Gracias a la vida

Katrien was nog vergeten te vertellen dat we ook in Sucre zijn geweest, de mooiste stad van Bolivia! Na Potosi namen we de taxi naar Sucre. Katrien had weer wat last van diarree en aangezien het maar 2 uur rijden was en maar 8 euro kostte namen we de taxi. Gelukkig heeft de chauffeur niet moeten stoppen voor haar! Hij zette ons af in hostal Pacha Mama en we zaten met ons gat in de boter. Weeral een hostal met een prachtige binnentuin, hangmatten in de zon, duizend geurende rozen, picknicktafels in steen, een grote keuken om eindelijk weer eens zelf te koken en veel andere mensen. Vooral Argentijnen en Fransen. Andere nationaliteiten komen we hier niet tegen. De Argentijnen hebben nu vakantie en Bolivia is dichtbij, vandaar...

Sucre zelf is een gezellige stad. De diarree bij Katrien duurde gelukkig maar 1 dag, zodat we samen de stad konden ontdekken. Een supergrote markt met een overvloed aan fruit. Mmmmm, eindelijk waren er terug maracuyas, de grote passievruchten die ze hier hebben en ondertussen ons lievelingsfruit is geworden. Op de altiplano hadden ze dat niet. Bananen moesten we zoeken in de seccion platanos en de limoenen in de seccion limones. Een grote markt dus met wonderlijke kleuren. We bezochten ook het kerkhof, wat hier een groot park is en de lievelingsplek is van de studenten om te studeren. Nu het vakantie is waren er geen studenten, maar wel heel veel families die bloemen bij de graven komen zetten. De ijsjesventers en colaverkopers ontbraken niet aan de ingang! Wij kochten ook een bloemetje en legden het bij de kindjes en dachten ondertussen eens aan onze opa en oma en mensen die we kennen die gestorven zijn.
We bezochten ook het klooster. De gids leek een cassettebandje van een Limburger ingeslikt te hebben. Amai amai, zo saai! Museums zijn echt ons ding niet, hier in Bolivia. Telkens is zoeken hoe we kunnen weggeraken leuker dan het bezoek zelf. Nee, de patios met de sinaasappelbomen en de 1400-jaar oude ceder waren wel mooi om te zien. De legende zegt wie drie keer langs rechts een toertje om de boom doet mag drie wensen doen. Wie drie keer langs links loopt zal binnen het jaar trouwen. Wegens weinig perspectieven van ons twee op liefdesvlak kozen we allebei voor rechts...
Voor de rest verdwaalden we in de straatjes van de stad, kochten ovenvers brood bij de bakker en kochten we samen voor honderden euro's souveniers en cadeuatjes. We kochten dan ook maar direct een extra zak om al die dingen in te steken. M'n papa wordt dan ook niet elk jaar 50 en m'n broer krijgt dan ook niet elke dag een tweeling! (Voor zover ik weet zijn ze nog niet geboren, maar dat laat niet weg al cadeautjes te kopen...) Het wordt nog puzzelen om alles in België te krijgen!
's Avonds speelden we muziek met een Argentijn en leerden we nog wat technieken om armbandjes te maken bij. Leuke tijden, daar in Sucre, maar het werk in Santa Cruz riep....


Ondertussen zit onze eerste werkdriedaagse erop. Een pracht van een project, ondeugende maar fijne jongens om voor te zorgen, warmte om dood van te vallen en arte arte arte mosquitos!!! De eerste nacht konden we allebei niet slapen van de hitte en van de jeuk. Ik dacht: "hier blijf ik niet!" Maar goed, als we bedachten wat we allemaal kunnen doen met de jongens en als de jongens ons vragen wanneer we terugkomen, dan wordt m'n hart alweer blij en vol enthousiasme en denk ik: "ik zal me dood krabben, ik zal niet veel slapen, maar ach, wat maakt het uit?"
Er zijn op dit moment 16 jongens tussen 10 en 16 jaar. Ze wonen op een soort boerderij. Er zijn zo'n 20 koeien, 20 varkens, een moestuin, een houtoven om brood te bakken, een voetbalveld, een grote eetzaal, een tv-kamer, slaapzalen... Elke dag worden de koeien gemolken en dan wordt de melk gebruikt om kaas van te maken of voor in het eten. Vrijdag mochten we helpen met kaas maken. Ze doen een of ander poeder bij de melk, waardoor die stijf wordt. dan enkel het water eruit persen, een dag in de vorm laten en klaar! Niet dat het onze lievelingskaas is, maar goed... Boliviaanse kazen blijven niet verbazen... Tijdens de dag moeten ze allemaal een uur of 3 helpen en de rest van de tijd zijn ze vrij. Normaal gaan ze naar school, maar nu is het dus vakantie en is het leuk dat wij er zijn om dingen met hen te doen. Voor hun werk krijgen ze geld, waarmee ze in de winkel dan schoenen of kleren kunnen kopen. Echt een goed systeem. Zo leren ze dat je niets voor niets krijgt. Het is alleszins een veel beter project dan onze gevangenis in Peru. Daar waren de meisjes opgesloten, leerden ze niets, waren er 1001 regels en waren ze niet vrij. Hier zijn er heel weinig regels, mogen de jongens gaan en staan waar ze willen en het werkt. Ze helpen als het moet en zijn veel gelukkiger dan de meisjes. Of dat lijkt toch in elk geval zo. Maar goed, ondanks de goede opvang blijft er natuurlijk een tekort aan liefde en een gebrek aan familie. De jongsten komen ons vaak knuffelen en de oudsten vragen onze aandacht door ons te plagen. Meisjes plagen is liefde vragen... :)

