag weer vroeg uit ons bed (5u15! en dat terwijl we heel de nacht bijna niet geslapen hadden omdat Hugo, de begeleider, zich buiten onder ons raam had gelegd om te slapen en ONGELOOFLIJK hard snurkte. Lieve hemel! "Zo'ne vent moet ik echt nooit hebben!" zeiden we alletwee) om mee te helpen met Suzanno om de koeien te melken. Suzanno is een man die gescheiden is 8 jaar geleden en daar nu zijn huis heeft en helpt met de koeien en de tuin te verzorgen. Maar hij is het een beetje beu, want de jongens doen niet veel, zegt hij. Veel meer dan geluisterd naar zijn verhaal hebben we niet gedaan, want van koeien melken kunnen we niets! Amai, daar moet je armspieren voor hebben! Maar 't was een mooie zonsopgang. We kropen nog even terug in ons bed tot ik de jongens onder ons raam 'tarantulla' hoorde zeggen. Dat wou ik wel eens van dicht zien! De jongens waren er gewoon met een stok mee aan het spelen, maar ze wisten wel wat ze deden. Gelukkig heb ik minder angst van spinnen dan van honden! Maar 'k was toch blij dat onze slaapkamerdeur altijd dicht is... :)
Om 8u30 begon de school en dat leek een metamorfose. Opeens hadden alle jongens schoenen aan, een witte (ahum...) T-shirt en een deftige broek. De bus kwam toe, iedereen de klas in en ondertussen sneden Katrien en ik alle groenten voor de pizza die we 's avonds gingen maken. 't Was een ongelooflijk doefe dag met veel muggen, lastig dus! In de namiddag begonnen we met de piñata kapot te gooien. Amai, de jongens kunnen nogal in bomen klimmen! Toen hij daar hoog ging mochten de jongens met stenen gooien. 't Was superleuk om te zien toen de eerste snoepen eruit vielen. Allemaal aan het graaien! De plas modder waar alles in lag kon hen niet schelen!
Daarna batikten we nog een broek en maakten we de pizza en de koekjes. Een leuke namiddag en superlekkere pizza 's avonds! We keken nog samen naar een film over Eminem (de jongens zijn grote hip hop-fan) en dan was het tijd om te gaan slapen.
Vrijdag liep even anders dan gedacht. Heel de nacht had het enorm hard geregend en ook 's morgens bleven de stortbuien komen, waardoor het onmogelijk was voor de bus om te komen. Dus geen school! We hadden niet echt meer iet s gepland om te doen, maar armbandjes maken vinden ze allemaal leuk en vooral armbandjes voor ons maken vinden ze leuk, zeker omdat het onze laatste dag was en ze allemaal iets wouden geven. de begeleiders bedankten ons en zeiden dat we hele leuke dingen gedaan hadden, eens iets anders dan anders, dat we de jongens nieuwe dingen geleerd hadden, wat tof was. Wij zeiden dat het misschien te veel voor meisjes was, maar ze zeiden dat dat niet slecht was. Leuk om te horen!
Even was het niet duidelijk of we wel thuid zouden raken door de regen, maar uiteindelijk kwam de auto ons toch halen. De wegen waren 1 grote modderpoel! Overal water, zot! Rond 17u. waren we in de officina en bleven we nog een tijd met Cleo praten. Zo'n toffe en opgewekte madam. Altijd met een reuzeglimlach, voor het minste een schaterlach. Echt leuk om met haar te praten. Gisteren zijn er ook 4 nieuwe vrijwilligers toegekomen uit Gent en ze vroeg of wij hen een beetje wilden rondleiden in de stad. Vlug naar huis, gedoucht, gegeten en dan vertrokken naar het precarnaval met de Belgen. 3 meisjes en een jongen. 't Was leuk om weer eens 'eigen volk' te zien en hen van alles uit te leggen en te merken dat we toch dezelfde dingen raar vinden hier. O ja, nog de anekdote van de travestieten. We waren dus naar de optocht van het carnaval aan het kijken, toen er opeens twee vrouwen (al denken we dat het mannen waren) ons uit het publiek trokken om mee te dansen in de straat. Bij deze hebben we dus ook meegedanst in het carnaval! Anderen moeten daar 150 dollar voor betalen! :)
Vandaag zijn we de Belgen gaan oppikken in de officina, waar we eerst vertaler moesten spelen, want ze kunnen amper een woord Spaans en Cleo kan alleen maar Spaans. Toen dacht ik, ja, we kunnen toch al wat. Waar is de tijd dat we ook maar 10 woorden kenden! Daarna hebben we ze getoond hoe ze de bus moeten pakken tot aan het gastgezin en hier dan wat kennis gemaakt met Olga en Carlos. De rest van de dag was rustig. Lang aan tafel gezeten en gebabbeld, een cadeautje gaan kopen voor de familie en voor Olga die maandag jarig is.
