Tu no puedes comprar al viento

Tú no puedes comprar al viento,
Tú no puedes comprar al sol
Tú no puedes comprar la lluvia,
Tú no puedes comprar al calor.
Tú no puedes comprar las nubes,
Tú no puedes comprar mi alegría,
Tú no puedes comprar mis dolores

Je kan de wind niet kopen
Je kan de zon niet kopen
Je kan de regen niet kopen
Je kan warmte niet kopen
Je kan de wolken niet kopen
Je kan mijn geluk niet kopen
Je kan mijn pijn niet kopen


Vrijdag waren we op een concert van Calle 13, een heel bekende groep hier. Hun muziek is een mengeling van alle muziekstijlen die je maar kan denken: balkan, reggae, reggeaton, klassiek, jazz, rock, hiphop... Hun teksten zijn een aanklacht tegen de wantoestanden in Peru (bv. tegen de corruptie, tegen de politie, tegen de armoede die in de dorpen is). Het is verboden om hun muziek op de radio te draaien, maar toch kennen heel veel jongeren al de teksten vanbuiten (via You Tube). Vrijdag schrokken we er dan ook van hoe iedereen alles aan het meezingen was! Je voelde de woede ook een beetje hangen. De tekst hierboven komt uit één van hun liedjes. (http://www.youtube.com/watch?v=DkFJE8ZdeG8)



De tijd vliegt hier voorbij. Ik merk nu pas dat het al anderhalve week geleden is dat we nog iets geschreven hebben! Maar het is heel erg boeiend en leuk hier. We hebben onze draai gevonden in de meisjesgevangenis. De mengeling van dingen die we leerden op kreamuzekamp, leuke dingen die we thuis geleerd hebben, andere dingen die we van vrienden of op school of ons zelf leerden, zorgt er nu voor dat we de meisjes elke dag een leuke voormiddag bezorgen met al spelend liedjes aanleren, boombaldansen aanleren, armbandjes maken, spelletjes spelen, yoga geven, bollywood dansen, taebo doen, kalligrafie schrijven, knutselen, Engels leren, werken rond emoties en gevoelens, lachen, praten... de eerste dag was het moeilijk omdat we niet goed wisten hoe te beginnen, maar nu hebben we een goeie aanpak gevonden.

Morgen is het hier feestdag en is er geen les voor de meisjes, waardoor we morgen heel de dag naar de gevangenis gaan. We gaan 1 tegen allen spelen, om de meisjes samen te leren werken, want da's een probleem. Er zijn heel veel kliekjes, waardoor ze niet echt zichzelf durven zijn en bv. ook niet willen samenwerken of samen iets doen. Blijkbaar verklikken de meisjes elkaar bij de zuster als ze iets verkeerd doen.


In de namiddag gaan we meestal inkopen doen en kopies maken voor de volgende dag en dan nog met Gigi de Italiaan naar de andere gevangenis. Daar is het minder leuk. Elke dag zijn er nieuwe jongeren en zijn er andere weg, waardoor je niets kan opbouwen. Daar geven we de maandag nu ook muziek, wat wel leuk is. Iedereen wil viool en gitaar leren, maar het is moeilijk om hen te doen geloven dat het jaren duurt voor je een instrument kan spelen.



Een kort bericht, maar we zijn moe! Moe van te werken en van het vele voorbereiden (respect voor alle leerkrachten!) En van Sinterklaas te vieren! Hier kennen ze Sinterklaar niet, maar wij hadden toch chocolade en zo gekocht en zelf Jungle Speed gemaakt tot een gat in de nacht om dan Sinterklaas te spelen. Een traditie die bij de zoetminnende Peruanen wel in de smaak viel!
Maar we stellen het heel goed en we zijn blij dat we hier zijn om te werken. 't Is een boeiende plaats en 't is nog boeiender om de situatie vanuit medisch en vanuit pedagogisch standpunt te bekijken en te vergelijken hoe ze ons gevormd hebben op de unief. Katrien en ik hebben al veel gepraat over verschillende aanpakken, hoe ik gevormd ben om diagnoses te stellen en hoe Katrien gevormd is om gewoon te observeren en naar de persoon in de context te kijken. Ik denk dat we nog veel kunnen leren van elkaar...
Slaapwel,
Annelien