Vrolijk kerstfeest!

Wat zou het leuk zijn mocht niet enkel de "sterre" stille blijven staan boven de kerststal, maar ook - voor eventjes toch- de tijd. Het zuiderse klimaat verbergt bovendien het naderende eindejaar, verdoezelt dat de maand december ten einde loopt en we nog maar 1 keer iets van ons hebben laten horen en doet ons vergeten dat we reeds meer dan 3 maanden onderweg zijn.

Onze dagen blijven vanaf het moment dat we opstaan tot we gaan slapen goed gevuld. Geen enkele minuut laten we verloren gaan. In het OPA-kantoor zijn er ze verbaasd over dat we nooit eens 5 minuten gewoon op onze stoel kunnen zitten. "Siempre trabajando", "Steeds aan het werk" zeggen ze.
Zelfs vandaag op kerstmis zijn we niet thuis geweest, maar kon je ons opnieuw vinden bij de meisjes van San Jose. Vandaag werd er niet speciaals gedaan, dus hebben wij voor een film en een muziekaal pak gezorgd. Sommige meisjes hadden bezoek van familieleden, maar dat was de minderheid. We hebben traantjes gezien, verdriet omdat het bezoek waarop werd gehoopt niet kwam. Het was de raarste kerste kerst van ons leven. Enkel de kerstboom, de twee kerststallen en de radio'tjes die ze gisteren hadden gekregen toonden dat het kerstdag was.
We kunnen nog 3 dagen in San Jose werken, daarna gaan we terug naar Cuzco om Nieuwjaar te vieren en verder te trekken naar Bolivia. De 6 weken zijn dus zo goed als voorbij. Het spijt ons dat we de meisjes moeten achterlaten, maar we zijn ook blij dat we wegkunnen in tegenstelling tot de meisjes zelf. De sfeer binnen is niet de plaats om groot te worden. Doordat we er zo lang zijn, kennen we de werking beter en zien we meer dingen die ons meer en meer op de zenuwen werken. Waarom mogen die meisjes niet naar een romantische film kijken? Waarom moet iedereen zijn bord tot de laatste rijstkorrel opeten? Waarom moet alles tot in de puntjes geregeld zijn. Discipline is dan het antwoord, discipline maakt het werken gemakkelijker, creert orde en rust. Maar dat is echt niet wat die meisjes nodig hebben. Roberto klaagt over het feit dat wanneer de meisjes uit San Jose mogen, ze onzeker zijn en geen initiatief durven nemen, ze niet willen werken en willen dat Roberto alles voor hen regelt. En frustreert het ons dus dat we van zeer dichtbij kunnen zien wat er gebeurt en vooral hoe alles gebeurt.
Een zeer boeiende ervaing dus, maar hard, moeilijk en vermoeiend.

In de weekends hebben we de voorbije weken dan ook voor voldoende ontspanning gezorgd. Om ons gedachten te verzetten en uit te waaien zijn we twee weekend geleden naar de zee in Moliendo geweest. Samen met Eduardo uit Cuzco hebben we ons op 't strand gelegd, vooral niets gedaan behalve een zeemeermin gemaakt en in de golven gesprongen. De oceaan is zo sterk! We konden van de golven niet genoeg krijgen: mooi om te zien en leuk om ons erdoor te laten meevoeren.

Het weekend erop hebben we het iets actiever gemaakt door te stappen in de Canoin de Colca. 6u met de bus van hier, en dat noemen ze dan "in de buurt van Arequipa"!! Terug in de natuur, de bergen, frisse lucht, weg van de autos met hun uitlaatgassen, weg van de regels, terug vrij kunnen doen wat we willen. Opnieuw: zalig. Nu beseffen we ook hoe heilig weekends zijn voor werkende mensen.
Het weekend in een notendop ziet er als volgt uit: Afzien op een steile afdaling, wandelen tussen oases, de weg zoeken in dorpjes van misschien 20 huisjes, aankomen in de oase net boven de rivier en gestoken worden door muggen (we waren net van onze muggenbeten verlost...), zwemmen in het zwembad dat elke hostel daar had, ons overslapen en pas om 5.45 aan de steile klim kunnen beginnen maar toch voor de zon boven geraken, de beste pizza van Peru eten, naar de Condors gaan kijken waar voor sommige toeristen 35 dollar voor betalen en 12u op een bus zitten, terug 6u op de bus naar Arequipa en verwelkomt worden door drukte en tenslotte thuis nog eens pizza maken omdat we de smaak te pakken hadden. Dan vergeet ik nog het belangrijkste van de opsomming: spierpijn en stijf zijn tot de donderdag erop!

In de voorbije week stond kerstmis centraal. Kerstkaartjes maken, naar het kerstfeestje van OPA gaan, het kerstfeest van Depolna, kerstfotos nemen om een kerstkaartje te kunnen maken, kerstinkopen doen, kerstavond hier thuis en tenslotte kerst in San Jose.
Over elk van ons kerstactiviteiten kan ik hier een verhaal schrijven. Het kerstfeest hier thuis was gezellig, we zijn hier echt met ons gat in de boter gevallen dat we hier in een familie die we ondertussen een beetje kennen kerst kunnen vieren. Op zo een moment besef je wel hoe belangrijk je familie is en zou je wel eventjes het vliegtuig heen en weer willen nemen. Nieuwjaar vieren zonder vrienden zal dan ook raar aanvoelen.
Voor het kerstfeest hier hebben Annelien en ik voor de aperitief gezorgd, iets wat ze hier niet gewoon zijn. Een cocktail drinken wel, maar er iets bijeten niet. We hebben worteltjes en bloemkool met cocktailsaus gemaakt, ook doritos met advocaat, dan wantan met kaas erin gefrituurd en een Daiquiri gemaakt. We zijn er goed in! We beloven jullie nu al een cocktailparty als we terug zijn! Carmen heeft voor het avondeten gezeogd: pizza EN varkensvlees in de rodewijnsaus. Wow, veel, wel lekker. Varkensvlees eten ze hier zelden, meestal koevlees, maar dat is echt niet hetzelfde. Mocht ik hier in Peru leven, word ik vegetarier, want het vlees vind ik (en Annelien trouwens ook) echt niet het lekkerste wat er is en altijd kip steekt ook tegen. Ah: kip aant spit met frietjes is hier alomtegenwoordig trouwens. Zoals zij pitta of frietjes eten, zo eten zij hier kip aant spit. Of op de kerstfeestjes is dat ook een klasieker om op te eten. Na het eten hebben we muziekaal pak gespeeld en om 24u werd kindje Jesus blootgesteld aan de wereld en konden we 30 min kijken naar vuurwerk dat letterlijk vanaf elk huis in heel de stad werd afgeschoten. Congata, waar we wonen, ligt een beetje op een heuvel waardoor we de stad konden zien en al het vuurwerk dat van daaruit werd afgeschoten. Waw, echt super veel! En dat terwijl het hier illigaal is... je zou het niet zeggen. En dan was het nog niet gedaan. Het is dan de gewoonte om op straat te gaan, al dan niet met een paar glazen en een champagnefles, om iedereen een kus te geven en vrolijk kerstfeest te wensen. We hebben ook nog een bezoekje gebracht aan de oma die 2 straten verder woont en dan ons bed in. Ze vieren kerstdag hier uitgebreider dan ons en met nieuwjaar is het nog meer qua tradities. Ze strooien rijst in het huis, gaan met een rugzak een blokje rond lopen, doen rood ondergoed aan, maken een mandje met droog eten voor pacha mama en nog een paar dingen die ik me niet meer kan herinneren. Jammer dat we dat hier niet gaan meemaken, maar we gaan de familie een beetje met rust laten en nieuzjaar in Cuzco gaan vieren.

Het kerstfeest van OPA en Depolna hebben 1 kenmerk gemeen: een italiaan was verantwoordelijk en dat had zo zijn gevolgen. Alles werd op het laatste nippertje geregeld, met als gevolg dat we met enkele kleine kadootjes en een zelfgemaakte cake voor de poort van Depolna stonden en te horen kregen dat het feest net afgelopen was... We hebben dan maar een vervolg gemaakt op het kerstfeestje en hen nog 2u langer vergezelt. In Depolna komen alle jongeren en kinderen terecht voor ze een instelling toegewezen krijgen. Een doorgangsplaats dus. Als je gaat weet je niet wie er nog zal zijn en of er nieuwe jongeren bijgekomen zijn. Een ondankbare plaats om te werken als vrijwilliger omdat je niets kan opbouwen, maar wel noodzakelijk omdat die kinderen daar anders gewoon zitten te wachten. Meestal zit je daar maximum 1 week, maar sommige hebben we daar zeker een maand gezien. 1 meisje zagen we bijvoorbeeld opeens zitten tussen de meisjes in San Jose nadat we haar 4 weken in Depolna hadden gezien. Het grote verschil in vrijheid tussen de twee plaatsen moet voor haar ook niet gemakkelijk zijn. Opnieuw nieuwe mensen leren kennen, vrienden maken, aanpassen, regels leren (al zal het wellicht vooral ondervinden zijn, want dat kan niet allemaal neergeschreven of gezegd worden). We mogen ons hier niet te veel inleven of we het vreet aan ons, maar nog eens is het hier een ideale plaats om ervaring op te doen, om onderzoek (en zelfonderzoek) te doen en een beetje liefde, warmte en verstrooiing aan jongeren te geven.

In deze maand zijn er in ons dagelijkse routine zoveel kleine dingen gebeurd die het schrijven waard zijn, maar die me hier zeker een dag aan de computer zouden kluisteren. Ons dagboek bijhouden wordt daardoor ook moeilijk omdat we alles willen bijhouden om niet te vergeten, want vergeten gaat zo snel als je veel meemaakt. Het voornaamste heb ik denk ik hier op deze blog geschreven en een les dat we geleerd hebben is dat we hier regelmatiger moeten schrijven om meer concrete verhalen te kunnen schrijven. We doen ons best om dat de komende weken te doen!

Van ons alle twee een vrolijk kerstfeest en alvast een gelukkig nieuw jaar!
Groetjes!

Katrien

Tu no puedes comprar al viento

Tú no puedes comprar al viento,
Tú no puedes comprar al sol
Tú no puedes comprar la lluvia,
Tú no puedes comprar al calor.
Tú no puedes comprar las nubes,
Tú no puedes comprar mi alegría,
Tú no puedes comprar mis dolores

Je kan de wind niet kopen
Je kan de zon niet kopen
Je kan de regen niet kopen
Je kan warmte niet kopen
Je kan de wolken niet kopen
Je kan mijn geluk niet kopen
Je kan mijn pijn niet kopen


Vrijdag waren we op een concert van Calle 13, een heel bekende groep hier. Hun muziek is een mengeling van alle muziekstijlen die je maar kan denken: balkan, reggae, reggeaton, klassiek, jazz, rock, hiphop... Hun teksten zijn een aanklacht tegen de wantoestanden in Peru (bv. tegen de corruptie, tegen de politie, tegen de armoede die in de dorpen is). Het is verboden om hun muziek op de radio te draaien, maar toch kennen heel veel jongeren al de teksten vanbuiten (via You Tube). Vrijdag schrokken we er dan ook van hoe iedereen alles aan het meezingen was! Je voelde de woede ook een beetje hangen. De tekst hierboven komt uit één van hun liedjes. (http://www.youtube.com/watch?v=DkFJE8ZdeG8)



De tijd vliegt hier voorbij. Ik merk nu pas dat het al anderhalve week geleden is dat we nog iets geschreven hebben! Maar het is heel erg boeiend en leuk hier. We hebben onze draai gevonden in de meisjesgevangenis. De mengeling van dingen die we leerden op kreamuzekamp, leuke dingen die we thuis geleerd hebben, andere dingen die we van vrienden of op school of ons zelf leerden, zorgt er nu voor dat we de meisjes elke dag een leuke voormiddag bezorgen met al spelend liedjes aanleren, boombaldansen aanleren, armbandjes maken, spelletjes spelen, yoga geven, bollywood dansen, taebo doen, kalligrafie schrijven, knutselen, Engels leren, werken rond emoties en gevoelens, lachen, praten... de eerste dag was het moeilijk omdat we niet goed wisten hoe te beginnen, maar nu hebben we een goeie aanpak gevonden.

