Samen met het nieuwe jaar kwam de regen

Dag lieve iedereen,
eerst en vooral voor iedereen een heel gelukkige nieuwjaar! Peru kleurt op oudjaar helemaal rood en geel: kleuren van de liefde en de hoop. Waarschijnlijk wel de twee belangrijkste dingen in het leven.


Ondertussen zijn we al ver weg van Arequipa en zijn we in Copacabana, in Bolivia. Deze morgen hebben we Peru achter ons gelaten, met toch een beetje spijt in m'n hart. Maar naast de spijt zitten er ook heel veel mooie herinneringen en een paar prachtige vrienden die ik niet snel zal vergeten. We hadden er een heel mooie tijd, de voorbije 10 weken en daar kan ik alleen maar blij om zijn. Nu staan we aan het begin van het laaste deel van de reis: Bolivia! Deze morgen was het aan het stortregenen, waardoor we even dachten dat we in België waren. Maar ondertussen heeft de zon de straten al gedroogd en genieten wij van een prachtig zicht op het Titicacameer. Ja, met het nieuwe jaar is het regenseizoen begonnen. Veel plensbuien en dan periodes dat het droog is. We hopen dat het onze reisplannen niet te veel in de war zal brengen!


Maar, voor we beginnen te dromen over de eilanden in het Titicacameer, eerst nog iets over de laatste week in Peru. Onze laatste dagen vrijwilligerswerk waren nog heel erg druk. We wilden voor elk meisje een mapje maken met wat gekleurd papier, stiften, foto's, een blad met wat we de voorbije weken gedaan hebben en nog wat gerief om te knutselen. En daar kroop tijd in! Maandag hebben we gedanst, dinsdag eerst naar de film Slummdog Millionair gekeken (een film over straatkinderen in India) en in de namiddag eerst yogales gegeven en daarna gewerkt rond emoties. Eerst hebben we alle emoties op het bord getekend en daarna mochten ze zichzelf in het verleden, het heden en de toekomst tekenen. Daarna mochten ze ook nog een brief schrjven naar zichzelf met dromen en hoe ze zichzelf zien, die ze gaan openen als ze de gevangenis verlaten. We waren een beetje bang om dat te doen, want meestal zijn ze niet zo enthousiast als ze iets moeten doen rond hun eigen emoties en zichzelf moeten uiten, maar wonder boven wonder sloeg het aan en werd er veel geschreven.
Woensdag was het dan afscheidsfeest. We hadden cake gebakken en rijstpap gemaakt voor iedereen en daarna was er vrij podium, waar de meisjes verschillende traditionele dansen opvoerden. We zongen nog eens alles wat we geleerd hadden en nadat we de mapjes uitgedeeld hadden wilde iedereen dat we nog iets schreven voor hen persoonlijk. Wel duizend keer vroegen ze wanneer we terugkwamen en bedankten ons voor de voorbije weken, de ene met veel woorden, de andere met veel knuffels. Blijkbaar hadden we dan toch iets teweeggebracht in hun harten. Ook meisjes die zelden enthousiast waren als we iets deden kwamen ons nu zeggen dat ze ons gingen missen. We kregen prachtige brieven en kaarten en tegen 8 uur 's avonds stapten we buiten, met een diepe zucht, wetende dat we de meisjes hier achterlieten en hun saaie, berkompen leven in de gevangnis weer kon beginnen. Maar we kregen heel veel positieve reacties van de sociaal werkster, de secretaresse en de kokkin. Ze zeiden dat de meisjes altijd vol vreugde waren als wij er waren. En de kokkin zei de laatste dagen dat ze wel alleen zou koken, dat ze liever had dat de meisjes die normaal moesten helpen met ons mee konden doen. Ik hoop dat we ook bij hen iets veranderd hebben en ze ook een beetje anders zullen doen tegen de meisjes. 's Avonds vertelde Roberto ons dat hij met de zuster, het hoofd van de gevangenis, gepraat had, en ze zeker nog eens vrijwilligers wil. Wij waren de allereersten die er binnen zijn geweest. Andere vrijwilligers die we leerden kennen vroegen ons zelfs verbaasd hoe het ons gelukt was om daar te kunnen werken. Veel dank dus aan Roberto dat hij ons daar binnengebracht heeft en dat de zuster zo gezien heeft dan invloed van buitenaf niet altijd slecht moet zijn en dat er ook goede mensen bestaan die niet in God geloven.


Dinsdag was een speciale dag in het gezin. Roberto had al de hele week ervoor gezegd: Martes, vamos a techar, dinsdag gaan we het dak leggen. In de periode dat wij er waren hebben ze een derde verdieping op hun huis gezet en dinsdag werd het dak dus gelegd. Wij dachten: Ah, leuk! Dan worden we eindelijk niet meer om 6 uur gewekt door geklop en de metsters die meezingen met de radio! :) Maar, toen we dinsdagmorgen beneden kwamen zat de keuken vol vrouwen die aardappelen aan het schillen waren en hadden de mannen de eerste flessen bier al opengetrokken. Het werd die dag een groot feest, met alle familie en vrienden die kwamen eten om het nieuwe dak te vieren. Dat hadden we niet verwacht! Maar eigenlijk hadden we dat wel kunnen raden. Elke gelegenheid wordt hier gebruikt om te feesten en een dak is hier heel speicaal, een teken van rijkdom. Een eerste dak is nog specialer natuurlijk, maar een derde evenzeer. Als er ooit nog eens een dak gelegd wordt, dan ga ik niet werken en blijf ik thuis om te feesten! Maar goed, we hadden de meisjes beloofd te komen en als plichtsbewuste Belgen konden we hen daar niet alleen laten.