Morgen is onze laatste dag hier en maandag vertrekken we naar Cochabamba, tenminste als het niet te veel meer regent, want er ligt nog geen asfalt. Anders wordt het het vliegtuig tot in La Paz, maar voorlopig geen problemen.
Zo, tijd om ons enige afgewassen kleedje uit de rugzak te pakken, tia Hilda een vlecht in m'n haar te laten maken (Haha, elke dag vraagt ze of ze m'n haar mag vlechten. Ze doet dat supergraag en kan het ook echt goed.) en dan te wachten tot alle Boliviaanse poppemiekes klaar zijn met hun 20 kleedjes te passen, hun make-up en haar te doen en dan zou je hun nagels moeten zien. Picasso heeft er niets aan.
Pero... Viva la fiesta!
Una buena noche para todo!
Annelien
04 februari 2012
In mijn benen zitten duizend mieren, te dansen in het rond!
Terwijl het in Belgie steeds meer onder nul gaat, gaat het hier steeds verder boven nul! Ik zit te smelten achter de computer en ondertussen bijt ik op m'n tanden om niet te krabben aan de 101 muggenbeten op m'n benen (jaja, net als de mannen zijn de Boliviaanse muggen ook grote fan van de gringabenen!) Maar ach, je hoort ons niet klagen, we hebben het hier goed.
Ondertussen zijn we al twee keer 3 dagen naar La Republica gegaan. Vorige week heeft het veel geregend waardoor het veel koeler was dan anders. Voor de eerste keer hadden we het hier "koud" en hadden we spijt dat we onze trui niet meegenomen hadden. Woensdagmorgen hebben we film gekeken: Slummdog Millionaire. In de namiddag maakten we armbandjes. Maar veel geduld hadden de jongens niet om iets nieuws te leren... 'No puedo, no puedo' Ik kan het niet, hoorden we dan ook vaak.
Donderdag was bakdag. We maakten koekjes, pizza en brood. En dat allemaal in de houtoven, die ongelooflijk snel bakte! Alles was in vijf minuten klaar, zelfs het brood! 't Was leuk om de goodbruine broodjes uit de oven te zien komen, laat me maar zwijgen over de koekjes en de pizza! 't Was geslaagd.
Vrijdag hebben we gebatikt in de namiddag. Maar de jongens wisten niet goed wat het was en veel enthousiasme was er niet om knopen te leggen. Grote fout van ons: een voorbeeld spreekt meer tot de verbeelding... Maar toen de T-shirten uit de kleurstof kwamen en ze de knopen losmaakten waren ze wel allemaal heel blij. "Waw, de volgende keer zet ik m'n T-shirt vol knopen!" de rest van de tijd werd er gevoetbald, armbandjes gemaakt, gewerkt, veel ruzie gemaakt onderling (maar we kijken er al niet meer van op als de ene de andere meppen zit te verkopen) en speelden we het houten spel -waar we de naam niet meer van weten- waarbij je met stokken houtblokken omver moet gooien. Ik kreeg spontaan zin in een Belgische zomeravond met een fris pintje en een competitie met de buren! Ik ben alvast aan het oefenen! :)
De dagen die we thuis zijn vullen we met naar de markt gaan om inkopen te doen. Maar er zijn hier wel zo'n 20 markten in de stad. Niet te doen gewoon. En elke markt heeft zijn specialiteit qua aanbod, dus schuimden we gans de stad af om alles te vinden. Olga, de vrouw waar we bij wonen, weet gelukkig perfect waar we alles kunnen vinden. "En dan neem je bus 58 naar daar. Daar moet je dan overstappen op den 74. Niet veel later moet je dan nog eens overstappen op een andere 74, want daar is de rusthalte van de bussen en dan moet je maar vragen aan de chauffeur om je af te zetten aan de markt." We zijn nog maar een keer verdwaald, wat een prestatie is in deze grote stad met maar liefst 5 ringen. Nee, het is ongelooflijk hoe goed ze de stad kent. We vroegen waar we hangmatten konden kopen en ergens in een buitenwijk van de stad was er een klein winkeltje en dat wist ze gewoon!!
