La Paz en... Belgica

Dag lieve mensen,
ik weet het, ik weet... We zijn al bijna een week thuis en jullie hebben het verhaal over La Paz nog niet gehoord, wat echt nog de moeite is eigenlijk. Ik graaf even in mijn geheugen en haal de mooie herinneringen van onder alle Belgische indrukken die er al bovenop gegooid zijn.


Dus, donderdagmorgen rond 6u30 kwamen we toe in La Paz en belden we naar Hilda. Niet veel later kwam ze de busterminal binnengerend en namen we de taxi naar haar huis. Wij hadden gehoopt even te kunnen slapen na onze nacht op de bus, maar niets daarvan. Ana, de dochter van Hilda, had twee Japanse meisjes op bezoek en ze gingen samen de stad bezoeken. Een geleide wandeling konden we niet laten schieten natuurlijk! We deden al onze kleren aan (brrrr... 't Was maar vijf graden en nergens verwarming!) en de bus op naar de stad. Waw, we waren onder de indruk. We dachten dat het weer een reuzestad zou zijn, maar het centrum was echt de moeite. Kleine straatjes, mooie kerken en dan natuurlijk calle de las bruchas, de heksenstraat. Daar verkopen heksen hun waar: gedroogde lamafoetussen, magische stenen, pallosanto, allerlei kruiden en theetjes... En stinken!!!! Woehoe, 'k denk dat er in elke winkel toch ook een lamafoetus lag te rotten!
's Middags hebben we dan toch een dutje kunnen doen en rond 17u zijn we naar een grote markt geweest waar ze allemaal miniatuurtjes verkopen. Alles vind je er in het klein: huizen, auto's, camions, keukens, zetels, winkels, diploma's... Op 24 januari geven de mensen die kleine dingen aan elkaar om elkaar iets toe te wensen. Als je bv. wil dat iemand een lief heeft, dan geef je hem een kip. Wil je een lief met geld, geef je een kip met gouden eieren. 't Was leuk om Ana zo geboeid te horen vertellen. We dronken nog Api (een plaatselijk warm drankje gemaakt van rode mais) en aten gegrilde koeienhart. Een aanrader!

Vrijdag hebben we het instrumentenmuseum bezocht, wat heel leuk was. Oude en nieuwe instrumenten en sommige echt suêrmooi versierd. Buiten konden we ook zelf wat muziek maken. 's Avonds zijn we naar een openluchtconcert geweest (jajaja, u leest het goed, 't was ijzig koud!): carnavalmuziek! Iedereen vond het de max toen we begonnen te dansen, we werden zelfs geinterviewd door de tv! Maar 'k dnek dat ons Spaans niet goed genoeg was om het uit te zenden. We hebben het in elk geval toch niet gezien.
Zaterdag was een dagje thuis. Ana een beetje troosten, want ze had het heel erg lastig met haar puberzoon, waar ze ALLES voor deed en dat werd te veel. De gezinssituatie was niet wat het moest zijn, maar goed. 's Avonds zijn we nog naar een concert in het instrumentenmuseum geweest. Er worden daar in de week workshops traditionele muziek gegeven en nu was het concert met alle leerlingen. Echt goed!
Zondag hebben we tegen de middag pizza gemaakt en dan begonnen om definitief onze rugzak te maken. Maar al snel kwamen Oscar en Maria (de broer van Ana en zijn vrouw die naast Ana woonden) zeggen dat we naar Valle de la luna gingen. Waw, 't was prachtig. Een halfuur rijden van bij hen thuis en we zaten in zo'n andere omgeving. Prachtige bergen met alle kleuren die we op onze reis gezien hadden. Valle de la luna is een stuk rotsen die lijken op de maan. Geen idee hoe de maan eruit ziet, maar als het zo is als in La Paz, dan wil ik er wel wonen! 't Was de beste natuurafsluiter van onze reis die we ons konden indenken. Daarna reden we nog een beetje rond in de stad (Maria houdt van huizen kijken, want ze wil graag een nieuw huis bouwen) en dan naar het carnaval, wat vooral een water-en schuimgevecht was en de gringa's lieten ze natuurlijk niet met rust! Maar weeral: leuk om eens te zien en mee te maken. 's Avonds werkten we nog tot 1 uur om alles in de rugzak te krijgen, te wegen, dingen te versteken, kettingen van onze parels te maken om die eventueel aan te doen als we teveel gewicht zouden hebben en zo meer.
Maandag was onze laatste dag, maar nog een hele drukke! We bakten pannenkoeken voor heel de familie, maakten de rest van onze valies, gingen naar het carnaval (deze keer zonder waterballonnen, maar wel met mooie dansen), kochten cadeuatjes voor onze gastfamilie (wat gewoon onmogelijk was; want overal waar we gingen, gingen ze met ons mee!) en leerden nog een dobbelspel spelen. Op straat was het overal feest met muziek en waren de mensen aan het dansen en vooral veel aan het drinken. Het was dan ook de allerslechtste dag om te vertrekken uit Bolivia. Als er 3 dagen zijn dat de mensen écht niet werken, dan is het met carnaval. De taxi's rden dus amper of ze waren straalbezopen. Gelukkig wou Oscar ons voeren naar de luchthaven. We moesten er zijn om 4 uur, maar omdat we hem zijn slaap niet wilden afpakken, heeft hij ons rond 12 uur gebracht. Daar hebben wij dan met een echte weegschaal alles gewogen, nog wat verstoken, nog een paar dingen achter gelaten, gewacht en dan om 7 uur waren we eindelijk weg. Maar de douane deed nog even moeilijk. Katrien had in haar handbagage speciale draden zitten om armbanden te maken. De douanier heeft er zelfs aan geroken en van geproefd of er geen drugs aanhing. Daarna een grote controle in haar rugzak en een aantekening op de zwarte lijst.
Ons vliegtuig had ergens een defect, waardoor we meer dan een uur te laat opstegen (ik dacht dat het amper 5 minuten was, maar de slaap had me blijkbaar toch beter te pakken dan ik dacht!) en 8 uur later onze vlucht in Miami naar Madrid misten. Maar geen probleem, we kregen direct een andere vlucht via Londen, waardoor we zelfs nog vroeger thuis waren. Nog 36 uur zetten we voet aan wal in ons Belgenlandje! In Bolivia voelden we ons fantastisch in de kleren die we aanhadden (Katrien is in haar pyama naar huis gekomen...), maar tussen alle zakenmensen tussen Londen en Brussel werd het duidelijk dat de reis gedaan was en we ons weer aan de Belgische normen moesten aanpassen...

Maar we zijn blij dat we thuis zijn. Het is aanpassen, dat zeker. WC-papier dat terug in de WC mag en niet in de vuilbak moet, auto's die voor je stoppen, de belbus die boos is omdat ik er om 17u45 was en niet om 17u43, de bus die je niet overal waar je maar wil afzet, geen auto's die meer hun toeter dan hun rem gebruiken, geen overvolle markten, geen jongens die ons nafluiten, geen 'sapkeskraampjes' meer op de straat, geen schoenenpoetsers, geen traditionele kledij meer en zo kan ik wel nog even doorgaan...
Annelien