Vandaag, zondag, waren we terug bij de familie. Hier zijn er geen muggen, waardoor het pakken beter is! Alleen de ijsjes en de aardbeien ontbreken hier. Voor hen is het normaal dat het zo warm is, dus krijgen we hier linzenstoofpot en winterse gerechten. Maar vandaag was het barbeque! Met biefstuk. En het was lekker, maar veel te veel vlees! Fieuw! 't Is hier echt een open huis. Er komt veel familie langs en da's leuk. We voelen ons op ons gemak. Deze morgen hebben we ook de zoo bezocht, die op twee straten van ons huis is. We wouden wel eens de dieren van Bolivia zien en ja, we zagen dieren die we nog nooit van ons leven gezien hadden! De foto's volgen. Deze namiddag moest ik eerst wat bekomen van de vele Boliviaanse wijn (die overigens heel erg lekker is!) die de nonkel me ingeschonken had (met deze warmte zou een frisse Belgische pint hier niet misstaan!) en dan maakten we armbanden. We beginnen het onder de knie te krijgen. Weldra ook foto's van onze eerste creaties!

Veel groeten uit het zwoele Santa Cruz!
Annelien

P.S. Vandaag is het de 22ste! Nog 1 maand en we zijn terug! :)

Dit lied zong Frederica, de Francaise waarmee we de zoutwoestijn bezochten, op een avond. Gracias a la vida, dank aan het leven. Ook al is het leven niet altijd makkelijk (Ook op deze reis niet... Onze verhalen klinken waw en dat zijn ze ook, maar er zijn ook momenten dat ik het even niet meer zie zitten en ook gewoon in m'n zetel bij de kachel in België wil zitten en niet in godvergeten Zuid-Amerika), dit lied vat voor mij de schoonheid en de eenvoud van het leven samen.

Gracias a la vida

que me ha dado tanto

me dio dos luceros

que cuando los abro

perfecto distinguo

lo negro del blanco

y en el alto cielo

su fondo estrellado

y en las multitudes

el hombre que yo amo

gracias a la vida

que me ha dado tanto

me ha dado el oido

que en todo su ancho

graba noche y dias

grillos y canarios

martillos, turbinas

ladritos, lluvascos

y labos tan tierna

de mi bien amado

gracias a la vida

que me ha dado tanto

me ha dado el sonido

y el abecedario

con el las palabras

que pienso y declaro

madre, amigo, hermano

y luz alumbrando

la ruta del alma

del que estoy amando

gracias a la vida

que me ha dado tanto

me ha dado la marcha

de mis pies cansados

con ellos anduve

ciudades y charcos

playas y desiertos

montanas y llanos

y la casa tuya,

tu calle y tu patio

gracias a la vida

que me ha dado tanto

me dio el corazon

que agita su marco

cuando miro el fruto

del cerebro humano

cuando miro el bueno

tan lejos del malo

cuando miro el fondo

de tus ojos claros

gracias a la vida

que me ha dado tanto

me ha dado la risa

y me ha dado el llanto

asi yo distinguo

dicha de quebranto

los dos materiales

que forman mi canto

y el canto de ustedes

que es el mismo canto

Y el canto de todos

que es mi propio cantio

gracias a la vida

Dank aan het leven

dat mij zoveel gaf

het gaf mij twee ogen

en wanneer ik ze open

kan ik perfect

onderscheid maken tussen wit en zwart

en zie ik in de hoge hemel

haar met sterren bedekte dak

en in de menigte

de mens van wie ik houd

dank aan het leven

dat mij zoveel gaf

het gaf mij het gehoor

dewelke in heel zijn breedte

dag en nacht opneemt,

krekels en kanaries,

hamers en turbines,

geblaf en regendruppels,

en het zachte gefluister

van mijn beminde

dank aan het leven

dat mij zoveel gaf

het gaf mij een stem

en het alfabet

daarmee vorm ik de woorden

die ik denk en waarmee ik zeg

moeder, vriend, broer

zij vormen het licht

dat de weg naar de ziel

van mijn geliefde verheldert

dank aan het leven

dat me zoveel gaf

het gaf mij de mars

van mijn vermoeide voeten

waarmee ik

door steden en plassen stapte,

door stranden en woestijnen,

over bergen en door vlakten,

naar jouw huis,

jouw straat, jouw tuin

dank aan het leven

dat me zoveel gaf

het gaf mij een hart

dat sneller gaat slaan

wanneer ik de vruchten aanschouw

van het menselijk verstand

wanneer ik het goede

zo ver van het kwade zie

wanneer ik de bodem zie

van jouw heldere ogen

dank aan het leven

dat me zoveel gaf

het gaf mij de lach

en de traan

zo onderscheid ik

het geluk van het verdriet,

de twee onderdelen

die samen mijn lied vormen

en jullie lied

dat hetzelfde lied is

en het lied van iedereen

dat mijn eigen lied is

dank aan het leven