Zondag waren we ook in de stad en was er repetitie in de straten voor het carnaval. Waw!!! Superveel groepen die allemaal supermooi verkleed waren en dansten. En dat voor een repetitie. Alle ja, hier noemen ze dat 'precarnaval'. De 4 weekends voor het echt carnaval is, zijn er al optredens in de straten. 't Was mooi om te zien. En dat beloofd voor het echte carnaval, dat we net nog gaan meemaken! Onze laatste dagen zullen we vullen met dansen en feesten! :)
De voorbije dagen in La Republica waren iets minder leuk. Gisteren heeft een van de jongens al m'n foto's (toch die van de laatste weken)gewist op m'n camera en daar waren we echt niet blij mee. 't Is ook onze fout dat we de jongens onze camera geven, maar tot nu toe namen ze gewoon foto's, wat wel leuk was, zo moesten wij daar niet altijd aan denken en kregen we ook wat foto's uit hun oogpunt. Maar gisteren ging het dus mis. Chura wou de taal veranderen van het Nederlands naar het Spaans en per ongeluk (?) heeft hij het kaartje geformatteerd. Hij gebaarde van niets en trok daarna na 145 nieuwe foto's, maar zo dom zijn die Belgen nu ook niet. 'k Was superkwaad, maar veel konden we niet doen. Hij mag me nog 1000 euro geven, die foto's krijg ik toch niet terug. Gelukkig staan er al veel op internet. Da's met kinderen werken zeker... Niet enkel de glimlach als je hen een snoepje geeft, maar ook de miserie als ze iets mis doen. Maar ons humeur stond daardoor wel op nul en ik had niet veel zin meer om nog energie in die gasten te steken. Woensdag hebben we maskers in papier mache gemaakt voor carnaval, maar de meesten waren na een half uur al weg. Geen geduld om iets af te werken... 't Gaf ons niet echt energie om verder te doen. Gisteren dan die camera. In de namiddag deden we waterspelletjes, wat wel leuk was. Vandaag hebben we de maskers dan geschilderd. Ik vond het het allerleukst van allemaal, denk ik. Even terug naar m'n eigen kindertijd en werken met verf en kleuren!! Maar de jongens waren ook wel enthousiast.
We hadden ook een twister-spel gemaakt en een paar panfluiten en slaginstrumenten gekocht. Wae, sommigen kunnen echt goed spelen. We kunnen er nog iets van leren!
Dusja, ons enthousiasme van vorige week is wat getemperd. We dachten even om nu al te vertrekken, maar we hebben beloofd om nog een week te blijven, dus zullen we dat ook doen. Tegen volgende week zullen we wel al meer vergeten zijn dat onze foto's verdwenen zijn.
Zo, tijd om een cocktail te drinken en nog wat in ons dagboek te schrijven!
Veel liefs,
Annelien
P.S. SoFie, de mieren in onze benen slaan op de vele muggenbeten die we hebben!
Ondertussen zijn we al twee keer 3 dagen naar La Republica gegaan. Vorige week heeft het veel geregend waardoor het veel koeler was dan anders. Voor de eerste keer hadden we het hier "koud" en hadden we spijt dat we onze trui niet meegenomen hadden. Woensdagmorgen hebben we film gekeken: Slummdog Millionaire. In de namiddag maakten we armbandjes. Maar veel geduld hadden de jongens niet om iets nieuws te leren... 'No puedo, no puedo' Ik kan het niet, hoorden we dan ook vaak.