Morgen is het hier feestdag en is er geen les voor de meisjes, waardoor we morgen heel de dag naar de gevangenis gaan. We gaan 1 tegen allen spelen, om de meisjes samen te leren werken, want da's een probleem. Er zijn heel veel kliekjes, waardoor ze niet echt zichzelf durven zijn en bv. ook niet willen samenwerken of samen iets doen. Blijkbaar verklikken de meisjes elkaar bij de zuster als ze iets verkeerd doen.


In de namiddag gaan we meestal inkopen doen en kopies maken voor de volgende dag en dan nog met Gigi de Italiaan naar de andere gevangenis. Daar is het minder leuk. Elke dag zijn er nieuwe jongeren en zijn er andere weg, waardoor je niets kan opbouwen. Daar geven we de maandag nu ook muziek, wat wel leuk is. Iedereen wil viool en gitaar leren, maar het is moeilijk om hen te doen geloven dat het jaren duurt voor je een instrument kan spelen.



Een kort bericht, maar we zijn moe! Moe van te werken en van het vele voorbereiden (respect voor alle leerkrachten!) En van Sinterklaas te vieren! Hier kennen ze Sinterklaar niet, maar wij hadden toch chocolade en zo gekocht en zelf Jungle Speed gemaakt tot een gat in de nacht om dan Sinterklaas te spelen. Een traditie die bij de zoetminnende Peruanen wel in de smaak viel!
Maar we stellen het heel goed en we zijn blij dat we hier zijn om te werken. 't Is een boeiende plaats en 't is nog boeiender om de situatie vanuit medisch en vanuit pedagogisch standpunt te bekijken en te vergelijken hoe ze ons gevormd hebben op de unief. Katrien en ik hebben al veel gepraat over verschillende aanpakken, hoe ik gevormd ben om diagnoses te stellen en hoe Katrien gevormd is om gewoon te observeren en naar de persoon in de context te kijken. Ik denk dat we nog veel kunnen leren van elkaar...
Slaapwel,
Annelien

La discoteca

Een goeie morgen Belgie! Om de dag met een lach te beginnen, hebben we voor jullie een anekdote van een half uur oud:.

Morgen hebben we een verjaardagsfeestje van de schoonbroer van Carmen. Om daar niet met lege handen toe te komen hebben we een cake gebakken. Maar zonder weegschaal en met andere boter is dat hier een beetje anders uitgedraaid dan we hadden gedacht. Toen de cake genoeg afgekoeld was om uit de bakvorm te komen, bewoog die voor geen centimeter. Uiteindelijk is het gelukt om hem los te krijgen, maar toen ik het deksel van de taart ophief en zag wat er onder zat, heb ik dat deksel er onmiddellijk terug over gelegd. Carmen kwam kijken en zei de hilarische woorden "esa no es una torta, es una discoteca!" (dit is geen taart, maar een discotheek!). We lagen krom van het lachen.
De taart zullen we maar voor onszelf houden en de cake die Carmen had gemaakt weggeven, een perfecte cake trouwens...

Er zijn fotos van ons baksel, maar die zullen later volgen. Ondertussen zijn er nieuwe fotos te zien van Cuzco, die van Arequipa volgen morgen.

Geniet van jullie dag, wij gaan slapen!
Katrien

Musica no tiene una nacionalidad, solo tiene ganas

Terwijl Katrien Belgische cake leert maken aan Carmen en Carmen Peruaanse cake leert maken aan Katrien, zit ik aan de keukentafel met twee kleine katjes rond m'n voeten.

We hebben er een drukke week op zitten. Op de bus zitten, op een andere bus zitten, jeugdgevangenis bezoeken, op de bus zitten, andere jeugdgevangenis bezoeken, volleybal spelen, film kijken, op de bus zitten, op een klein busje zitten, film kijken, nog eens dezelfde film kijken in een andere jeugdgevangenis, zingen, op de bus zitten, viool, fluit en gitaar spelen, op de bus zitten en bijna verongelukken, praten met de jongens en meisjes in de gevangenissen, muziekles voorbereiden, op de bus zitten, cena-avondmaal koken, lachen met Laura en Renato, onze eerste aardschudding gevoeld, op de bus zitten en nog maar eens op de bus zitten.

Het is leuk om in een familie te wonen, maar het heeft ook zijn nadelen. Ze wonen heel erg ver van het centrum van de stad, waardoor we elke dag heel veel uren op de bus zitten (minstens 2 uur per dag). Goed om onze armspieren te trainen, want zelden is er plaats om te zitten. Of als je het geluk hebt om in het midden van de bus te staan, geplet tussen alle mensen, hoef je je niet vast te houden. Zo doen de mannen dat toch, maar misschien is dat omdat ze tussen twee blanke meisjes stonden...
Maar af en toe hebben we ook een leuk gesprek. Zo zei een vrouw ons: Musica no tiene nacionalidad, solo tiene ganas. Muziek heeft geen nationaliteit, het bezit alleen maar plezier.

Deze week waren er 2 Franse vrijwilligers die in alle jeugdgevangenissen films toonden. Roberto stuurde ons met hen mee, zodat we de verschillende plaatsen zouden leren kennen. We zagen een gemengde gevangenis, een voor jongens en een voor meisjes. Hier in Peru zitten zowel slachtoffers als 'misdadigers' samen. Het gaat om kinderen die stelen, die zich prostitueren, die mishandeld worden, seksueel misbruikt... Een beetje de kinderpsychiatrie van bij ons dus. Mijn eerste indruk was vrij positief, zeker bij de meisjes. Daar krijgen ze les en zijn er veel activiteiten. In de gemengde gevangenis is dat niet zo en wordt er ook niet toegestaan dat er meer dan twee uur per dag vrijwilligers gaan helpen. Daar worden ze ook bewaakt door de politie, terwijl het in de andere gevangenissen eerder begeleiders en opvoeders zijn.
De komende weken gaan we elke voormiddag naar de meisjesgevangenis (hun leeftijd is tussen 13 en 17), waar we muziekles mogen geven, wat werken rond gezondheid (bv. het belang van tandenpoetsen, handen wassen, gezonde voeding), dansen, spelen, praten... Wat we maar willen. In de nadmiddag gaan we dan met een Italiaanse vrijwilliger (Gigi) naar de gemengde gevangenis, waar we spelletjes spelen, sporten, armbandjes maken... Daar zitten kinderen van 6 tot 17 jaar oud. De tijd dat ze er zitten varieert van 1 week tot 6 maand.
Op vrijdag en zaterdag gaan we naar Juan XXIII, de sloppenwijk. Gisteren was het internationale dag tegen geweld tegen vrouwen. Eerst hebben we wat verteld over kinderrechten en vrouwenrechten aan de kinderen en dan een knutselwerkje gemaakt. Vandaag was het ontspannende dag: volleyballen, voetballen en gezelschapsspelletjes spelen met de kinderen.


Als we thuis komen (rond 19 uur) is er vaak nog niemand thuis en koken wij voor de familie. De vegetarische spaghetti van Annelien, de courgettesoep van Hendrik, de linzenstoofpot van de mama van Jasper en de fruitpap van Katrien vielen alvast in de smaak! Het motto is hier wel: hoe zoeter, hoe liever, dus het verse zure mango-passievruchtsap vond Renato bijna niet te drinken. Ook bij de kinderen in de sloppenwijk is het zoetigheid wat de klok slaat. Een ijsje kost hier 3 eurocent, met als gevolg dat die kinderen heel de dag door ijsjes eten. O ja, voor zij die het niet weten, het is hier elke dag ongeveer 25 tot 30 graden, zonder regen of wolken. Het is dan ook heel raar op dit moment om Jingle Bells op de straat te horen en overal de kerstversiering te zien. Roberto vraagt ons ook om kerstliedjes aan te leren aan de kinderen, maar Katrien en ik zijn nog niet echt in de stemming met deze zalige zonneschijn.

Katrien is sinds deze week de trotse bezitster van een nieuwe gitaar! Nu oefenen we samen viool en gitaar. Laura, de dochter van Roberto, wilde al lang viool leren, dus heeft ze een vervroegd kerstcadeau gekregen en ben ik geprommoveerd tot vioollerares. Zo zie je maar, todo is posible en la vita... :)
Gezelschapsspelletjes spelen doen ze hier ook graag en dat gaat gepaard met heel veel gelach. Vorige week speelden 'stronten' met de kaarten. Wie 3 keer verloor moest dansen. Hilariteit alom!
Morgen is er een verjaardagsfeest van de schoonzus van Carmen (waarvoor we taarten aan het bakken zijn). Volgens Carmen zijn dat altijd leuke feestjes waar er heel veel salsa gedanst wordt. We zijn benieuwd...

Dans het leven en streel de wereld,
Annelien

nieuwe fotosite

De limiet op picasa is bereikt, vandaar dat vanaf nu de volgende fotos op een andere website zullen staan: https://picasaweb.google.com/annelien.katrien

Tot en met Cuzco zouden normaal gezien alle fotos te zien moeten zijn,
veel kijkplezier!

Katrien

Soñar no cuesta nada

Hey Hey,
Eindelijk bericht vanuit Arequipa! Normaal zouden we dinsdag naar Arequipa gegaan zijn zoals Annelien had geschreven, maar Cuzco hield ons bezig.  Cuzco is een zalige stad, zeker ´savonds... Ons ritme is erdoor veranderd en onze kennissenkring uitgebreid. Zo veel leuke cafètjes, lekkere cocktails, enthousiaste mensen, mooie artesanias... Deze mix heeft ons in contact gebracht met Eduardo. Een jongen van 25 die op 5 min van het centrum een project heeft in 1 van de armste wijken van Cuzco. Het is ongelooflijk zot om op zo een kleine afstand zo een grote kloof te zien. De wijk ligt op 1 van de omringende heuvels en aan de voet ervan zie je het welvarende Cuzco liggen met al de rijke toeristen en dure winkels. Vandaar dat we nog een dag langer in Cuzco gebleven zijn en Pisaq gelaten hebben voor wat het is, om een dag met CooperationPeru op te trekken. Op het programma stond het schilderen van het klaslokaal. Tegen 14u waren we in de comunidad en Eduardo had het plan om op 1 namiddag de hele klas te schilderen. Dat is natuurlijk niet gelukt, het plafond heeft wel een nieuze witte laag gekregen. Vanaf het eerste moment had ik een flash back naar mijn stage in Mongolië. Hoe de kinderen reageerden, hoe hun gemoedstoestand kon veranderen van het ene op het andere moment, hoe ze om aandacht vroegen, hoeveel energie ze bezitten, hoe moeilijk het was om iets uitgelegd te krijgen, hoe moe we `s avonds waren. Een goeie voorbereiding voor wat er ons in Arequipa de volgende dag te wachten stond.

Woensdag zijn we dan na een busrit van 12u in Arequipa aangekomen. Bijna hadden we de bus gemist. We waren een uur op voorhand in het busstation (om 6.20!), maar toen ik ging vragen of de bus er nog niet was op het uur dat normaal de afspraak was, zei de mevrouw dat de bus vertraging had. 15min later gingen we het nog eens vragen omdat het toch niet meer normaal was en bleek dat de bus al aan het wegrijden was! Dus wij lopen met ons veel te zware rugzakken en na een boos gezicht van de chauffeur mochten we toch nog mee. Onderweg zijn we tientallen keren gestopt om mensen en `handeltjes` op te halen. Rond etenstijd stapten 2 mevrouwtjes op met een half warm beest, rijst en een sausje. Dat beest werd op de trappen van de bus versneden en in zakjes verkocht voor 8 of 10 soles. Ook mevrouwtjes met drinken, de typische kaas, een ander middagmaal reeds klaargemaakt in plastieken potten, of een man die eerst een uur staat te praten over prostaat en impotentie en ongezond eten om daarna een middeltje te verkopen. En dan vergeet ik nog te vertellen over de 4 horror of actiefilñs die getoond werden. Alles behalve een aangename rit dus.