Woensdagavond aten we samen met Carmen en de twee kinderen. Roberto heeft op woensdagavond een radioprogramma, samen met een Belg. De vrouwen uit de gevangenis mogen brieven schrijven naar hun familie en dan lezen Roberto en Bruno die voor, zodat de familie die kan horen. De familie kan ook bellen naar de radio en zo is er een beetje communicatie tussen de vrouwen en hun kinderen en familie. We zijn een keer mee geweest om te kijken hoe het ging. Er werd vooral veel gelachen tussen Roberto en Bruno en het was leuk om een Belg te zien! Bruno is professor in Arequipa en hij kent roberto al 30 jaar.
Maar dus moesten we woensdagavond tot middernacht wachten op Roberto. Ondertussen leerden we Renato en Laura armbandjes maken en waren er weer twee gelukkige zielen bij op de wereld. Toen Roberto er was dronken samen nog een cocktail en praatten een beetje over de voorbije weken. Om 2 uur zaten we in ons bed en om 5 er terug uit voor onze bus naar Cusco. Iedereen was nog opgestaan om ons uit te zwaaien en toen waren we weg, voor de laatse keer de lange weg naar het centrum van de stad, de laatste keer de boeren zien op hun ajuinenveld en de laatste keer de prachtige vulkanen zien. Ciao Arequipa!

Maar toen we Cusco binnen reden vonden we het niet zo erg dat we geruild hadden van stad. Ik was een beetje vergeten hoe prachtig de natuur daar is en hoe rustiger de stad. Arequipa ligt in de woestijn, Cusco aan het begin van de jungle. Het was ook weer een verademing om in het midedn van de stad te wonen en 1 minuut te moeten wandelen om brood in plaats van een uur op de bus te moeten zitten voor je ergens een betaalbare winkel had. We sliepen in Caja Magica, de magische doos, de gloednieuwe hostel van Eduardo, de Peruaan die we de vorige keer in Cusco hadden leren kennen en een project heeft lopen in de sloppenwijk in Cusco (waar wij zijn lokaal hebben helpen schilderen). De hostel dient als sponsoring voor zijn project en als onderdak voor de vrijwilligers. Een leuke plek, midden in de stad met veel leuke mensen.
Vrijdag hebben we de zoutmijnen bezocht, iets wat al bestaat van in de tijden van de Inka's. Het zijn duizenden terassen waar ze een beetje bergwater in laten stromen en dan verdampt de zon het water, waardoor het zout overblijft. Een vernuft systeem, met prachtige kleuren in een prachtige omgeving. Daar zou ik wel willen werken! :) Dan hebben we nog Pisac bezocht, een klein Incastadje, waar nu vooral de toeristische markt met de plaatselijke producten belangrijk is. Prachtige dingen! Maar onze overvolle rugzak laat het voorlopig niet echt meer toe om veel te kopen, dus hebben we vooral gekeken. Dan terug naar Cusco met de bus. 's Avonds speelden we muziek met Eduardo en Gustavo, de andere 'leider' van het project. Eindelijk, want in Arequipa had ik niet veel tijd gehad om m'n viool vast te pakken.
Oudejaarsvaond vierden we in de hostal met de andere vrijwilligers: kip met friet! De maaltijd doen we in België nog eens over, want de Peruaanse frieten zijn echt niet lekker. Maar het was gezellig. Tegen 12 uur gingen we naar de grote markt waar het ongelooflijk druk was en het vuurwerk in het rond vloog. Het is de traditie dat je om 12 uur 12 druiven in je mond steekt, een rondjes rond het plein loopt met een rugzak vol dromen, geel of rood ondergoed draagt en in de huizen wordt er overal rijst gestrooid en wordt er een offer gebracht aan Pacha Mama, moeder Aarde. Het is wel leuk dat ze die tradities hier hebben. En ook dat iedereen op straat komt om te vieren. In België zit iedereen meer in zijn huis.

Nieuwjaarsdag was uitslapen, rugzak maken, op het gemak wat zitten en les volgen in armbanden maken. Het is zot wat sommigen hier met een paard draden kunnen. Echt kunstwerken! Wij zijn hard aan het oefenen... Om 10 uur 's avonds hadden we onze bus. Afscheid genomen en vertrokken.
Deze morgen waren we dan rond 10 uur aan de grens, die we te voet overstaken. Nog een laatste keer kijkend naar Peru om ons dan om te draaien en de nieuwe indrukken van Bolivia op te vangen. Zoals er op ons nieuwjaarskaartje staat: waar een poort zich sluit, opent er zich een nieuwe...
Annelien