Donderdag was bakdag. We maakten koekjes, pizza en brood. En dat allemaal in de houtoven, die ongelooflijk snel bakte! Alles was in vijf minuten klaar, zelfs het brood! 't Was leuk om de goodbruine broodjes uit de oven te zien komen, laat me maar zwijgen over de koekjes en de pizza! 't Was geslaagd.
Vrijdag hebben we gebatikt in de namiddag. Maar de jongens wisten niet goed wat het was en veel enthousiasme was er niet om knopen te leggen. Grote fout van ons: een voorbeeld spreekt meer tot de verbeelding... Maar toen de T-shirten uit de kleurstof kwamen en ze de knopen losmaakten waren ze wel allemaal heel blij. "Waw, de volgende keer zet ik m'n T-shirt vol knopen!" de rest van de tijd werd er gevoetbald, armbandjes gemaakt, gewerkt, veel ruzie gemaakt onderling (maar we kijken er al niet meer van op als de ene de andere meppen zit te verkopen) en speelden we het houten spel -waar we de naam niet meer van weten- waarbij je met stokken houtblokken omver moet gooien. Ik kreeg spontaan zin in een Belgische zomeravond met een fris pintje en een competitie met de buren! Ik ben alvast aan het oefenen! :)
De dagen die we thuis zijn vullen we met naar de markt gaan om inkopen te doen. Maar er zijn hier wel zo'n 20 markten in de stad. Niet te doen gewoon. En elke markt heeft zijn specialiteit qua aanbod, dus schuimden we gans de stad af om alles te vinden. Olga, de vrouw waar we bij wonen, weet gelukkig perfect waar we alles kunnen vinden. "En dan neem je bus 58 naar daar. Daar moet je dan overstappen op den 74. Niet veel later moet je dan nog eens overstappen op een andere 74, want daar is de rusthalte van de bussen en dan moet je maar vragen aan de chauffeur om je af te zetten aan de markt." We zijn nog maar een keer verdwaald, wat een prestatie is in deze grote stad met maar liefst 5 ringen. Nee, het is ongelooflijk hoe goed ze de stad kent. We vroegen waar we hangmatten konden kopen en ergens in een buitenwijk van de stad was er een klein winkeltje en dat wist ze gewoon!!
Zondag waren we ook in de stad en was er repetitie in de straten voor het carnaval. Waw!!! Superveel groepen die allemaal supermooi verkleed waren en dansten. En dat voor een repetitie. Alle ja, hier noemen ze dat 'precarnaval'. De 4 weekends voor het echt carnaval is, zijn er al optredens in de straten. 't Was mooi om te zien. En dat beloofd voor het echte carnaval, dat we net nog gaan meemaken! Onze laatste dagen zullen we vullen met dansen en feesten! :)
De voorbije dagen in La Republica waren iets minder leuk. Gisteren heeft een van de jongens al m'n foto's (toch die van de laatste weken)gewist op m'n camera en daar waren we echt niet blij mee. 't Is ook onze fout dat we de jongens onze camera geven, maar tot nu toe namen ze gewoon foto's, wat wel leuk was, zo moesten wij daar niet altijd aan denken en kregen we ook wat foto's uit hun oogpunt. Maar gisteren ging het dus mis. Chura wou de taal veranderen van het Nederlands naar het Spaans en per ongeluk (?) heeft hij het kaartje geformatteerd. Hij gebaarde van niets en trok daarna na 145 nieuwe foto's, maar zo dom zijn die Belgen nu ook niet. 'k Was superkwaad, maar veel konden we niet doen. Hij mag me nog 1000 euro geven, die foto's krijg ik toch niet terug. Gelukkig staan er al veel op internet. Da's met kinderen werken zeker... Niet enkel de glimlach als je hen een snoepje geeft, maar ook de miserie als ze iets mis doen. Maar ons humeur stond daardoor wel op nul en ik had niet veel zin meer om nog energie in die gasten te steken. Woensdag hebben we maskers in papier mache gemaakt voor carnaval, maar de meesten waren na een half uur al weg. Geen geduld om iets af te werken... 't Gaf ons niet echt energie om verder te doen. Gisteren dan die camera. In de namiddag deden we waterspelletjes, wat wel leuk was. Vandaag hebben we de maskers dan geschilderd. Ik vond het het allerleukst van allemaal, denk ik. Even terug naar m'n eigen kindertijd en werken met verf en kleuren!! Maar de jongens waren ook wel enthousiast.