In Arequipa zijn we met de taxi naar Roberto`s huis gereden. Het ligt op 45min rijden met de auto van het centrum, en op 1u30 van Juan XXIII waar we meestal zullen werken, maar voor de rest zijn we hier met ons gat in de boter gevallen. Een mooi en groot huis met een badkamer die groter is dan bij ons thuis. Een familie die ons verwelkomde met een reuze glimlach. Een kamer met een kast waar we ons gerief eindelijk eens konden uitpakken en een bed om zalig is te slapen. Een mama die lekker kan koken, een papa die Belgische bieren en chocola de max vindt (hij heeft een Chimay als relikwie in zijn kast staan), een  een zoon die op zoek is naar wat hij wil in het leven en een dochter die meer weet dan ons twee samen. Tis leuk om savonds samen aan tafel te zitten, te babbelen, spelletjes te spelen. Het is wel nog wat zoeken en kijken hoe alles hier in zijn werk gaat, hoe het huishouden hier in elkaar zit. Ondertussen zijn we twee dagen verder en we zien dat hier alle twee dik zitten om hier 1,5maand te spenderen.

Met ons werkveld hebben we ook al kennis gemaakt. De gevangenis is vooral het werk van Roberto, daar zijn we nog niet naartoe gegaan. Wellicht in de toekomst als we ons hier wat gesetteld hebben, zullen we daar ook naartoe gaan. Maar voorlopig kennen we enkel het werk van Carmen, de mama. Zij werkt in Juan XXIII. Een wijk aan de andere kant van de stad waar ze sonds 1,5jaar werkt. Morgen is het de internationale dag van de rechten van het kind en in dat kader hebben we de voorbije dagen met de kinderen affiches en muziekinstrumenten gemaakt. Daarvoor hebben we gisteren voormiddag in de stad rondgelopen om in alle cafes en restaurantjes te vragen of ze kroonkurken hadden en op de markt hebben we blikken dozen gevonden bij de jugerias. Een fantastische uitvinding: kraamjes met fruit dat ze dan persen. (een luxeproduct hier aangezien 1 sapje, je krijgt wel bijna een liter, zoveel kost als een dagschotel met soep. Maar voor ons betekenen ze de nodige vitamines.) In de namiddag hebben we dan blikkendozen met steentjes gevuld en dichtgeplakt met stevige plakband en lege chipspapieren van op straat. En ook rammelaars met kroonkurken op een stok genageld. Lawaai verzekerd!
De kinderen hebben ook een droom op een lintje geschreven en dat aan een ballon gehangen. Met dat alles zijn we dan vandaag de straat opgegaan om te vragen om stromend water in hun huis te krijgen. Na de mars zijn we dan met z`n allen gaan zwemmen in het zwembad aan onze kant van de stad.

Het klinkt allemaal zeer mooi, maar veel hebben we niet bereikt, onze dromen over een betoging met publieke aandacht, waren te groots. Annelien en ik dachten dat de mars door de stad zou zijn, maar we zijn enkel van het dorp tot aan de rand van de stad gestapt en dan met de bus naar het zwembad. Voor de kinderen was het goed om te beseffen dat er iets mogelijk is, dat er verandering kan komen, maar naar de buitenwereld toe is er niets veranderd en zal alles bij het oude blijven. We kunnen ons ook afvragen waar we mee bezig zijn: andere vrijwilligers gaan in Afrika waterputten bouwen opdat vrouwen niet eerst 5km moeten lopen om ook maar 1 druppel water te hebben. Hier hebben ze een publieke kraan op 5m van hun deur. Natuurlijk gun ik hen van harte het comfort van een kraan waar als je eraan draait, er water uitkomt. Maar volgens mij is dit een deel van het fenomeen van de urbanisatie, de steden die steeds groter worden en zich uitbreiden. Als buitenwijken deel van de stad worden, ontstaan er nieuwe buitenwijken waar opnieuw de armste laag van de bevolking komt wonen die geen water in un huis hebben, ... Wat is een recht? Wat een plicht?

Na de betoging zijn we met het busje dat daar in het dorpje stond naar het zwembad gereden. De kinderen wouden leren zwemmen. We hebben dat geprobeerd, maar zwemmen is iets van lange adem en op een korte termijn van een half uur kan je niet al te veel resultaat tonen. We waren langer dan 30min in het zwembad, maar het water was te koud om er lang in de zitten. Toch voor ons, de kinderen hebben het langer volgehouden. smiddags kregen de kinderen een broodje met worst en mayonaise en popcorn dat Carmen deze morgen om 5u (!) had gemaakt. We hadden genoeg broodjes voorzien, maar sommige kinderen moeten een tweede keer met een pokerface om een broodje zijn komen vragen, want er waren er geen meer genoeg voor de volwassenen. We zijn dan maar buiten een broodje gaan eten op straat met een sapje. Gelukkig stond er buiten een mevrouwtje met sandwichen, want onze magen trokken echt samen van de honger.

Tegen 15u waren we thuis en we waren allemaal zodanig moe dat we allemaal zijn gaan slapen. Tot 18u hebben we ins ons bed gelegen en dat deed eens deugd. De vermoeidheid van het reizen zit nog in ons kleren en hier is er een werk- en schoolritme, wat zoveel betekent als opstaan om 7u en slapen om 22u. Een groot verschil met ons luxeleven van de voorbije weken!

Ik heb gehoord dat de eerste sneeuw ondertussen in België is gevallen!
Gooi maar een sneeuwbal in ons plaats!

Hier gaat het weer veranderen, vroeger dan nornaal is er regen op komst....

Een warme groet vanuit Arequipa!
Katrien

Cusco en Macchu Picchu

En de stad deed ons dat dolle avontuur direct vergeten. Amai, het is hier prachtig! Veel kleine straatjes, een prachtige plaza de armas ('de markt' van bij ons), weinig verkeer. Van sfeer lijkt het heel goed op Gent, dus we voelen ons hier wel thuis! 't Is een alternatieve stad met veel hippies, toch in de buurt waar wij zitten. Maar ook duizend winkeltjes met allemaal kleren en tassen en kousen en oorbellen en doeken en... Als we een miljoen hadden kochten we alles. :) Er zijn wel heel erg veel toeristen. Je ziet soms meer toeristen dan Peruanen.

In het busstation hadden we Sally ontmoet, een praatzieke Engelse van 26 die alleen aan het reizen is. Katrien en ik waren kapot vande voorbije twee dagen en wouden gewoon wat rust, maar dat was niet echt mogelijk met alle verhalen die zij ons wou vertellen, vaak tot in de kleinste details. We zochten samen een hostel. Gelukkig bleef zij in de hostel toen wij gingen eten in een ongelooflijk lekker vegetarisch restaurant. Eindelijk eens groenten na twee dagen geleefd te hebben op water, brood, bananen en petit beurre- koeken. De uitbaatster was een zalige madam. Daarna eindelijk ons bed in...

Donderdag wat rondgelopen in de stad, tickets gekocht voor Macchu Picchu en toen we terugliepen naar onze hostel zagen we een jongen staan op de straat. We keken allebei naar elkaar van: He, ik ken jou van ergens, maar van waar ook alweer?' Het was een Argentijn die we de eerste dag op de boerderij in Ecuador hadden leren kennen. Zo'n leuk gevoel om die terug te zien na al die tijd. Hij moest die avond optreden met zijn vriendin, die we ook kenden van op de boerderij, in een leuk cafe. Zuid-Amerikaanse muziek op viool en gitaar, zo mooi! En goed. 't Was een leuke avond. en vooral: we verstonden alles wat de Argentijn zei! Argentijnen hebben een moeilijk accent en de eerste week op de boerderij verstond ik gewoon niets van wat hij zei, maar nu opeens wel. We krijgen ook steeds meer complimenten over ons Spaans en het gaat ook steeds beter om te praten en te begrijpen, dus da's superleuk!
We leerden daarna nog de contrabassist van het symfonie-orkest van Cusco kennen, die ons ook nog een concertje gaf en toen was het dringend tijd voor ons bed, want de volgende dag was het Macchu Pichu dag!

Eerst 8 uur in de auto naar een klein dorpje, dan nog 3 uur gestapt naar het dorpje waarvan je naar Macchu Pichu vertrekt. Daar hebben we een nacht geslapen (het leek wel een ski-oord! Alles heel toerisctisch en sjiek en nogal fake) en de volgende dag zijn we om 4 uur opgestaan om de klim naar Macchu Pichu te maken. De anderen van de groep gingen met de bus, maar wij wilden liever te voet, een beetje uit protest tegen gans dat circus dat rond Macchu Pichu hangt. Het kost veel geld, overal moet je voor betalen, je mag geen rugzak van meer dan 20 liter bij je hebben (wij hebben geen andere...) en nog allerlei andere regels. Maar goed, dat kon je wel verwachten natuurlijk.
De klim was lastig, maar na een uur waren we boven en ja, Macchu Picchu is ongelooflijk. Echt de moeite om te zien. En dat in weeral een ongelooflijke omgeving. Het ligt in het oerwoud en de bergen zijn er prachtig. Het moet zalig geweest zijn om daar te wonen. en het is zo gek dat ze nog maar 100 jaar weten dat daar een stad ligt. We kregen een rondleiding van de gids, die goed was.
Na 4 uur moesten we alweer naar beneden en dan nog de 3 uur durende wandeling terug naar de bus. Er ligt wel een treinverbinding tussen de twee dorpjes, maar die is heel erg duur en in handen van Japannezen, dus hebben we gestapt. Maar een mooie wandeling door het regenwoud, dus dat was niet erg. Dan nog 8 uur terug naar Cusco met het busje en tegen 22 uur waren we terug. Heel erg moe van het vele reizen en stappen, maar ook heel erg tevreden! De contrabassit had ons uitgenodigd om te komen kijken naar de salsaband waar hij ook in speelde en dat hebben we dan ook gedaan. Onze eerste keer salsa in Zuid-Amerka, dat werd tijd! Weer een hele leuke avond, maar we waren ook heel erg blij toen we gisteren in ons bed zaten. De blokkade, de trip naar Macchu Picchu en het drukke nachtleven van cusco speelde ons toch een beetje parten.

Nu is het middag, schijnt de zon en straks gaan we naar Pisac. morgen dan nog een dagje Cusco en dinsdag vertrekken we naar Arequipa om te gaan werken in de gevangenis. Het zal raar zijn om niet meer te reizen. In het begin was het lastig om te reizen en telkens alles te zoeken, maar nu is het echt heerlijk. Maar het is ook fake, want zeker hier in Peru leer je vooral toeristen kennen.

Ik hoop dat met jullie alles goed gaat!
SoFie, dat concertje op viool krijg je zeker! En er zitten al schelpjes in m'n rugzak, Jef en Brigitte! :)
Heel veel liefs,
Annelien

De blokkade (2)

