Aangekomen in Santa Cruz! Over de grootte van de stad en de warmte had niemand hier gelogen. Zo een stad hebben we op onze reis nog nooit gezien, buiten Lima dat we gepasseerd zijn dan. Het is hier tropisch warm, het zweet staat op ons hoofd. Na een busrit van 14u op aardewegskes met een chauffeur die steeds de snelste wou zijn, kwam de hitte (het was nog maar 8u smorgens) niet echt als geroepen. Maar we Callecruz had een slaapplaats voor ons geregeld, dus moesten we niet meer doen dan enkel een taxi nemen en hem het adres te geven. We slapen bij Olga en Carlos. Een ouder koppel met 3 dochters en 2 zonen. Sommige zitten in het buitenland, andere komen op bezoek, er woont ook nog 1 dochter thuis en er is ook nog een dochter met kleindochter op vakantie bij de oma. Dus veel volk. En dan vergeet ik nog Eva, een meisje uit Wallonië die hier 4 maand stage heeft gedaan en volgende week woensdag vertrekt, maar nu kan ze ons hier een beetje inleiden in de grote stad en het werk in Callecruz. Toen we ons iets uitlegde, spraken we Spaans. Cleo (de directrice van Callecruz) was verbaasd aan het kijken omdat we Spaans spraken en niet in onze eigen taal. Maar wij kunnen nu echt beter Spaans dan Frans en zij hetzelfde voor Nederlands. Dan kom eens landgenoten tegen...
Het huis van Olga ligt opnieuw ver uit de stad, we moeten 2 busjes nemen tot aan de officina. De werkplaats van Callecruz, "La republica" ligt nog verder, op 32km van de stad. Daar moeten we met de bus naartoe en dan nog eens 30min stappen, in de warmte. Omdat het zo afgelegen ligt, werken ze hier met ploegen die daar 3 nachten blijven. Op woensdag en zaterdag worden de ploegen gewisseld. Normaal gingen we gisteren al gaan, maar de regen heeft daar een stokje tussengestoken. Als het regent kan er niet gewisseld worden... Als het regent, dan regent het goed. Er zijn hier geen riolen, dus al het water loopt dan over de straten, op de voetpaden. Wel een efficiente manier van kuisen! We waren de regen ook dankbaar omdat het verfrissing meebracht, een beetje wind. Ook tijdens de nacht zijn er nog een paar pletsbuien geweest, sodat het doenbaar was om te slapen. Maar ons ochtenddutje van toen we net "thuis" waren, was iets anders. Overal waar je huid een andere huid raakt, zweet je, er staan druppels op ons hoofd, droge lucht, dorst,.... We moeten nog hard wennen aan de warmte. Muggen zijn er ook, maar voorlopig nog geen epedemie aan muggenbeten. Godzijdank, want we waren net van onze beten verlost.
Dus nu zijn we aan het wachten tot wanneer we naar La Republica kunnen vertrekken. Als we vertrekken, dan zal het voor 4 dagen zijn. Daarna zijn  we 3 dagen thuis om uit te rusten em Santa Cruz te bezoeken. We gaan zien wat dat de komende maand zal geven.

Hier in Bolivia voel en zie je de armoede meer. Meer kinderen en vrouwen op straat, al verkopend of bedelend. We waren in Potosi aan het wachten in een busje voor een rood licht en zagen jongetjes wc-papier en chocolaatjes verkopen. 1 jongetje had 1 chocolaatje, hij kon het verkopen en ging naar de winkel waar hij met 2 chocolaatjes buiten kwam. Ze doen hun best hier. Ik ben eens benieuwd wat we gaan zien in La Republica. Ze zijn van 10 tot 16 jaar oud, jongens en meisjes samen.

We zijn nu dus aan het afwachten wanneer we naar La Republica kunnen vertrekken en dan zijn we daar wellicht voor enkele dagen. Het is terug aanpassen, het reizen achterlaten en ons settelen, uitzoeken hoe alles werkt, onze plaats in de familie vinden en omgaan met de warmte. Maar wellicht staan er ons opnieuw levenslessen -ervaringen te wachten!

We zijn aan onze laatste maand Latijns-Amerika begonnen!
Lieve groet,
Katrien