Un chancho de mierda en nieuwe fotos

Hola!
Donderdagmorgen hebben we de binnenkant van de zo mooie bergen tijdens de busrit ook eens kunnen zien. Een heel ander verhaal, zoveel is duidelijk.
Met een agentschap hebben we samen met een groep Argentijnen, een cooperative mijn bezocht. In tegenstelling tot de mijnen van de overheid hebben ze hier geen zekerheden, geen vast loon, geen vaste uren, geen liften, geen electriciteit. Het voordeel is dat ze zelf de prijs van hun mineralen kunnen bepalen en werken volgens de regel "hoe meer uren in de mijn, hoe hoger de som op het einde van de maand". We kwamen aan de mijn (die op 4200m ligt) toe nadat ze ons eerst een uniform gegeven hadden om onze kleren niet vuil te maken, een helm met koplamp om ons een weg te kunnen banen door de mijngangen met overal uitstekender balken en laarzen om door de modder te lopen. Het is ook de gewoonte dat de toeristen vooraf op de mijnwerkersmarkt kado"s  kopen om tijdens het bezoek af te geven. Het gaat dan om cocabladen die goed zijn voor de kou, de honger, de dorst en de slaap. Om warm te krijgen, drinken ze ook af en toe alcohol, pure alcohol van 97 graden! Eraan ruiken alleen al deed me denken aan een ziekenhuis. Dinamiet is ook een geliefd geschenk. Jaja, hier in Potosi kan je gewoon legaal dinamiet op straat kopen aan 2euro het stuk! Met sigaretten en extracten van bananen kon je hen ook een plezier doen om het effect van de coca te versterken. Maar wij hebben daar niet in meegedaan en gedacht aan de families door onzerugzak eens uit te kuisen en al het overbodidige weg te geven. We zijn zo toch 3kg lichter geworden!

Aan de ingang van de mijn zagen we jongens en mannen aan het werk. Allemaal met vuile kleren, botten, handschoenen, helm en wat vooral opviel: een dikke kaak vol cocablaadjes. Het leek alsof ze allemaal een abses in hun mond hadden. Met drie man per karretje probeerden ze het ijzeren gewicht op de sporen te houden om de opgegraven mineralen naar buiten te brengen. Zwaar labeur, jawadde.

Binnengaan in de mijnen was niet zonder gevaar door de weinige zuurstof, instortingsgevaar, stoflucht,... Vooral mentaal spoken alle gevaren door je hoofd als je de mijn binnengaat. Bij mij had het het effect dat ik na 1 minuut terug naar buiten wou, ik dacht dat ik niet meer zou kunnen ademen of flauwvallen. We hadden ook niets van koeken of drinken mee, alleen ons fototoestel. Maar de andere stem in mezelf deed me rustig doorlopen, aan iets anders denken en alles was normaal. We zijn 1 verdieping gedaald, naar de"tio". De "nonkel" van de mijn waar de mijnwerkers offers komen brengen. Ter bescherming, vragen voor een goeie gezondheid (de gemiddelde leeftijd van een mijnwerker is 45jaar) en de Tio staat ook symbool voor "mannelijkheid". Dat hebben we allemaal goed kunnen zien. De tio ziet eruit als een rode zittende stier met een gigantisch grote penis.Vrouwen mogen niet in de mijnen komen, het brengt ongeluk.Maar 1 keer per jaar met de mijnfeesten komen ze wel binnen omaan de tio te offeren en aan zijn "mannelijkheid" te komen en te vragen voor een man of eenn kind.

Het machogehalte zit niet enkel in de eer van de mijnwerkers, maar in elke Boliviaan. Op weg naar de mijn, reden we door smalle straten.Op een bepaald moment wil er een comion in de straat rijden waar wij ook aan het rijden waren met een minibusje. Onze chauffeur deed teken dat decamion moest wachten, maar dat lapte hij aan zijn laars. Hij reed naar ons. Onze chauffeur liet zich niet doed en reed ook door tot ze op 5cm van elkaar stonden.... De camion zette zelf zijn motor uit om te laten zien dat hij niet van plan was om achteruit te gaan. Wij dus achteruit.... Toen de camion dan eindelijk passeerde begon het schouwspel tussen twee mannelijkheden die hun ego niet wouden verliezen. Elkaar uitschelden, met de arm dreigend naar elkaar uithalen. Veel verstonden we er niet van, maar onze chauffeur sloot af met de woorden "Tu no tienes ojos,eres un chancho de mierda" (je hebt geen ogen, je bent een varken van mijn voeten) en alwegrijdend herhaalde hij nog "chancho, chancho,chancho". We hebben nu ook eens leren vloeken!

Met andere woorden was het echt een zeer boeiende excursie. Geschiedenis en realiteit van Bolivia. De keerzijde van de schoonheid van het alles en het niets.

Pas op voor de zware stormen daar in het Vlaamse land!
Katrien

PS; we hebben eindelijk doorgehad dat de fotos die we aan het uploaden waren op  https://picasaweb.google.com/annelien.katrien nog niet "openbaar"stonden. Dus vanaf nu zijn er fotos te zien van de colca en enkele van San Jose. Er volgen nog heel wat fotos, maar daarvoor hebben we eens snel internet nodig en dat hebben we hier nog niet gevonden.
Die site is trouwens ook al vol, meer fotos zullen volgen op https://picasaweb.google.com/annelien.vanneste
Mochten er problemen zijn om de fotos te bekijken, laat maar iets weten!