We zaten dus veilig in onze hostel in Andahuaylas, samen met Alex de Roemeen. Wij hadden niet echt haast, maar hij moest de volgende dag in Cusco zijn voor de Inka trail, de vierdaagse trekking naar Macchu Picchu, die hij al gereserveerd en betaald had, dus hij hoopte ergens toch een bus te vinden. De mensen zeiden dat we om 3 uur 's nachts naar de kleine busstation moesten gaan om daar een klein busje naar Abacay te vinden. Goed, dan eerst maar iets gaan eten. de stad was stil. Geen verkeer, niet zoveel mensen op straat en alle hekkens van de winkels en restaurants naar beneden, je kon enkel binnen via een klein deurtje. Je voelde de spanning hangen (ofwel was het mijn eigen spanning die ik voelde...), maar weer wisten we niet of het nu gevaarlijk was of niet, of we elk moment een steen tegen ons hoofd konden krijgen of niet. Echt een raar gevoel.
Na het eten gaan slapen rond 22 uur en de wekker gezet om 2 uur in de nacht. Aiaiai! We liepen naar het busstation, maar daar waren de eerste bussen al vol. Gelukkig was er een vrouw die ons vertelde dat er nog een busje kwam en 3u30 en daarmee konden we dan mee. Voor 25 soles, ongeveer 8 euro. Ik was al blij dat ze geen grof geld vroegen. dat deden de taxi's wel: 150 soles!!! Maar waarschijnlijk hadden we dat ook wel gedaan, want ze vertelden dat de situatie zich aan het uitbreiden was. Ergens was ik graag gebleven om alles van dichtbij mee te maken en te kunnen spreken met de mensen, maar misschien zaten we dan wel heel lang vast en was dit onze enige kans om snel in cusco te geraken. en we hadden een jongen bij ons, wat ons (mij toch) toch iets meer vertrouwen gaf. Goed, het overvolle busje in (stel je onze oude witte camionette voor, maar dan met vier rijen zetels langs achter. Veel plaats was er dus niet. Tijdens de rit lagen er overal stenen en bomen langs de weg om de weg te versperren en moest de chauffeur constant slalommen. Na een halfuur stopte de bus en moesten we allemaal uitstappen, De bagage van het dak en in drie woorden Spaans zeiden ze ons de berg op de klimmen, slap wijzend in de richting van een boom een stuk hoger en dat er daar een ander busje op ons zou wachten. Dat was om een gevaarlijk stuk blokkade te vermijden. En o ja, we moesten ook stil zijn en geen licht gebruiken. Dat was het vreselijkste moment van de reis. Het was pikdonker, we moesten een ongelooflijk steile helling op (ongeveer loodrecht naar boven) met onze zware rugzakken, niet wetend waar we waren, niet wetend of er daar wel een busje zou staan, niet wetend of er gevaar was en alleen maar vooruit kunnen en niet meer terug. Toen voelde ik me echt een vluchteling en was ik bang. Gelukkig waren de andere mensen uit de bus heel behulpzaam en hielpen we elkaar om de heuvel op te raken. De opluchting was groot toen we het busje zagen. De rest vande rit was rustig, met weeral prachtige uitzichten en een mooie zonsopgang. de platte band die we nog hadden onderweg was een futiliteit en we konden bijna niet geloven dat we 6 uur later echt in Abancay waren. Het was 9 uur, de zon scheen en in het busstation riepen de busmaatschappijen om te hardst om ons hun tickets naar Cusco te verkopen. We waren weer in het 'normale' Peru. Voor ons voelde het alsof het 9 uur in de avond was omdat we al zo lang op waren en van al de spanning. Tegen 16 uur waren we dan eindelijk in Cusco...

De blokkade

De voorbije twee dagen hebben we een heel klein beetje mogen meemaken hoe het in de oorlog moet geweest zijn. Maar vooraleer ik dat verhaal vertel, eerst nog een beetje over onze dagen in Huaraz en Ayacucho.

Katrien is nog een paar dagen ziek geweest, waardoor we dus nog een aantal dagen in Huaraz zijn gebleven. Maar dat was ok. Melina en Sam, de twee Fransen waren ook een beetje ziek en hielden het ook rustig, dus heb ik mijn dagen gevuld met lang ontbijten, Spaans leren, samen naar de markt gaan, samen koken, oorbellen maken in de zon, genieten van de prachtige uitzichten, viool spelen en veel praten. Flavio, de Peruaan die we ontmoet hadden, kon ons heel veel vertellen over Peru. Hijzelf woont in Lima en is nu op reis in Peru. Het waren boeiende gesprekken! Vooral over alle moeilijkheden in dit land, zoals de mijnen en hun vervuiling, de armoede en de drugsproblematiek. Er zijn enorm veel verslaafden hier, maar het is goedkoper om drugs te kopen dan om eten te kopen. Een groot pak marihuana kost 10 soles, 3 euro ongeveer en voor cocaine betaal je slechts 50 soles, 15 euro ongeveer. De toegankelijkheid is dus veel te gemakkelijk.
Jammer dat flavio niet naar huis ging, want ik had graag met hem Lima bezocht. Nu zijn we er enkel gepasseerd met de bus omdat de grote steden ons toch niet aanspreken en omdat het er te gevaarlijk is. Dus zaterdag zijn we dan vertrokken. Eerst 10 uur naar Lima en dan nog eens 9 uur naar Ayacucho, waar we zondag rond 7 uur 's morgens aankwamen. Ik had een vreselijke busrit. Waarschijnlijk iets verkeerd gegeten, maar ik moest overgeven en had heel veel krampen. Ik dacht al dat i kde diarree van Katrien had over gekregen, maar gelukkig was het beter toen ik uit de bus was.

Ayacucho is een mooie stad. Heel veel kerken, een leuke markt en ook een markt met allemaal artisanale producten zoals truien, tassen, oorbellen, doeken... Gevaarlijk voor Katrien en mij, want alles is zo mooi! :) We zijn ook in de wijk geweest waar ze alle producten maken. Heel erg arm. Een man toonde ons hoe hij tapijten maakte en vertelde dat zijn tapijten opgekocht werden om dan ergens anders verkocht te worden voor woekerprijzen. Er was ook een museum met de tapijten die de mensen gemaakt hadden. We moesten er naar toe langs een aarden weg, dus erg aantrekkelijk is het niet voor toeristen.
Ayacucho is trouwens helemaal niet aantrekkelijk bij toeristen, terwijl het echt de moeite is om te bezoeken. Maar toen we een bus gingen zoeken voor onze reis naar Cusco werd snel duidelijk waarom er zo weinig toeristen naar Ayacucho gaan. Er rijden heel weinig busmaatschappijen tussen de twee steden, want een groot gedeelte van de weg is niet verhard. Daar hadden we even niet op gerekend! Of beter, we hadden ons slecht geïnformeerd. Maar goed, de vrouw van de toeristische dienst zei dat het een heel mooie route was en ze had gelijk. Prachtige bergen, prachtige uitzichten! En op de middag stopten we in een klein dorpje om te eten en de benen even te strekken: een meerwaarde die de dure busmaatschappijen niet hebben! Maar om 15 uur stopte de bus opnieuw in een dorpje, maar deze keer was het niet voor een gezellige pitstop. De weg was geblokkeerd door de lokale bevolking als protest tegen de vervuiling door de mijnen. Dat is hier een groot probleem. De mijnen (koper, goud, zilvermijnen) zijn in handen van multinationals. De Peruanen krijgen er werk door, maar ook alle vervuiling. De multinationals kan het niet veel schelen dat het drinkwater vervuild is, zij hebben hun grondstoffen aan een goedkope prijs ende problemen zijn voor de Peruanen. De blokkades zijn heel frequent hier. Als je meer wil weten hierover: http://catapa.be/ Dit is een Belgische organisatie die strijdt voor mijnbouw in Zuid-Amerika zonder dat de natuur en de bevolking geschaad wordt.

Dus we konden niet meer verder. We moesten wachten op een bus politiemannen die zouden proberen te onderhandelen. Intussentijd speelde ik wat viool en kwamen veel mensen van het dorp kijken. We maakten een praatje en vroegen wat over de mijnen en de vervuiling. Na een uur of zo kwam de politiebus toe en na een halfuur onderhandelen was het resultaat dat we niet verder konden met de bus. De communicatie daarover was miniem. De buschauffeur zei enkel: neem je bagage en volg de politiemannen. Daar is er een andere auto. Dat deden we dan maar. We stapten langs de landweggetjes naar beneden, nageroepen door de activisten en nagekeken door gans het dorp. Op dat moment schaamde ik me omdat ik blank ben en voelde ik ook wat het moet zijn voor een Afrikaan of en Turk om in België nagefloten te worden. Het viel ook op in Ayacucho dat de mensen heel vaak 'gringo, blanke' riepen en niet op een vriendelijke manier, maar echt als scheldwoord. De politie liep natuurlijk veel sneller dan ons en na 10 minuten bleven we wat op een afstand, samen met een Roemeen en drie Duitse toeristen. Het was een raar, want we wisten niet of de situatie nu gevaarlijk was of niet. en we dachten allebei: 'Gelukkig dat papa en mama dit niet weten!' Na een halfuur stappen (met dank aan de adrenaline om onze zware rugzakken te dragen...) kwamen we op de grote weg en daar hadden we het geluk dat er net een klein taxibusje passeerde. We propten ons erin , op weg naar de stad Andahuaylas, waar er een hostel was en het niet gevaarlijk was. Ze vertelden ons dat die blokkade in het dorp maar een kleintje was en dat er een veel grotere blokkade was na Andahuaylas en het niet meer mogelijk was om naar Cusco te gaan en we dus in Andahuaylas moesten blijven tot de blokkade gedaan was. Dat was meestel na drie dagen, maar het kon ook langer duren, vertelden ze.

Bijna aangekomen in de stad kwam er een auto van de andere kant die riep dat we moesten omkeren. Het busje draaide zich en reed een andere weg in en op dat moment zien we een ganse bende jongeren (van 5 tot 25 jaar) op ons afstormen. Ik verwachtte elk moment een steen tegen m'n hoofd, maar gelukkig bleef dat uit. De chauffeur stapte uit en vroeg of we verder mochten, maar zonder veel woorden werden de banden van zijn bus plat gezet en werden wij bevolen uit te stappen. Toen ze zagen dat we blanken waren werden ze milder en zeiden ze zelfs waar we een hostel konden vinden in de stad. Blijkbaar was het dus niet hun bedoeling om mensen pijn te doen, maar verhinderden ze gewoon elk transport. Een vrouw die ook bij ons in het busje zat vergezelde ons naar de voorwijk van de stad. Ze zei dat we misschien een kans hadden op een bus naar Cusco, maar dan moesten we wel naar het centrum van de stad en dat was een half uur stappen. de Duitsers belsisten om in de voorwijk te blijven, maar Katrien, de Roemeen (Alex) en ik beslisten om naar het centrum te gaan. Het was niet gevaarlijk, zei de vrouw en ze zou met ons meegaan in een taxi. Ze was enorm behulpzaam en stelde ons constant gerust. Ze regelde een taxi. De man was ook heel erg behulpzaam en zocht met ons een bus voor Cusco, die er uiteindelijk niet was. Hij zette ons af aan een hostel, vroeg nog grof geld, dat wij niet wilden betalen en ook niet betaald hebben. Oef, we waren toch al hier... Tot nu toe was ik niet echt bang geweest. Ik wist gewoon niet of ik bang moest zijn of gewoon nieuwsgierig toe mocht kijken.

De rest van het verhaal is voor morgen. Ik kan jullie wel vertellen dat we nu veilig in Cusco zijn, maar het was een avontuur vandaag...

De zotte morgen

Goed, inkopen dus voor onze tocht naar de bergen. Toevallig lag de muziekwinkel in de straat van de kleerwinkel en ik kon het toch niet laten om een viool te kopen. Wat is het leuk om muziek te spelen! Toen we buiten kwamen botsten we op drie mannen van rond de 50, die muziekleraars bleken te zijn. Ze nodigden ons uit om een jugo, een fruitsap, te drinken en we kregen er direct ook een stuk lekkere cake bij. Een van de mannen was violist, waardoor we een concert kregen midden in het cafe. M'n viool was direct goedgekeurd. Daarna namen ze ons mee naar de muziekschool waar we ook nog een harpconcert kregen. Waw, zo mooi! En zo was onze voormiddag om en hadden we nog niets gedaan wat we eigenlijk moesten doen. Maar goed, zo had ik wel al een vioolleraar gevonden.
De rest van de dag dan inkopen gedaan, naar de bank, middageten met David en dan vroeg in ons bed om de volgende dag op tocht te vertrekken voor 4 dagen.

De tocht was niet echt wat we er van verwacht hadden, maar dat was vooral omdat het weer slecht was. De eerste dag viel mee, maar daarna zaten we heel vaak in de mist, was er regen en sneeuw, dus helemaal geen mooie uitzichten. En daarvoor gingen we tenslotte, want de groep was nu ook niet om over naar huis te schrijven. 2 Amerikaanse zussen, nog een Amerikaan en een Canadese en nog een Duitser. Op en top toeristen! Zich meer zorgen aan het maken of er wel een wc op de kampplek zou zijn dan dat ze het jammer vonden dat het slecht weer was. Maar we zijn toch op 4750 meter geweest! Amai, dat was even lastig voor onze adem! 't Was een lastige dag. 1000 meter klimmen en 500 meter dalen, maar we hebben het gehaald. Katrien had het op het einde wel lastig, maar dat kwam door suikertekort.
Die tocht was niet echt onze manier van reizen, maar goed, we konden moeilijk op ons eentje de bergen intrekken. Alles werd gedragen op ezels die nogal overladen werden (tot bloedens toe... Maar het waren ook maar arme boeren die hun ezels zoveel mogelijk wilden verhuren). En dan werd alles voor ons opgezet, werd er  gekookt voor ons, terwijl die mensen ook heel de dag gestapt hadden. Ik voelde me er niet zo goed bij. Goed, we hadden ervoor betaald, maar dan nog.
De laatste nacht had Katrien diarree en nu nog altijd. Het arme meisje ligt nu in haar bed te slapen. Normaal vertrekken we morgen naar Lima, maar we zullen zien of dat lukt.
Vandaag was een rustig dagje. Ontbeten in de zon, lang gepraat met een Peruaan die hier ook zit en dan met Samuel en Melina, 2 Fransen die we aan de zee hadden ontmoet, gaan eten.

