Nuestro sueño

Ooit zei Karen me dat ik eens 100 dingen moest opschrijven die ik nog wou doen in m'n leven. Naast sokken leren breien, salsa leren dansen, goed cello leren spelen, een keukenkast vol heerlijke kruiden hebben en naaktzwemmen, stond er ook bij: een reis naar Zuid-Amerika maken. De eerste dingen leken me niet zo onoverkomelijk moeilijk, maar die reis, mmm, daarvan dacht ik dat het toch altijd een droom zou blijven.

Een tijd later ging ik met Katrien naar de Dag van de Schoolmuziek in Antwerpen. Daar volgden we een workshop over zelfreflectie en zei Tiemen me, de lesgever, dat we onze dromen niet uit het oog mogen verliezen en nooit mogen denken dat ze niet realiseerbaar zijn. 's Avond gingen Katrien en ik pitta eten in Leuven en op de één of andere manier kwamen we een uur later buiten en hadden we beslist om samen naar Zuid-Amerika te trekken. In het begin was het nog altijd een beetje een droom en was ik er toch nog niet helemaal zeker van, zeker niet toen Jasper me zei: "Maar Annelien, dan ga ik je een halfjaar niet zien" en toen Berthold me zei: "Maar Annelien, dan gaan we niet samen afstuderen." En nee, het was niet simpel om een jaar te stoppen met studeren en mijn liefde achter te laten.
Maar meer en meer kreeg het vorm en zochten we projecten om te werken, maakten we uren oorbellen, organiseerden we de benefiet en werd onze droom werkelijkheid. En nu zijn we terug, met een hoofd en hart vol mooie herinneringen en ervaringen. Dingen om nooit meer te vergeten... Het was de moeite, ik ben heel erg blij dat ik dit gedaan heb, dat ik dit met Katrien heb kunnen doen, want een betere reisgezel kan ik me niet indenken.
Vergeet jullie dromen niet, altijd is er wel een manier om ze waar te maken. Ik begin alvast te oefenen aan m'n sokken...
Heel veel liefs,
het ga jullie goed,
Annelien


"Ga je mee," vroeg de mier.
"Waarheen?" vroeg de eekhoorn.
"Op ontdekkingsreis."
"Om wat te ontdekken?"
"Als ik dat wist, dan was het geen ontdekkingsreis meer"