We hadden ook een twister-spel gemaakt en een paar panfluiten en slaginstrumenten gekocht. Wae, sommigen kunnen echt goed spelen. We kunnen er nog iets van leren!
Dusja, ons enthousiasme van vorige week is wat getemperd. We dachten even om nu al te vertrekken, maar we hebben beloofd om nog een week te blijven, dus zullen we dat ook doen. Tegen volgende week zullen we wel al meer vergeten zijn dat onze foto's verdwenen zijn.
Zo, tijd om een cocktail te drinken en nog wat in ons dagboek te schrijven!
Veel liefs,
Annelien
P.S. SoFie, de mieren in onze benen slaan op de vele muggenbeten die we hebben!
29 januari 2012
We komen naar huis, maar iets later
Voor wie het wil weten, onze vluchturen zijn gewijzigd waardoor we pas om 18.30 in Brussel aankomen. Goed dat er zoiets bestaat als het "online bekijken van de vluchtroosters"!
We vliegen nu alsvolgt:
21/2: La Paz - Miami: 7.15 - 15.50
21/2: Miami - Madrid: 18.00 - 8.40
22/2: Madrid - Brussel: 16.10 - 18.30
Tot over enkele weken!
Verslag van de voorbije vierdaagse in La Republica volgt nog!
Katrien
We vliegen nu alsvolgt:
21/2: La Paz - Miami: 7.15 - 15.50
21/2: Miami - Madrid: 18.00 - 8.40
22/2: Madrid - Brussel: 16.10 - 18.30
Tot over enkele weken!
Verslag van de voorbije vierdaagse in La Republica volgt nog!
Katrien
23 januari 2012
Gracias a la vida
Katrien was nog vergeten te vertellen dat we ook in Sucre zijn geweest, de mooiste stad van Bolivia! Na Potosi namen we de taxi naar Sucre. Katrien had weer wat last van diarree en aangezien het maar 2 uur rijden was en maar 8 euro kostte namen we de taxi. Gelukkig heeft de chauffeur niet moeten stoppen voor haar! Hij zette ons af in hostal Pacha Mama en we zaten met ons gat in de boter. Weeral een hostal met een prachtige binnentuin, hangmatten in de zon, duizend geurende rozen, picknicktafels in steen, een grote keuken om eindelijk weer eens zelf te koken en veel andere mensen. Vooral Argentijnen en Fransen. Andere nationaliteiten komen we hier niet tegen. De Argentijnen hebben nu vakantie en Bolivia is dichtbij, vandaar...
Sucre zelf is een gezellige stad. De diarree bij Katrien duurde gelukkig maar 1 dag, zodat we samen de stad konden ontdekken. Een supergrote markt met een overvloed aan fruit. Mmmmm, eindelijk waren er terug maracuyas, de grote passievruchten die ze hier hebben en ondertussen ons lievelingsfruit is geworden. Op de altiplano hadden ze dat niet. Bananen moesten we zoeken in de seccion platanos en de limoenen in de seccion limones. Een grote markt dus met wonderlijke kleuren. We bezochten ook het kerkhof, wat hier een groot park is en de lievelingsplek is van de studenten om te studeren. Nu het vakantie is waren er geen studenten, maar wel heel veel families die bloemen bij de graven komen zetten. De ijsjesventers en colaverkopers ontbraken niet aan de ingang! Wij kochten ook een bloemetje en legden het bij de kindjes en dachten ondertussen eens aan onze opa en oma en mensen die we kennen die gestorven zijn.
We bezochten ook het klooster. De gids leek een cassettebandje van een Limburger ingeslikt te hebben. Amai amai, zo saai! Museums zijn echt ons ding niet, hier in Bolivia. Telkens is zoeken hoe we kunnen weggeraken leuker dan het bezoek zelf. Nee, de patios met de sinaasappelbomen en de 1400-jaar oude ceder waren wel mooi om te zien. De legende zegt wie drie keer langs rechts een toertje om de boom doet mag drie wensen doen. Wie drie keer langs links loopt zal binnen het jaar trouwen. Wegens weinig perspectieven van ons twee op liefdesvlak kozen we allebei voor rechts...