Van de aardbeving zeggen ze hier niets. Had Karen me niet gemaild dan wisten we er nog niets van, dus naar Peruaanse normen zal het wel niet zo erg geweest zijn.
Geniet van de herfst! Wij beginnen aan de lente!
Veel liefs,
Annelien

aardbeving

Karen mailde me net om te vragen of alles ok is met ons na de aardbeving in Ica. We hadden er zelf nog niets van gehoord, want we zijn een uur terug uit de bergen, maar hier is alles ok. Was ik niet ziek geweest vorige week dan zaten we nu wel in Ica, dus al bij al ben ik nu wel heel erg blij met de sinusitis van vorige week!
Later schrijf ik meer over onze tocht, nu moeten we eerst nog naar de markt voor die sluit!
Veel liefs,
Annelien

Van de zee naar de bergen

We zijn uiteindelijk nog tot dinsdag in Huanchaco, aan de zee, gebleven. Alsof de sinusitis nog niet genoeg was moest ik maandag ook nog eens overgeven en had ik diarree. Waarschijnlijk door een combinatie van de antibiotica voor de sinusitis en de pikante pizza die we de avond daarvoor gemaakt hadden. Alles wat ik probeerde te eten kwam er direct weer uit, dus heb ik de dag nog maar eens in m'n bed doorgebracht met 6 lepeltjes water. Tegen de avond was ik eindelijk beter en dinsdag was ik helemaal in orde. Eindelijk eens een ochtend zonder hoofdpijn en zonder misselijkheid!!!

Dinsdag was een rustig dagje. Inpakken, nog een wandelng naar de zee, bustickets boeken, David uit Amerika terug zien en samen met een Frans koppel een ijsje eten,... Vakantie dus! Maar het afscheid was weer moeilijk. We hadden een week in de hostel gezeten en voor mij was het een beetje mijn thuis geworden. Een beetje zoals op kot. Samen koken, tijdens de dag elk zijn eigen ding doen (wat voor mij voornamelijk uit slapen en wandelen langs het strand was), elkaar tegenkomen op het strand, lachen, samen film kijken, yucakroketten leren maken en 'girandas putas' (wentelteefjes) leren maken aan de anderen. We hebben er ook een koppel uit Honduras leren kennen die ongelooflijk mooie armbanden en kettingen maakten om hun reis te betalen. Het was heel erg leuk hoe gelukkig ze werden om iets te maken voor ons. Normaal verkochtten ze gewoon de dingen die ze gemaakt hadden, maar Katrien en ik hadden iets gevraagd met een steen die we zelf gekozen hadden. Supermooi en met liefde gemaakt. :)

Dus dinsdag vertrokken we dan rond 18 uur naar Trujillo om daar de nachtbus naar Huanchaco te nemen. Santiago en Cristian (de twee Argentijnen) liepen nog mee naar de bushalte om ons uit te zwaaien en toen waren we weg. Reizen is zo leuk, het is zo leuk om mensen te leren kennen, want amai, er bestaan zoveel boeiende mensen op de wereld met elk hun eigen verhaal, maar het afscheid is telkens zo hard. Weer het besef dat je hen waarschijnlijk nooit meer terug ziet. De tijd dat je bij elkaar bent is ook iets te kort om een echt diepe vriendschap op te bouwen. Ik zal me hier in elk geval kunnen trainen in afscheid nemen en dingen achterlaten.

Maar goed, de bus naar Trujillo dus, waar we nog even de tijd hadden om de stad te bezoeken voor we onze bus naar Huaraz hadden. Onze vaste bestemming in de steden is altijd de muziekwinkel. Katrien wil een kleine accordeon, die nergens te vinden is, en ik ben op zoek naar een viool. Het kriebelt veel te veel om muziek te leren en te spelen! Een viool met kist en strijkstok kosten hier amper 60 euro... Allemaal uit China weliswaar... Ik hoop ergens een Peruaanse viool te vinden.
Dan de bus naar Huaraz, naar de bergen. Er was geen enkele bus die overdag reed, wat jammer was, want ik hou van de busreizen en de prachtige uitzichten. De rit duurde 10 uur. We sliepen en om 5 uur in de morgen deed ik m'n ogen open en vergat ik meteen de zee en alles wat ik daar achtergelaten had. We zaten midden in de bergen, de zon kwam net op en scheen op de witbesneeuwde toppen., Waw!!! Er waren ook weer echte indianen langs de weg. Tot nu toe hadden we nog niet echt het gevoel gehad dat we in Peru waren, maar nu we weer in de Andes zaten wel. Zo mooi...!

Tegen 7 uur waren we dan in Huaraz, waar we bestormd werden door eigenaars van hostels. Wij zeiden dat we in Lodging Caroline wilden slapen en als antwoord kregen we: "maar daar is het volzet! En er is geen warm water! En het is gevaarlijk! En het zit vol Israelieten!" Wij lieten ze links liggen en liepen door en merkten al snel dat de hostel perfect was, zonder Israelieten en met warm water. En ontbijt op het dakterras met zicht op de bergen. Waw waw waw!

Vandaag gaan we inkopen doen voor onze vierdaagse trekking van morgen. Ondertussen is David uit Amerika hier ook toegekomen. Het is leuk dat onze reisroute ongeveer gelijk loopt en we hem af en toe eens zien. Met twee reizen is genoeg om rekening te houden met elkaar, dus er hoeft van mij niet constant een derde bij. Met Katrien lukt het perfect. We willen hetzelfde, we denken constant hetzelfde en zeggen constant dezelfde dingen op hetzelfde moment.

Deze namiddag maken we nog een kleine wandeling samen met David. En morgen kan je ons vinden in de Cordillera Blanca!
Un abrazo grande voor iedereen!
Annelien

foto's!

onze foto's zijn te zien op https://picasaweb.google.com/KatrienDewitte88

Ciao,
Katrien

Huanchaco

Raar dat het vorige bericht er niet is doorgekomen, wat ik geschreven had is gewoon verdwenen...

Maar dus, we zitten in Huanchaco, een surfersstadje op 15km van Trujillo. Het plan was om hier eventjes van zon, zee en strand te genieten, maar de sinusiet van Annelien heeft daar anders over beslist. Die paar dagen zijn ondertussen al bijna een week geworden.
We zitten in een hostel dat me doet denken aan van die surfersreeksen op Ketnet: bambu, hutjes, overal schelpen en stenen, surfplanken, een hangmat en 2 papegaaien die een beetje kunnen praten.

Veel is er hier niet te doen buiten naar surfers kijken, een klein duikje nemen in de ijskoude oceaan, archeologische sites bezoeken van Chan Chan, op zoek gaan naar een accordeon en een viool, verbaasd kijken naar hoe reizigers elk hun eigen handeltje hebben om hun reis te betalen, strandwandeling maken, naar de zonsondergang kijken, ...

De zonsondergang is hier helemaal anders dan in België. Bij ons heb je een oranje gloed dat in de zee verdwijnt, hier zie je echt een oranje bol! En dan heb ik nog niet gesproken over de fotos en die ze hier van ons willen trekken. Gringas zijn hier precies een attractie. De eerste keer stonden we in een winkeltje. Een mevrouw had twee kettingen gekocht voor haar zonen. Eerst wou ze met ons op de foto en daarna vroeg ze of ze ons mocht filmen met die kettingen. Onze eerste reactie was dat dit een valstrik was en we grepen subtiel naar onze zakken, maar niets aan de hand. Gisteren was er een bende meisjes die met ons op de foto wilden. Zeer raar, maar blijkbaar de gewoonte hier.

Ik had ook nog geschreven -maar dan in een iets aaneenhangender geheel- over onze tocht van Cuenca tot Trujillo. We hebben ondertussen heel wat kilometers afgelegd. De grens hebben we overgestoken vanuit Cuenca met Pullman Sucre. Onze hosteleigenaar had ons dat aangeraden, heel confortabel had hij gezegd. Comfortabel hebben we met een korreltje zout moeten nemen. We reden door prachtige bergen in een bus waarvan de veringen niet zo goed werkten en we toestemming moesten vragen om naar de wc te gaan. Bovendien mochten we enkel plassen! Aan de grens kregen we onze stempels en reden we verder met een andere maatschappij.

Opeens konden we de oceaan zien! Maar voor de rest was alles dor, grijs en zanderig. Vanuit Piura zijn we dan de volgende dag terug op de bus gestapt naar TRujillo, opnieuw een rit van 7u. Met dat verschil dat we nu echt in een luxebus zaten. Het was net zoals op eem vligtuig met inckecken, pasportcontrole, vingerafdruk, eten op de bus en een mevrouw die door de luidspreker inlichtingen geeft. We hadden een visto panoramica gevraagd. We voelden ons de koning te rijk. Het eerste uur hebben we naar buiten gekeken, waren we nog steeds verbaasd over de dorheid hier en tegelijkertijd ook teleurgesteld door de mist die hier altijd hangt. We hebben vooral veel geslaten (in zetels die bijna volledig plat konden!). Aangekomen in TRujillo hebben we meteen een busje naar Huanchaco genomen om de drukte van de stad te ontlopen en zo waren we onmiddellijk ook aan de zee.

We kennen hier ondertussen al heel wat mensen, vooral jongens eigenlijk. Dat is trouwens een voordeel van reizen als meisjes, namelijk dat jongens naar je toekomen om een praatje te maken. Als je dan het kaf van het koren scheidt, heb je onmiddellijk ' lokale vrienden' waarmee je samen kan koken of film kijken of wandelen.
Carlos, de eigenaar van de hostel, heeft ons eens meegenomen naar een restaurantje. Vegetarisch, goedkoop en met een zeer gezellige kok. Aan tafel hebben we wel meer met de kok gemaakt -die ondertussen deeg aan het maken was voor de lasagna van de volgende dag- dan met onze Carlos. Die zat de hele tijd met zijn gsm op facebook... Ook al was het maar 5 min stappen, toch zijn we met zijn auto gegaan. De gewoontje hier om savonds te showen met autos, ramen open en muziek aan, iedereen hallo zeggen, ... Een raar fenomeen. We zijn erna nog naar een cafe'tje gegaan, maar meneer was de hele tijd aan het bellen en we begonnen moe te worden- Om 23u ging er nochtans een live muziekgroepje beginnen met reggae op gitaar en fluiten, maar 23.30 was er nog geen muziekant gezien en zijn we maar alleen weggegaan.

Dan kennen we ook nog Santiago. Een Argentijn die we moeilijk kunnen verstaan, wel leuk is, lekker kan koken, graag mee-eet en om iets te verdienen truffels maakt. Arturo speelt gitaar en William is scheepsbouwingenieur die graag zingt. We zijn gisteren met hem meegegaan als hij ging surfen, naar hij had geen goeie golven.. Vandaar dan we maar zelf eventjes in de zee gesprongen zijn. Het is niet te geloven hoe sterk de stroming is! (Voor de duidelijkheid, we zijn gaan zwemmen waar ook nog andere in het water zaten, dus we hebben geen gevaarlijke dingen gedaan). In onze hostel is er ook een Belg uit Kortrijk die daar zijn stage doet, dus kunnen we ons Nederlands ook nog oefenen. (-:

Tot zover onze update van de blog, hopelijk wordt dit bericht wel gepost!
Groeten!

Katrien

Met een voet in de oceaan!

Vlooien, verkouden en verbrand, maar heel erg gelukkig!

