It's raining, men, halleluja!

Van de snikhete warmte zijn we nu in een typisch Belgisch weertje terecht gekomen: regen! Een goede voorbereiding op onze thuiskomst, hier in Cochabamba. Alleen kraait er hier geen haan als de straten blank staan en de markt onder water staat. Ze hebben hier geen riolen en als het regent, regent het echt hard. Gelukkig enkel vanaf een uur of 7 's avonds en dan heel de nacht tot een uur of 10 in de morgen. Maar de stad is niet de moeite waard om te bezoeken. Fatima, een vriendin van Narda, had ons met pinkelende ogen verteld dat ze Cochabamba zalig vond, maar dat zal dan toch ook maar alleen zijn omdat haar lief van hier is! Wij vinden er maar niets aan, maar goed, we hebben eens goed kunnen uitslapen en vandaag hebben we de spinaziemilkshake ontdekt! Njammie, njammie! Straks een worsteltoernooi om onze spierballen te testen! ;) Maar we zijn wel terug in écht Bolivia. In Santa Cruz voelden we ons niet meer in Bolivia. Door de warmte droeg niemand traditionele kledij en Santa Cruz is ook een heel rijke stad, dus geen bedelaars en al veel meer verwestering.

Ik moet jullie nog vertellen over het verjaardagsfeest! Zoals ik zei, we moesten eeuwen wachten op de poppemiekes. Kleren passen, schoenen erbij (met hakken van wel 10 centimeter of meer!), wimpers krullen en weer ontkrullen, borsten in hun kleed persen... Man man man! Niets voor Katrien en mij natuurlijk. Maar wel eens leuk om mee te maken. Dan naar de bar, waar het er meer om ging om leuke foto's te nemen om op facebook te zetten en zo te kunnen tonen aan heel de wereld wat voor een leuke avond ze wel gehad hadden.  Katrien en ik hebben nog het meest gedanst van allemaal, maar 't was leuk, daar niet van. En vooral grappig om die meisjes bezig te zien. Maar veel te sjiek natuurlijk. Wij op onze birkenstocks tussen al die wijven op hoge hakken en minikleedjes.
Toen zij nog naar een andere plek gingen om te dansen, hebben wij de taxi naar huis genomen om te slapen. Zondag was het dan verjaardagdag! Het begon met pannenkoeken in de ochtend, met dank aan Katrien! Daarna gingen we normaal eten op een benefiet bij het project waar we gewerkt hebben, maar toen we daar toekwamen fluisterde Olga ons toe dat we enkel iets gingen drinken en ergens iets anders zouden eten. OK, we zouden wel zien! De Belgen waren er ook, 't was gezellig. Na een half uur waren we weg naar een megarestaurant met typische Boliviaanse gerechten. 't Was superlekker. Het was een restaurant waar er liedjes werden gezongen voor jarigen of voor welk feest dan ook, dus een lied voor Narda en mij! Later kwamen ze ook nog zingen aan onze tafel. 't Was een speciale verjaardag! Iets wat ik in België nooit zou willen, maar waar we nu gewoon naartoe werden genomen. In de namiddag was er dan nog optocht van de kinderkoninginen van het carnaval. Zot gewoon hoeveel geld daar tegenaan word gegooid! Die meisjes worden dan in een reuzekleed gestoken en staan dan te zwaaien op een praalwagen. Ja, prestige is hier iets belangrijks.
's Avonds hebben Katrien en ik nog wafels en pannenkoeken gebakken voor iedereen, met chocoladesaus, ijs, fruit en ook zelfgemaakte Baileys! Mmmmm, dat gaan we ook zeker uitproberen als we in België zijn. We hebben er alleen de ingrediënten niet voor, maar daar vinden we wel iets op. :)

Maandag dan om 6 uur vertrokken met de bus naar Cochabamba. Olga en Carlos gaven ons nog elk een klein tasje cadeau. 't Zijn zo'n lieve mensen. Ook al waren we daar maar een maand geweest, toch hadden ze ons ook in ons hart gestopt en vonden ze het jammer dat we weggingen (of ze deden dan in elk geval goed alsof...). Wij waren vooral blij dat we uit de warmte wegkonden. De rit was weer supermooi, door het oerwoud. En de kwakzalververkopers waren ook terug. Op de bus komen er vaak mannen een of ander product verkopen om te vermageren of je beter te voelen of zo. En eerst gaat daar een halfuur vertellement aan vooraf over de gezondheid en lijken die zalfjes, pilletjes en sapjes wondermiddelen. De Bolivianen kopen het in elk geval veel. Ze zouden beter wat minder suiker en vet eten. 4 lepels suiker in de koffie is hier de standaard, dus je kan al gaan denken...


Straks nemen we de nachtbus naar La Paz, waar we bij tia Hilda mogen slapen (de nicht van Carlos die zo graag vlechten in m'n haar maakt). Dan rest ons alleen nog een project te bezoeken en carnaval en het einde van onze reis te vieren voor we vertrekken. Si si si... Het begin van het einde! :)
Liefs,
Annelien