Voor de rest verdwaalden we in de straatjes van de stad, kochten ovenvers brood bij de bakker en kochten we samen voor honderden euro's souveniers en cadeuatjes. We kochten dan ook maar direct een extra zak om al die dingen in te steken. M'n papa wordt dan ook niet elk jaar 50 en m'n broer krijgt dan ook niet elke dag een tweeling! (Voor zover ik weet zijn ze nog niet geboren, maar dat laat niet weg al cadeautjes te kopen...) Het wordt nog puzzelen om alles in België te krijgen!
's Avonds speelden we muziek met een Argentijn en leerden we nog wat technieken om armbandjes te maken bij. Leuke tijden, daar in Sucre, maar het werk in Santa Cruz riep....
Ondertussen zit onze eerste werkdriedaagse erop. Een pracht van een project, ondeugende maar fijne jongens om voor te zorgen, warmte om dood van te vallen en arte arte arte mosquitos!!! De eerste nacht konden we allebei niet slapen van de hitte en van de jeuk. Ik dacht: "hier blijf ik niet!" Maar goed, als we bedachten wat we allemaal kunnen doen met de jongens en als de jongens ons vragen wanneer we terugkomen, dan wordt m'n hart alweer blij en vol enthousiasme en denk ik: "ik zal me dood krabben, ik zal niet veel slapen, maar ach, wat maakt het uit?"
Er zijn op dit moment 16 jongens tussen 10 en 16 jaar. Ze wonen op een soort boerderij. Er zijn zo'n 20 koeien, 20 varkens, een moestuin, een houtoven om brood te bakken, een voetbalveld, een grote eetzaal, een tv-kamer, slaapzalen... Elke dag worden de koeien gemolken en dan wordt de melk gebruikt om kaas van te maken of voor in het eten. Vrijdag mochten we helpen met kaas maken. Ze doen een of ander poeder bij de melk, waardoor die stijf wordt. dan enkel het water eruit persen, een dag in de vorm laten en klaar! Niet dat het onze lievelingskaas is, maar goed... Boliviaanse kazen blijven niet verbazen... Tijdens de dag moeten ze allemaal een uur of 3 helpen en de rest van de tijd zijn ze vrij. Normaal gaan ze naar school, maar nu is het dus vakantie en is het leuk dat wij er zijn om dingen met hen te doen. Voor hun werk krijgen ze geld, waarmee ze in de winkel dan schoenen of kleren kunnen kopen. Echt een goed systeem. Zo leren ze dat je niets voor niets krijgt. Het is alleszins een veel beter project dan onze gevangenis in Peru. Daar waren de meisjes opgesloten, leerden ze niets, waren er 1001 regels en waren ze niet vrij. Hier zijn er heel weinig regels, mogen de jongens gaan en staan waar ze willen en het werkt. Ze helpen als het moet en zijn veel gelukkiger dan de meisjes. Of dat lijkt toch in elk geval zo. Maar goed, ondanks de goede opvang blijft er natuurlijk een tekort aan liefde en een gebrek aan familie. De jongsten komen ons vaak knuffelen en de oudsten vragen onze aandacht door ons te plagen. Meisjes plagen is liefde vragen... :)
Vandaag, zondag, waren we terug bij de familie. Hier zijn er geen muggen, waardoor het pakken beter is! Alleen de ijsjes en de aardbeien ontbreken hier. Voor hen is het normaal dat het zo warm is, dus krijgen we hier linzenstoofpot en winterse gerechten. Maar vandaag was het barbeque! Met biefstuk. En het was lekker, maar veel te veel vlees! Fieuw! 't Is hier echt een open huis. Er komt veel familie langs en da's leuk. We voelen ons op ons gemak. Deze morgen hebben we ook de zoo bezocht, die op twee straten van ons huis is. We wouden wel eens de dieren van Bolivia zien en ja, we zagen dieren die we nog nooit van ons leven gezien hadden! De foto's volgen. Deze namiddag moest ik eerst wat bekomen van de vele Boliviaanse wijn (die overigens heel erg lekker is!) die de nonkel me ingeschonken had (met deze warmte zou een frisse Belgische pint hier niet misstaan!) en dan maakten we armbanden. We beginnen het onder de knie te krijgen. Weldra ook foto's van onze eerste creaties!