Wat een week, wat een week!
Zondag zijn we dus vertrokken naar dat kleine dorpje, Gonzol. We mochten slapen bij Herlinda, een vrouw van 28. Ze woonde er met haar twee zonen van 7 en 8, Adriaan en Danny. Twee fijne jongens die in het begin heel verlegen waren, maar tegen de laatste dag al streken begonnen uit te halen met ons, dus dat was wel leuk. De grootvader woonde ook in het huis en dan nog de zus van Herlinda met haar man en hun dochtertje van 3 weken. De zus (Elisabeth) was amper 16 jaar! Herlinda haar man is voor 5 jaar gemigreerd naar Amerika om daar veel geld te verdienen om op te sturen naar zijn familie. En dat kon je ook wel zien. Herlinda woonde in 1 van de grootste en mooiste huizen van het dorp, maar dan nog was er niet veel rijkdom. Geen verwarming, geen warm water, geen douche, geen lavabo, geen kasten, geen bedden, een kleine keukentafel met een bank en een paar stoelen, geen messen en vorken om te eten, enkel lepels, een gammel kookfornuis... Herlinda zei dat ze niet veel geld hadden. Honger hadden ze niet, want ze hebben heel veel van zichzelf, maar luxe kunnen ze zich niet permitteren. Een tv hadden ze wel, zoals ongeveer elke Ecuadoriaan. Overal, in elk restaurant, in het internetcafe, overal speelt altijd een tv en liefst zo luid mogelijk.

Maar het was heel erg leuk in het dorp. Maandag zijn we mee gaan helpen op het land met Herlinda. Dat betekent: met de ezel en vijf schapen een uur stappen naar het veld (met ondertussen een prachtig uitzicht!) en daar lagen erwtstruiken te drogen. Op een groot zeil moesten we met stokken alle erwten uit de peulen slaan. Een leuk, maar lastig werk! Katrien en ik hadden allebei blaren op onze handen. Daarna moesten we het kaf van het koren scheiden en daarna nog alle erwtjes die naast het zeil gevallen waren oprapen. Elke korrel telde. Ze zou eens moeten weten hoe de aardappelen bij ons uitgereden worden en hoeveel er op de velden blijfen liggen... Voor een zak van 50 kg krijgt ze 80 dollar, 55 euro ongeveer. En daar werkt ze heel veel dagen voor. Alles is hier wel goedkoper natuurlijk, maar toch blijft het weinig. Na het werk wandelden we terug naar huis en hebben Katrien en ik gekookt voor de familie (dus voor 8 man in totaal). Behalve dat de soep te pikant was en de volauvant te zout, was het best ok.

Dinsdag gingen we weer mee met Herlinda om te werken (deze keer zonder ezel, maar wel met twee stieren en een stel schapen), maar toen we op het veld kwamen bleek dat we niets konden doen. Ze had medelijden met onze blaren en wou ons nog niet meer belasten. We hebben dan maar een wandeling gemaakt en zijn teruggekeerd naar het dorp om eten te maken. Deze keer spaghetti, waar veel hilariteit rond was aangezien we vergeten waren dat ze daar enkel lepels hadden en spaghetti nogal moeilijk te eten valt met lepels. Als dessert maakten we pannenkoeken, wat ongelooflijk in de smaak viel! Ze kenden dat hier niet. Adriaan hielp ons met koken. Alleen al zijn gezicht toen we vroegen of hij wou helpen was goud waard.

Woensdag zijn we gaan stappen met Fabian, de muziekleraar. Een supermooie wandeling naar 'Narriz del diabolo', 'Neus van de duivel', een berg in de buurt van ons dorp waar een bekende toeristentrein stopt. Het is ongelooflijk hoe de natuur hier verandert. We hebben cactussen gezien, woestijn, maar ook prachtige stukken groen met sinaasappel-, advocado, limoen- en allerlei andere soorten fruitbomen. Het belang van irrigatiesystemen werd ons dan ook duidelijk. Ook suikerriet, aardappelen, kolen, mais... Alles hebben ze hier. Alleen beseffen ze niet echt welke lekkere dingen ze daarmee kunnen maken. Het eten is niet slecht, maar niet verfijnd. Gewoon rijst met een stuk vlees en wat groenten. En dat terwijl ze gewoon alles in hun land hebben om de lekkerste dingen van de wereld te maken.
Na de wandeling haastten we ons terug naar het dorp om eten te maken, maar dat was zonder de mensen van het dorp gerekend. Velen wouden een praatje maken en twee vrouwen vroegen ons binnen om chicha te drinken, een plaatselijk drankje gemaakt van gegiste mais (waarvan we achteraf verbaasd waen dat we er geen diaree van hadden). Nu kwamen we eens in een huis van nog armere mensen. Geen vloer, zakken rijst om op te zitten... Maar ongelooflijk vriendelijk! En ze zeiden wel 10 keer dat we alleen maar goede dingen van hen in België mochten vertellen. Bij deze.
Dan snel naar huis om snel snel eten te maken (wortelen met een klein beetje worst en rijst. Appelmoes met kaneel als dessert. Appelmoes kenden ze niet, maar weer waren ze verkocht) om dan muziekles te gaan geven. Maar het was minder leuk dan de vorige keer. We waren allebei doodop van heel de dag te stappen en van te koken en ook de kindjes waren moe van op school te zitten. Na een halfuur hebben we gewoon spelletjes gespeeld op het plein wat ook leuk was, maar vermoeiend! Daarna nog naar de kerk waar Fabian les aan het geven was aan de volwassenen van het dorp. Er was geen les, maar een gesprek aan de gang over geloof en geloofsbeleving, dat ze het breder zagen dan enkel in de kerk zitten, maar dat je ook contact kon hebben met God als je in de bergen gaat stappen of zo. Het was boeiend om hen zo bezig te horen, om hen te horen zoeken naar manieren om hun geloof te uiten, om na te denken wat ze juist willen met de evangelische kerk. Opeens werd het ons ook duidelijk dat de evangelische kerk van in Cochapamba protestanten zijn en de katholieke kerk van in Gonzol katholieken. In Chochapampa hing er geen kruis in de kerk, werd er elekrische gitaar gespeeld, toneeltjes opgevoerd door de kinderen,... Er zat leven in en een grote wil om de gemeenschap de ontwikkelen, om niet enkel te werken, maar meer uit het leven en elkaar te halen.

En dan was het tijd om afscheid te nemen. Voor de eerste keer was het raar om dag te zeggen en te beseffen dat je die mensen waarschijnlijk nooit meer terug zal zien, terwijl je er ondertussen wel een band mee hebt en hen beter wil leren kennen.  Opnieuw de vraag of we niet te vroeg weggegaan zijn, ideeen over wat we nog allemaal zouden kunnen doen kwamen in ons op op weg naar de Panamericano die ons naar Cuenca voerde. Maar goed, da's het lot van reiziger te zijn...

O ja, woensdag was ook de dag van de vlooien. 's Morgens werd ik wakker met m'n voeten vol rode plekken die ONGELOOFLIJK jeukten. Amai, een muggenbeet is er niets bij. Katrien had er een klein beetje in haar hals. We denken dat het vlooien zijn. Ondertussen hebben we nog een paar beten bij, maar helemaal niet zo erg als op m'n voeten. We hopen dat het ergste voorbij is. Ik zit ook met een verkoudheid en sinusitis waar ik maar niet vanaf raak. Combinatie van de hoogte en de uitlaatgassen, denk ik. Het is erger in de stad dan in het dorp.

Donderdag hebben we dan nog afscheid genomen van Herlinda en haar een pannenkoekenpan cadeau gedaan. Zij had frietjes en popcorn voor ons als ontbijt gemaakt (hier is het de gewoonte dat ze ook warm eten 's morgens). Ze was echt ongelooflijk lief voor ons!

Dan met de bus naar Cuenca, weer langs prachtige landschappen. Cuenca is een mooie stad, de mooiste die we tot nu toe gezien hebben. Maar het is wel een Europese stad. De invloed van het Westen zie je hier heel sterk. In Cuenca spraken we terug af met David, de Amerikaan die we hadden leren kennen in Riobamba, 2 weken geleden. Hij was hier om Spaanse les te volgen. 't Was leuk om iemand bekend te zien en alle verhalen te kunnen vertellen. Vrijdag bezochten we de stad en leerden we Richard kennen, een Ecuadoriaan van 21 die ons maar al te graag de stad wou laten zien. In het begin vertrouwden we het niet, maar uiteindelijk bleek hij ok. En door hem hebben we eindelijk eens de juiste prijs op de markt betaald zonder 'gringa-tax'. Wij blanken betalen altijd het dubbele hier, wat uiteindelijk nog niet veel is, maar toch!

Gisteren, zaterdag, zijn we gaan stappen in het nationaal park van Cajas, het duizendmerenlandschap. Maar dat viel een beetje tegen. De omgeving was heel eentonig, droog, geen mooie kleuren, weinig leven. Er was wel een ongelooflijk stilte. Je hoorde gewoon niets. Maar we vonden het dus niet echt de moeite, behalve dan dat we op 4200 meter zijn geweest! En dat voelden we aan onze adem als we omhoog moesten. En dat voelen we nu ook aan onze verbrande wangen... Er was van heel de dag amper zon, maar blijkbaar is dat waterzonnetje op die hoogte genoeg om verbrand te zijn. 't Ja... weer iets bijgeleerd.
Toen we terug aan onze hostel kwamen was Richard daar met een vriend om te kijken of we niet verdwaald waren. Ze vroegen of we mee wilden naar een tentoonstelling van de fotoklas van Cuenca. Waw, supermooie foto's! We zouden er naar kunnen blijven kijken. Daarna kregen we nog een rondleiding in de belangrijkste kerken van Cuenca, gingen we samen eten en nog Canella drinken, een specialiteit van Ecuador. Er werd veel gepraat over de cultuur en over het leven van jonge mensen in Ecuador. Een leuke en boeiende avond! Zij wouden perse ons eten betalen en opdat wij de canella mochten betalen hebben heel wat energie nodig gehad. Ze vonden het moeilijk om door meisjes getrakteerd te worden, terwijl dat bij ons een normale zaak is. De ene betaald dan eens, de andere dan.

Het is leuk om mensen tegen te komen. In het begin is het altijd moeilijk om te weten of ze te vertrouwen zijn, maar velen zijn eigenlijk ook maar even nieuwsgierig naar ons zoals wij nieuwsgierig zijn naar hen. Maar ik denk dat we er in die drie weken en een half wel in geslaagd zijn om een beetje binnen te dringen in de cultuur. We hebben een beetje overal gezeten, in de stad, de jungle, het dorp, bij verschillende mensen. Vandaag is onze laatste dag Ecuador, morgen nemen we de bus naar Peru! Een nieuw land, andere mensen, waarschijnlijk meer armoede. Ik ben heel erg benieuwd. Ecuador was een opwarmertje, nu beginnen we aan de landen waar we eigenlijk echt naartoe willen.
Ons Spaans wordt trouwens met de dag beter, al verlangen we naar de dag dat we echt een gesprek kunnen hebben en alle nuances kunnen leggen die we willen leggen. Nu kunnen we wel ongeveer zeggen wat we denken, maar 't is wel moeilijk en alles wordt vrij zwart-wit uitgedrukt door ons gebrek aan woordenschat.

Nog een fijne zondag voor jullie allemaal!
Annelien

De dag zonder elektriciteit

Gisteren (zaterdag) was een dagje waarin we ondergedompeld werden in de Ecuadoriaanse cultuur! Het begon met ons te overslapen en de elektriciteit die er heel de dag niet was. Geen licht vandaag, no luz, al is dat hier niet ongewoon, wisten ze ons te vertellen. Om 10 uur hadden we afgesroken met Zhenni, de kleuterjuf, om bij haar een Belgische maaltijd te gaan koken. We werden pas om 9u30 wakker, maar nog altijd niet echt uitgeslapen. Onze buurman in de hostel was ziek en ijlde heel de nacht, waardoor wij niet konden slapen.
Vlug ons bed uit, kleren aan, ontbijt en naar de markt: bloemkool, aardappelen, savooikool en gehakt gekocht. Jaja mama, we hebben jouw fameuze gehakt in koolbladeren en bloemkool in witte saus met koolpuree gemaakt. En het viel in de smaak. Het was leuk om eens een typische gezinswoning vanbinnen te zien. Best gezellig! Het is oud en hier en daar wankelt er wel iets, maar het was best ok! We hadden ook een leuk gesprek met de man van Zhenni, al was zijn Spaans moeilijk te verstaan en konden wij niet genoeg Spaans om deftig mee te praten. Het ging over de vooruitgang van de Ecuadorianen en het bewaren van hun cultuur, iets wat voor ons heel belangrijk lijkt. Het is jammer om te zien hoe de Westerse wereld hier ook aan het binnendringen is, terwijl zij zo'n rijke cultuur hebben. Maar wie ben ik, Westerling, om te zeggen dat ze zich aan hun tradities moeten houden, ze moeten blijven ploegen met ossen, ze hun prachtige kleren moeten blijven dragen en hun varkensoren moeten blijven in de soep draaien? Als iedereen zou leven zoals hen zou er geen massaproductie zijn die alle rijke Europeanen in leven houdt, zou onze aarde waarschijnlijk te klein zijn, zou film, theater en allerlei andere dingen niet bestaan. Het is een moeilijk evenwicht en ik hoop dat ze hier toch voor een stuk hun cultuur blijven behouden.