Veel groeten uit het zwoele Santa Cruz!
Annelien
P.S. Vandaag is het de 22ste! Nog 1 maand en we zijn terug! :)
Dit lied zong Frederica, de Francaise waarmee we de zoutwoestijn bezochten, op een avond. Gracias a la vida, dank aan het leven. Ook al is het leven niet altijd makkelijk (Ook op deze reis niet... Onze verhalen klinken waw en dat zijn ze ook, maar er zijn ook momenten dat ik het even niet meer zie zitten en ook gewoon in m'n zetel bij de kachel in België wil zitten en niet in godvergeten Zuid-Amerika), dit lied vat voor mij de schoonheid en de eenvoud van het leven samen.
Gracias a la vida
Gracias a la vida
que me ha dado tanto
me dio dos luceros
que cuando los abro
perfecto distinguo
lo negro del blanco
y en el alto cielo
su fondo estrellado
y en las multitudes
el hombre que yo amo
gracias a la vida
que me ha dado tanto
me ha dado el oido
que en todo su ancho
graba noche y dias
grillos y canarios
martillos, turbinas
ladritos, lluvascos
y labos tan tierna
de mi bien amado
gracias a la vida
que me ha dado tanto
me ha dado el sonido
y el abecedario
con el las palabras
que pienso y declaro
madre, amigo, hermano
y luz alumbrando
la ruta del alma
del que estoy amando
gracias a la vida
que me ha dado tanto
me ha dado la marcha
de mis pies cansados
con ellos anduve
ciudades y charcos
playas y desiertos
montanas y llanos
y la casa tuya,
tu calle y tu patio
gracias a la vida
que me ha dado tanto
me dio el corazon
que agita su marcocuando miro el fruto
del cerebro humano
cuando miro el bueno
tan lejos del malo
cuando miro el fondo
de tus ojos claros
gracias a la vida
que me ha dado tanto
me ha dado la risa
y me ha dado el llanto
asi yo distinguo
dicha de quebranto
los dos materiales
que forman mi canto
y el canto de ustedes
que es el mismo canto
Y el canto de todos
que es mi propio cantio
gracias a la vidaDank aan het leven
dat mij zoveel gaf
het gaf mij twee ogen
en wanneer ik ze open
kan ik perfect
onderscheid maken tussen wit en zwart
en zie ik in de hoge hemel
haar met sterren bedekte dak
en in de menigte
de mens van wie ik houd
dank aan het leven
dat mij zoveel gaf
het gaf mij het gehoor
dewelke in heel zijn breedte
dag en nacht opneemt,
krekels en kanaries,
hamers en turbines,
geblaf en regendruppels,
en het zachte gefluister
van mijn beminde
dank aan het leven
dat mij zoveel gaf
het gaf mij een stem
en het alfabet
daarmee vorm ik de woorden
die ik denk en waarmee ik zeg
moeder, vriend, broer
zij vormen het licht
dat de weg naar de ziel
van mijn geliefde verheldert
dank aan het leven
dat me zoveel gaf
het gaf mij de mars
van mijn vermoeide voeten
waarmee ik
door steden en plassen stapte,
door stranden en woestijnen,
over bergen en door vlakten,
naar jouw huis,
jouw straat, jouw tuin
dank aan het leven
dat me zoveel gaf
het gaf mij een hart
dat sneller gaat slaanwanneer ik de vruchten aanschouw
van het menselijk verstand
wanneer ik het goede
zo ver van het kwade zie
wanneer ik de bodem zie
van jouw heldere ogen
dank aan het leven
dat me zoveel gaf
het gaf mij de lach
en de traan
zo onderscheid ik
het geluk van het verdriet,
de twee onderdelen
die samen mijn lied vormen
en jullie lied
dat hetzelfde lied is
en het lied van iedereen
dat mijn eigen lied is
dank aan het leven
Abonneren op:
Posts (Atom)