Na het eten kregen we nog elk een gebreide sjaal van Zhenni (naast kleuterjuf is ze ook eigenares van een wolwinkel) en haastten we ons naar de hostel om onze spullen te pakken om onze eerste muziekles te geven! Vrijdagavond waren we Fabian, de muziekleraar die we ontmoet hadden in de straat een het empanadekraampje, gaan opzoeken in de muziekschool hier in Alausi en hij vroeg of we de zatrerdag een les wouden geven aan kindjes van 6 tot 14 jaar in een klein dorpje hier in de buurt. We zagen het direct zitten en hebben ons vrijdag de rest van de dag voorbereid.

Gisteren (zaterdag) haastten we ons dus om onze spullen te pakken en de bus te halen. Wij hadden begrepen dat Fabian ook op die bus zou zitten, maar hij was niet te zien. Goedja, we zouden wel zien. We stapten af  in Golzon, waar we moesten zijn, bleek dat het dorpje nog 4 kilometer of meer van de grote weg aflag. We begonnen te stappen, maar na 14u. komt de mist hier op en zagen we amper 100 meter. Gelukkig was er af en toe een boerin om ons te verzekeren dat we nog juist zaten. Na een tijdje passeerde er een auto en konden we mee naar het dorp. Daar wist niemand iets van een muziekles. We begonnen al te denken dat die Fabian ons iets gelapt had. Wat een boerengat was dit! Hier kon onmogelijk een muziekschool zijn. We wandelden dan maar door het dorp tussen de kippen, varkens en ezels en na veel vragen en wijzen bleek dat we in de kerk van Cochabamba moesten zijn, een klein gehucht naast Golzon. De kerk was een piepklein gebouwtje, amper te herkennen en het dorp waren een paar huizen rond het voetbalveld waar alle dieren stonden te grazen en dat alles omgeven door de bergen. In de kerk was niemand. Tuurlijk! Er was geen elektriciteit (nog altijd niet!), dus geen licht, dus geen les. Logisch toch? Jammer dat wij de Ecuadoriaanse logica nog niet zo goed kennen. Een beetje ontgoocheld en boos op Fabian dat hij ons niet gebeld had stapten we terug naar de grote weg, al was ik eigenlijk wel blij dat ik toch eens in zo'n klein dorpje was geweest. Jammer dater geen muziekles was, want ik had graag de mensen leren kennen. Iedereen was ongelooflijk vriendelijk hier!

Op onze weg naar beneden kwamen we een pick-up vol mensen tegen en wie zat er in: Fabian! Blijkbaar haddeb we zijn Spaans niet goed verstaan en hadden we niet aan de bushalte, maar ergens anders afgesproken. Hij had ons lopen zoeken, was zelfs in de stad in een paar hostels gaan zoeken, maar had ons niet gevonden. Wat een geluk dat we hem tegenkwamen!
Ondertussen was er terug elektriciteit en kwamen de kindjes beetje bij beetje naar het kerkje. De les hebben we buiten gegeven en het was superleuk! We leerden hen alles wat we ooit van Thomas geleerd hebben op Kreamuzekamp. Alle kindjes werkten mee, iedereen was enthousiast en ook de volwassenen kwamen kijken wat die gringa's aan het doen waren.
Na de les gingen we eten. Iets wat de Ecuadorianen heel goed kunnen is eten. Zoveel!!! Katrien en ik krijgen het nooit op. Ook nu niet. Eerst soep met aardappelen, rijst, erwten, wortels en een kippenbout in en dan nog een gans bord met rijst, linzen en een varkenskotelet. Ik heb zoveel mogelijk gegeten om de gastvrouw niet te beledigen, maar nog altijd moest ik meer dan de helft teruggeven. We praatten over van alles en het was gezellig. Betalen voor het eten mocht helemaal niet en daar voelden we ons toch neit helemaal goed bij, aangezien die mensen toch niet zoveel hebben.
Daarna was er al een auto voor ons geregeld om ons terug te brengen naar onze hostel (ongelooflijk hoe lief die mensen voor ons waren, of waarschijnlijk hoeveel ontzag ze nog hebben voor blanken...). Ze vroegen ons of we woensdag terug wouden komen, maar we zeiden dat we naar Cuenca gingen, dat we neit goed wisten wat te doen in Alausi tot woensdag. Ik voegde er aan toe:"tenzij we hier ergens kunnen slapen. Dan kunnen we spelen met de kindjes tijdens de dag, wat meehelpen op het land en dan woensdag nog eens les geven. We hebben alles, matje slaapzak. We hebben enkel een dak nodig." En ja, een senora wou ons direct onderdak geven, tenminste als we een sombrero, een hoed, hadden om ons te beschermen tegen de zon. Dus deze avond vertrekken we voor minstens drie dagen naar Golzon, een mini-dorpje midden in de Andes waar meer ezels dan mensen wonen en waar iedereen ongelooflijk lief is. Opeens zijn onze vragen over 'wat doen we hier?' verdwenen en denken we dat we het nu wel gevonden hebben. Echt gaan leven bij de mensen zegt ons pakken meer dan toerist zijn en in hostels slapen.
Zo was het de beste dag zonder elektriciteit in m'n leven... 
Annelien

enkele foto´s!

Quito

Rihannon waar we na 2 dagen vertrokken zijn

Almuerzo voor 1.5 dollar bij super lieve vrouw

jungle-tour bij Tena

Met materiaal uit de jungle sierraden maken

De rivier

Onze cabaña bij regen

warmwater bad in baños

uitzicht baños, met vulkaan op achtergrond

net op tijd de brug bereikt na de wandeling met Kurt en Katy, want  om 18.30 is het donker!

Wassen op het dakterras van Hostel Rosita

Laguna di Colta

Casa Hood, lekker restaurant in Baños

Bloemenserre bij het meer in Colta

Alausi met de heilige San Pedro

De kleuterklas

Baños - Riobamba - Colta - Alousì

Baños hebben we na 2 dagen verlaten, tot grote spijt van Rosita - de eigenares van onze hostel. De avond ervoor hebben we Kurt en Katy ontmoet. Twee Belgen die ook op rondreis zijn in Latijns-Amerika. We kwamen ze tegen op een wandeling en dank zij hun gids hebben we echt een mooie wandeling gemaakt met zicht op de vulkaan Tungurahua. Ze hebben ons ook naar een gezellig en vooral goed restaurant gebracht waar we een tijdje hebben gezeten met een optredentje van enthousiaste ecuadorianen op panfluiten, gitaar en viool. Tis leuk om met andere mensen in onze eigen taal te kunnen praten. Hun verhalen te horen zonder al te veel te moeten denken over wat de andere nu juist aan het zeggen is.

Na Banos stond Cuenca op het programma, maar hebben de 11u durende busrit opgespiltst. De eerste stop was Riobamba, maar die stad hebben we snel achter ons gelaten. Druk, lelijk, meer kunnen we er niet over zeggen. Op de markt hebben we wel Jessica leren kennen. Ze heeft daar een kraampje en toen we 1 teentje look woude kopen, kregen we een hele look kado. We zijn na 5 min teruggegaan om wat te praten en uiteindelijk hebben we samen spaghetti gemaakt in onze hostel. Riobamba hebben we op die manier toch wat aangenamer gemaakt. In Riobamba hebben we ook Dave leren kennen. Een 32-jarige Amerikaan die ook op zoek was naar een hostel. Samen hebben we de volgende dag de bus naar Colta genomen. We waren op zoek naar een rustig dorpje, iets waar we konden wandelen en in Colta is er een meer, vandaar. Het was -zoals overal hier in de namiddag- bewolkt, maar daarom niet minder mooi. Gewoon de rust alleen al was geweldig. Maar veel meer dan een meer was er niet, dus hebben we met Dave gelift naar een volgende stadje dat net iets groter was en dat is Alausi geworden. Ze voelden dat het goed was. Tussen de bergen, propere straten, niet te groot en met hostels. Alausi is gekend bij toeristen omdat de Nariz de Diabolo hier vertrekt, de enigste spoorlijn in Ecuador.
Annelien is hier in Alausi, terwijl ik ziek in bed lag, op zoek gegaan naar werk. Een dokter heeft ons dan geholpen met contactadressen voor een ziekenhuis en een kleuterschool. Het ziekenhuis is niets geworden, buiten dat Annelien twee dagen van de ene naar de andere persoon werd gestuurd. Binnengeraken in een hospitaal blijkt veel moeilijker te zijn dan in een kleuterklas. Daar mocht ik onmiddellijk meehelpen. (Ik ben gelukkig maar 1 avond en nacht naar de wc moeten lopen). Vandaag is Annelien dan ook naar de klas gekomen. 4 volwassenen voor 10 kleuters, een luxe lijkt me, maar wel nog steeds super vermoeiend. De taal blijft ons wel parten spelen. In de namiddag proberen we ons bezig te houden, maar dat is niet altijd even gemakkelijk. Spaans leren, wandelen kunnen we doen, maar wat nog meer? Gisteren hebben we muziek gespeeld, een warme chocomelk gedronken en op het terrasje Spaans geleerd. Zo in een rustig dorp komen veel vragen naar boven als wat doen we hier eigenlijk? Is dit nu vakantie? Het reizen is vermoeiend, op de bus, goeie hostels zoeken, het genieten verdwijnt dan naar de achtergrond en het overleven komt naar voor. Is dit het nu? Is dit nu de reis van ons leven? Zijn we goed bezig? Misschien moeten we activer zijn, meer mensen aanspreken? Wat wij nu doen en meemaken is dat voor alle reizigers zo? Soms vergeten we dat we hier op een ander continent zitten, dat we zelf onze weg moeten uitstippelen, dat niet alles vanzelf kan gaan, dat reizigersverhalen vooral de mooie kanten tonen en niet het ziek zijn of de zoekende fragmenten tussen de goeie ervaringen door.

Morgen gaan we bij de kleuterjuf iets typisch belgisch koken. Ons bezoek van straks op de markt zal moeten uitwijzen wat we hier kunnen maken. Om 17u gaan we proberen om een muziekles bij te wonen bij een leerkracht die we gisteren aan het empanada´kraampje zijn tegengekomen. Vandaag zijn we al eens naar die school gegaan nadat de kleuterschool erop zat (van 7.30 tot 12.30 gaan de kleuters naar school). Een zuster heeft ons toegelaten de les bij te wonen en toen we het aan het vragen waren was er op de speelplaats een oefensessie bezig van een trommelgroep met marionettes. We zijn daar dan eventjes gebleven en dan vertrokken.
We maken elke dag wel iets mee, alleen vergeten we dat die kleine dingen ook interessant zijn, we moeten hier geen grote verhalen schrijven of niet alleen fantatische ervaringen meemaken, maar genieten van die kleine dingen en vooral veel zien. Wat nu mss zo banaal of normaal lijkt, wat we nu meemaken en ons afvragen is gewoon deel van de reis, van het onder weg zijn, van het zoeken. Niet het leukste proces om te te maken omdat het gepaard gaat met onzekerheid, maar daarom niet minder interessant om erover na te denken en er te leren mee omgaan.

Zondag gaan we waarschijnlijk naar Cuenca, een unesco-stad, dus wrs pakken beter dan Riobamba!!

Katrien

Baños

Dag iedereen,
na een busreis van 3 uur en een zoektocht van twee uur hebben we een leuke hostel gevonden met een heel lieve mevrouw waarvan we haar keuken en haar wasplaats mogen gebruiken. Het was het zoeken waard!
De stad zelf is heel druk en enorm toeristisch. Er zijn enkel winkels, hostels en toeristische organisaties. Gisteren hebben we geslapen tot 12u30! Dat was blijkbaar eens nodig... Daarna hebben we een mooie wandeling gemaakt op de vulkaan, een trouwmis bijgewoond, wat rondgelopen, lekkere falafel gegeten...
Vandaag zijn we naar de thermale baden geweest. Heerlijk warm water, recht uit de vulkaan. We hebben er kennis gemaakt met twee kleine meisje, wat leuk was om ons spaans te oefenen. Maar het was wel raar om daar als enige gringa's te zijn tussen allemaal Ecuadorianen op familie-uitstap. We werden fel bekeken en iemand wou zelfs een foto, maar dat zal wel aan onze bikini's gelegen hebben...! Het was eens goed om ook eens aan de andere kant te staan en eens de vreemde te zijn.
Voor de rest hebben we niet zoveel gedaan. Wat rond gewandeld en gerust, want amai, wat word je moe van reizen! In elke stad alles zoeken, steeds nieuwe indrukken, Spaans spreken... Daarom hopen we om snel nog een plaats te vinden om nog een tweetal weken te werken.

De foto's volgen als Katrien haar kabeltje niet vergeet.
Nu gaan we op zoek naar een accordeon!
Lieve groeten,
Annelien en Katrien

In the jungle, the mighty jungle

Waw, de jungle, daar ligt de ecuadoriaanse cultuur. De steden spreken ons echt niet aan, de amazone daarentegen... We hebben er 3 dagen en 2 nachten ingezeten. We hebben gewandeld doorheen allerlei fantastische planten die elk op zich iets verborgen houden voor een onwetende toerist. Juan daarentegen, die de jungle op zijn broekzak kent, kon ons die geheimen verklappen. Een boom waarvan de bladeren naar kaneel smaken (jaja, Karen!), een struik met een lookgeur, een vrucht met rode of zwarte verf in, een stam met verzachtende substantie voor beten, mos en bladeren als verband, een sap tegen snijwonden, vruchten om op te eten of om sierraden van te maken, bladeren die je als een eetbord kan gebruiken, ... Alles is daar gewoon!
We sliepen in een cabaña met muskietennet, vlak naas een rivier met een klein stukje strand, een Sjamaan als buurvrouw en 2 hangmatten voor ons deur. Een paradijs gewoon, ja, we voelden ons onmiddellijk thuis.
Qua weer is het daar ofwel regen ofwel zon. De afkoeling die we ´snachts in Tena niet hadden, was daar wel en daar waren we niet helemaal op voorbereid. Gelukkig hadden we een bed met een laken op, een kw en lange broek, dus viel alles wel nog mee.
Overdag hebben we kennis gemaakt met de planten, gegeten, ontspannen in de hangmat, gezwommen, armbandjes gemaakt met vruchten, gezien hoe draden werden gemaakt van bladervezels, ons in een indiaan verkleed me tekeningen op ons gezicht en een kroon van bladeren.
De eerste nacht hebben we een kamvuur gemaakt, de tweede nacht een bezoek gebracht aan de Sjamaan en de derde dag vooral veel geslapen aangezien we de nacht ervoor niet echt veel geslapen hadden. Ons bezoek aan de sjamaan heeft het 1 en het ander losgemaakt. Emoties werden uitvergroot, weg met negatieve energie en boze geesten, wat je echt wil komt naar boven. Ze klopt zo met een bos bladeren op je hoofd, zingt, blaast rook over je uit en dat in het midden van de nacht naast een kampvuur. Speciaal.

Nu zijn we terug in Tena, we gaan nog naar Juan zijn dorp om onze spullen die we niet nodig hebben af te geven en dan nemen we de bus richting Baños.

We proberen om foto´s op de blog te zetten, hier is het internet behoorlijk snel dus moet dat normaal gezien wel gaan. Esperamos.

Oh, nog vergeten zeggen. Wat de update van onze taalvorderingen betreft (sorry SoFie voor de plagiaat), door 3 dagen met Juan op te trekken die enkel Spaans kan, is ons Spaans er zeker niet op achteruit gegaan. Verhalen vertellen met zinnen in het verleden en toekomst lukt nog niet zo goed, maar ons dagelijks taalgebruik lukt al behoorlijk zonder na te denken. De kleinzoon van de Sjamaan, Nelson, is zo een klein jongetje dat af en toe eens langskwam. Door een beetje Spaans te kunnen is het zoveel gemakkelijker om contact te maken en wat te spelen, te vertellen, ... Ook met Juan was het daardoor gemakkelijker om te luisteren en te praten. Ja, we maken goeie vorderingen!

Hasta luego!
Un abrazo,
Katrien y Annelien

We hebben goed internet!

Hola chicos!
Todos va muy bien! No te preocupe. We hebben dus 1 nacht in Quito geslapen en de bus naar Malchingui genomen. Het openbaar vervoer is super en duidelijk en kost ech niets. Bovendien hebben we een gratis sight seeing gekregen. Quito is niet de moeite om te bezoeken.

De boederij. Het begon goed met een uithangsbordje "un otro mundo es possible", maar dat was zeker niet de wereld waar wij naar op zoek waren. 7 honden, 3 katten, stof, 1000 regels over hygiene terwijl de honden uit de borden aten, totaal geen welkomsgevoel en rook en marihuana a volonte. Het eten was darentegen echt wel goed, het werken was echt tof en de andere woofers ook, maar wij pasten niet in het gehele plaatje. Vandaar dat we al na 2 dagen vertrokken zijn. Met de nodige twijfel of we wel genoeg ons best gedaan hadden om ons te integreren. Onderussen voelen we wel dat we de juiste beslissing genomen hebben.

Terug aangekomen in Quito hebben we de bus naar Tena genomen, wat een 6-uur durende live documentaire was over de Andes en de Amazone. Hier in Tena begon dan onze zoektocht naar een hostel en met een reisgids van 10 jaar oud was dat een makkie! (Ondertussen laat Annelien hier van zich horen, of eerder gezegd ruiken, met een scheetconcert. Hopelijk is dat niet van dat lekkere visje van deze middag of Katrien haar concer zal nog volgen). We slapen op de hoek van de Calle 12 febrero (de verjaardag van Annelien) !!! En tis echt een goeie stek met een keukentje.

We hebben net Jungle Tour geboekt bij de grappigste Juan van de stad en tziet een leuk en goed georganiseerd uit. Morgen om 8.30 vertrekken we met een gids voor 3 dagen de jungle in, in de buurt van Serena. We zijn benieuwd.

We zijn gezond, vinden elkaar nog leuk, eten zeer goed, maar in de winkel betalen we te veel naar Ecuadoriaanse normen, omdat we blank zijn en nog niet goed spaans kunnen. We leren nog elke dag bij.

Tot binnen 3 dagen!
Annelien en Katrien

Goed aangekomen

Dag allemaal,
na een reis van 24u zijn we in Quito aangekomen. We hebben een escorte gekregenin Miaimi en een goeie taxi gevonden.
We vertrekken nu naar de boerderij, geen internet en waarschijnlijk ook geen bereik, maar we laten wel nog iets van ons horen!

Groetjes,
Katrien

Onze rode draad voor de komende 5 maanden

22 september

-          Vertrek Wetteren (6u35)-Brussel- Londen- Miami-Quito

ECUADOR

23 september

-          Aankomst Quito

-          Overnachten in Quito

24 september

-          Bus naar Boerderij: Rhianna community

24 september tot 8 oktober

-          Werken in Rhianna community

8 oktober tot 16 oktober: Quito-Cuenca

-          Quito bezoeken

-          Tena:Aan de oostkant van de Andes kun je zowel in Peru, Bolivia en Ecuador de jungle bezoeken. In Tena (Ecuador) kun je voor een goede prijs/kwaliteit verhouding het oerwoud in met de touragency Amarongachi Tours.

-          Baños: Dit leuke plaatsje in de jungle is zeker het bezoeken waard. Doe er de moutainbike-downhill route langs de vele tientallen-metershoge watervallen en geniet van het roken van de actieve vulkaan Tungurahua.

-          Latacunga +  Quilotoa: Neem met helder weer de bus van Quito naar Latacunga en je ziet onderweg schitterende besneeuwde vulkanen. Een daarvan is de Cotopaxi, de hoogste actieve vulkaan ter wereld.

-          Markten: Saquisili, Pujili, Guamote, Cañon

-          Cuenca: Cajas, National Park. Dit sprookjesachtige duizendmerenlandschap lijkt weggelopen uit een prent van Anton Pieck. Door de heuvels loop je van meer naar meer.

17 oktober - 19 oktober

-          Busrit Cuenca-Trujillo

PERU

20 oktober - 25 oktober

-          Bus Trujillo -Caraz

-          Santa Cruz Trekking 3-4 dagen) in Caraz/Huaraz: Deze plaats in de Peruaanse Andes is omringd door kilometers hoge bergen. Huaraz is de ideale uitvalbasis voor (meerdaagse) trektochten naar bijvoorbeeld Lago Churup.

26 oktober- 9 november

-          Lima: tijd nodig om te wennen aan de vele indrukken

-          Pisco:

-          Ica: , duinen)

-          Nazca:, vreemde figuren in aarde)

-          Ayacucho

-          Machu Pichu:

-          Cuzco: 

10 november – 1 januari: Arequipa

-          Werken in Jeugdgevangenis en vrouwengevangenis, verblijf bij Roberto, zie mail.

1 januari- 5 januari

-          Puno:, ‘snachts vriest het, mooiste sterrenhemel: sterrenkaart!)

-          Titicacameer, zeker 5 dagen voor uitrekken)

-          Amantari

-          Taquilé

-          Isla del sud: Neem een bootje naar het zuiden van dit eiland en loop in twee dagen naar het noorden. Tijdens je wandeling door het heuvellandschap van dit prachtige eiland heb je een mooi uitzicht over Lake Titicaca.

6 januari

-          Aankomst Copacabana, markt op zaterdag), oversteken grens

Mogelijkheid 1:

6 januari-10 januari

-          Rit Copacabana-Cochabamba, nooit onder de 20°, groot en druk, hoofdstad van de streek, indiase markt van Punata: meest pittoresk van de streek, beste eten van Bolivia)

-          Bezoek Cochabamba

-          Bus naar Santa Cruz = 12 uur op de bus. Dichtstbevolkte stad, nieuw, schoon, zoet eten ipv pikant.

11 januari – 13 februari:

-          Werken in Callecruz

13 februari-18 februari: TE KORT!!

-          Ururi, uyuni , machtigste landschappen van Zuid-Amerika, ijskoude wind, markt op donderdag en zondag, duurder door afgelegen, koud maar temperatuur niet onder nul in regenseizoen, overdag 20°, zonnebril!)

o        Trektocht: Tunupavulkaan (2d)

o        Solar

-          Potosi

-          Sucre: Karakter, geschiedenis, charmant.

18 januari - 21 februari

-          Bezoek La Paz

-          Buffer vlucht

21 februari

-          Vertrek La Paz-Brussel

Mogelijkheid 2

5 januari: Aankomst Oruro

6 januari – 7 januari: Uyuni: Vanaf Uyuni in Bolivia kun je een meerdaagse tocht maken over de uitgestrekte zoutvlaktes. Erg bijzonder is het koraal'eiland' Isla de Pescadores met zijn metershoge cactussen.

7 januari – 8 januari: Potosi: In de Cerro Rico (rijke berg) wordt door mijnwerkers onder erbarmelijke omstandigheden zilver en mineralen gewonnen. Je kunt de mijnen bezoeken en deze mannen helpen aan wat dynamiet en coca-bladeren.

9 januari: Sucre

10 januari – 11 januari: Bus Santa Cruz

11 januari – 13 februari: Werken Callecruz

13 Februari: vertrek Callecruz, bus naar Cochabamba

13-14 februari: Bezoek Cochabamba

15 februari: bus naar La Paz

16 februari – 20 februari: bezoek La Paz en buffer

21 februari: La Paz-Brussel (14u15)